Έχουμε ακούσει παραμύθια και παραμύθια. Από αθώα, της γιαγιάς ή του παππού, ως εκείνα τα παράξενα, αυτού που θέλει να κερδίσει την καρδιά μας, όπως κι εκείνου που θέλει να υφαρπάξει την ψήφο μας. Και, παρ’ όλο που το ‘χουμε φάει με το κουτάλι και το ‘χουμε μάθει το παραμύθι, φαίνεται πως είμαστε αθεράπευτα εθισμένοι μέχρι σημείου που μπορεί να εκδηλώνουμε και σύνδρομο στέρησης όταν δεν υπάρχει παραμυθάς να μάς νανουρίσει για να κοιμόμαστε. Όρθιοι, μάλιστα, αφού γουστάρουμε ιδιαίτερα αυτό το είδος του παραμυθοτύπου που θα μάς υποσχεθεί ό,τι λαχταράει η καρδούλα μας, λεφτά, διορισμούς, ρουσφέτια, μεγαλεία, ως πρωταθλήματα ή διακρίσεις παντός τύπου, υποσχέσεις κυρίως μουσαντένιες. Και, που ξέρουμε μάλιστα ως πανέξυπνος και ευλογημένος λαός που είμαστε, ότι όλα αυτά είναι φούμαρα, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε επίσης απ’ όλα αυτά τα ωραία και λαχταριστά τι θα πάρουμε στο τέλος.
Του Γρηγόρη Ψαριανού *
Αλλά ας σταματήσω εδώ.
Και λοιπόν που λέτε, τον έχουμε τον Μυνχάουζεν κορώνα στο κεφάλι μας, τιμή μας και καμάρι μας, και μάλιστα είμαστε έτοιμοι να πλακώσουμε στις γρήγορες και να καταχεριάσουμε όποιον μάς σκουντήξει και ξυπνήσουμε απότομα, πριν πάρουμε αυτό που λέγαμε παραπάνω. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Θυμηθείτε, σύντροφοι, συναγωνιστές, πόσους τοιούτους ηγέτες, παραμύθες, με ζέση τους ανακυρήξαμε εθνάρχες και εθνικούς ευεργέτες… Αντιθέτως, μερικούς άλλους που έλεγαν αλήθειες και περιέγραφαν επακριβώς τι πρέπει όλοι μαζί να προσέξουμε, τι είναι καλύτερο για όλους μας να κάνουμε, ποιές ευκολίες και παγίδες πρέπει να αποφύγουμε για να μην πέσουμε στον γκρεμό ή με 200χλμ στα τείχη της Λογικής, τους ξαποστείλαμε από κει που ‘ρθανε.
Και δεν τους ξαναείδε ούτε και τους ξανάκουσε ποτέ κανείς.
Θα γνωρίζετε βεβαίως την περίπτωση νέου, φερέλπιδος και λαοπρόβλητου ηγέτη που κάπου σε κάποιους υποσχέθηκε πως θα βγάλει κάτι λαγούς από καπέλα, πως θα τους τελειώσει τους επάρατους προηγούμενους με τις μαλλιαρές ουρές και τα πυρακτωμένα κέρατα -εκτός απ’ όσους τον ακολουθήσουν στην σταυροφορία της κάθαρσης-, πως θα παίζει το όργανό του και θα χορεύουν συρτοτσιφτετέλι οι μισητοί εχθροί της χώρας, πως θα αποκαταστήσει κάθε αδικία και θα άρει την ταπείνωση στην οποία είχε υποβληθεί, από μυστήριες ξένες δυνάμεις και τους ντόπιους λακέδες τους. Και από καπνιστές λακέρδες, όπως άκουσα, ταπεινώθηκε ο περήφανος Λαός Του! O ίδιος Ηγέτης θα έριχνε όπως υποσχέθηκε κι ένα γρήγορο ζβου, μονομερώς μάλιστα, στο επαχθές και επονείδιστο χρέος της ταλαίπωρης, αλλά υπερήφανης χώρας των λωτοφάγων. Τα θυμάστε αυτά, φαντάζομαι.
