Το τέλος της σαιζόν πλησιάζει και οι συζητήσεις για το πού μεταγράφονται και αν μετακινούνται οι τηλεπερσόνες, κατακλύζουν τηλεοπτικές στήλες και εκπομπές. Και, σαν να μην έφταναν οι παλαιοί αστέρες, οι ημιμαθείς και συχνά άσχετοι και βαρετοί, έχουμε και τα νέα φυντάνια. Κάποιους που ούτε το όνομά τους συγκρατήσαμε, όσο έπαιζαν δεύτερο και τρίτο βιολί σε κάποιες εκπομπές.
Αυτοί, λοιπόν, οι πανελληνίως άγνωστοι, μπορεί και να απασχολήσουν σχεδόν μια ολόκληρη εκπομπή όσο λείπουν τα θέματα. Και γιατί λείπουν τα θέματα; Επειδή, συχνά, τα λεγόμενα «πρωινάδικα» φερ’ ειπείν, δεν κάνουν επαφή με την κοινωνία. Αν δεν τρέχουν πίσω από ανθυποσελέμπριτις, δεν έχουν άλλο θέμα να προβάλουν.
Πού οφείλεται αυτό; Στον στενό ορίζοντα των παρουσιαστών, των πάνελ και των αρχισυντακτών, που λόγω και άγνοιας δεν εκτιμούν άλλα θέματα, ενδιαφέροντα και καθόλου βαρετά, τα οποία μπορεί να ενδιαφέρουν τον μέσο άνθρωπο.
Αν νομίζετε πως οι γυναίκες ασχολούνται με νύχια, μαλλιά και μαγειρική, κάνετε λάθος. Όπως έδειξαν οι εμφανίσεις πολιτικών αρχηγών σε κάποιες μη πολιτικές εκπομπές, με πολλά ασχολούνται. Όταν και εφόσον το καταλάβετε ποτέ, υπάρχει ελπίδα.
Είχα κάποτε έναν διευθυντή που ήθελε «λαβράκια» δηλαδή θέματα καλλιτεχνικού παρασκηνίου. Κουτσομπολιό, τουτέστιν. Σε μια εφημερίδα που είχε πολύ καλά καλλιτεχνικά. Όταν του είπαμε πως ο κόσμος ενδιαφέρεται πιο πολύ για τα καλλιτεχνικά, απόδειξη πως οι σοβαρές εφημερίδες πουλάνε περισσότερα φύλλα από τις εφημερίδες της κλειδαρότρυπας (η αναλογία, τότε, ήταν ότι όλες μαζί οι «δεύτερες» πουλούσαν το 25% από τις λεγόμενες σοβαρές) απάντησε: ναι αλλά δεν ξέρετε το κοινό της δικής μας εφημερίδας.
Ούτε εκείνος το ήξερε. Ουδέποτε είχε κάνει/ γίνει κάποια έρευνα. Τις προσωπικές του προτιμήσεις εξέφραζε. Και ήθελε να επιβάλει.
Σήμερα, που οι εφημερίδες της κλειδαρότρυπας πουλάνε τόσο, τι να πει πια κανείς; Ότι γενιές δημοσιογράφων γαλουχήθηκαν στην σκανδαλοθηρία. Στην οποία η αγραμματοσύνη είναι κυρίαρχη.
Αυτή τη βδομάδα μαζεύτηκαν πάρα πολλά «μαργαριτάρια». Όχι τυχαία, όπως εξηγούμε παραπάνω. Φοβάμαι πως ουδείς ενδιαφέρεται πλέον.
Αλλά τι φταίνε οι δημοσιογράφοι όταν εκείνοι που θα έπρεπε να φροντίζουν για τη σωστή Παιδεία μας, είναι… άστα να πάνε; Βουλευτής, από την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία διαπρέπει στα λεκτικά και άλλα καινά, είπε: «Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τη γενιά μας και τη γενιά των υπόλοιπων γενιών που έρχονται, θα πρέπει να είμαστε προγραμματιστικοί σε όλα αυτά που έχουμε αναγγείλει και όχι να μιλάμε, να λέμε φούμερα για μεταξωτές κορδέλες. Αυτά θα είχα να πω…».
Καλύτερα να μη τα λέγατε, δεν θα μας λείπατε αγαπητέ.
Αλλωστε, «έχουν διακυμανθεί αυτές τις μέρες τόσα συναισθήματα» όπως είπε όχι συνάδελφός σας, συνάδελφός μου. Ετσι διακυμαίνονται τα συναισθήματα και μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας.
Οι γιαγιάδες μας έλεγαν: γιορτάζουμε των Φωτών σήμερα. Μάταιο να διορθώσεις και να τους πεις των Φώτων. Απεδήμησαν οι καημένες εις Κύριον, αλλά άφησαν απογόνους. «Αντανακλάσεις των φωτών από τη Γη». Μανούλα μου και γιαγιούλα μου με αυτή τη γενική και το… άλλαγμα των φώτων.
Αλλαγή στους τονισμούς; Όπου εκπομπή και χαρά, η Μαγδάλω πρώτη:
«Η σύνηθης πρακτική» σου λένε. Οι ίδιοι που εκείνο το άνηκε, για το οποίο τόσες φορές έχουμε μιλήσει, το έχουν κάνει καραμέλα. Συνήθης πρακτική και ανήκε, να σε χαίρεται η μανούλα σου (που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια όπως θα έλεγε κι ο Νιόνιος).
Αξίζει μια παρέκβαση εδώ. Ο Σαββόπουλος (καλή του ώρα και σιδερένιος) έχει γράψει τους υπέροχους «Αχαρνής», ένα κέντημα σε μετάφραση και με θεσπέσιες μουσικές, που τραγουδάμε ακόμα και σήμερα. Εκεί, σατιρίζει τον Μίκη, βάζοντας κάπου κάποιον να κραυγάζει «το χρέος» (από το ομότιτλο γραπτό του συνθέτη) και τον Ρίτσο, λέγοντας «άντε να σε χαίρεται η μανούλα σου, που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια στη δροσερήν αυλόπορτα»- στίχος από το «Καπνισμένο τσουκάλι» του ποιητή.
Ο Ρίτσος παρότι ακούει πολλή μουσική, δεν έχει τύχει να ακούσει το συγκεκριμένο έργο. Η υποφαινόμενη του λέει γι’ αυτό αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ξεκαρδίζεται. Το θεωρεί πολύ