Ε, ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα.
Εδώ ήρθαμε, πάμε πάλι!…
Και νέα παραμύθια και λωτούς φρέσκους έχουμε! Και κολοκύθες για Halloween, και σπόρους λεφτόδεντρων μοιράζουμε πάλι στους αδικημένους και χρυσά κουτάλια για να τρώνε και από τους πλούσιους θα αρπάξουμε τα ευρά να τα ρίξουμε βουταρία στον όχλο. Και δραχμές, για τη φτωχολογιά -..για σένα κάθε μου τραγούδι που τούς καημούς μου τους πλέκεις ψιλοβελονιά…-, αυτά έλεγε και ξαναλέει τώρα ο ηγέτης, ο σωστός, κι άλλα πολλά.
Στο τέλος, ο λεγάμενος την ήπιε όπως λένε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, και το γύρισε στο συρτοτσιφτετέλι, ο ίδιος ο οργανοπαίχτης, ο καλαμπόρτζος. Χορός εμού του ιδίου, ούτως ειπείν.
Να, από τι πρέπει να φυλαγόμαστε, διότι καλόν είναι να παραμυθιάζεσαι, αλλά μέχρις ενός ορισμένου σημείου, ας μην το ξεφτιλίζουμε ξανά και ξανά.
Μάλιστα θυμήθηκα ίδια περίπτωση τυπάκου, ο οποίος σιχτίριζε μέρα νύχτα τους πολιτικούς του αντιπάλους επειδή υποστήριζαν ότι αυτά τα κουφά που λέει στο πόπολο δεν γίνονται και ότι πρέπει όλοι μαζί να εφαρμόσουν σχέδιο εθνικής σωτηρίας για να λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Υπερφίαλος, αλαζών και αλαλάζων, αποκαλούσε τους άλλους σάπιους, πουλημένους και δωσίλογους. Λίγο αργότερα, όταν σφίξαν οι βόλοι και είδε τα δύσκολα, από τη μια τους παρακαλούσε να συναινέσουν, να στηρίξουν το τρίτο του -για Μνημόνια μιλάμε- κι από την άλλη τους απειλούσε να τους κλείσει στην ψειρού. Έκανε τον γενναίο γκιουλέκα, κι αφού έπρηξε στα φούμαρα και σε εξοντωτική σανοφαγία τους υπηκόους, στο τέλος αντί για πρόγραμμα εξόδου απ’ την κρίση εφάρμοσε στον εαυτό του αυτό το τρίτο, το πολύ διαφορετικό, που δεν μπορώ να σας το περιγράψω ακριβώς. Εμπίπτει στον Νόμο περί Τύπου. Χάλια ήτανε.
Ηθικόν δίδαγμα; ας μασάμε λίγο παραμύθι, αλλά με ρέγουλα.
Κι ο φύλαρχος στη χώρα των μαύρων, διατυμπάνιζε πως η φυλή του τον λατρεύει, αλλά δεν κούναγε ρούπι απ΄την καλύβα του μη γίνει καμιά στραβή κι ενώ οι πάντες έβλεπαν πως είχε γύρω-γύρω κάτι κλούβες με τσοπανόσκυλα να τον φυλάνε, τους έβγαζε όλους τρελούς. Μετά, επέστρεφε στον πλούσιο μπουφέ του, έπνιγε την οργή του στη σαμπάνια και ηρεμούσε με καπνιστό σολωμό καπνίζοντας κι ένα πούρο -από τα καλά που του είχε δωρίσει άλλος λαοπρόβλητος και λατρεμένος φύλαρχος. Μακριά από μας όλα αυτά, ευτυχώς.
Σας λέω, τα παραμύθια δεν είναι για χόρταση.
* Ο κ. Γρηγόρης Ψαριανός είναι υποψήφιος Βουλευτής της Ν.Δ. στον Νότιο Τομέα Αθηνών
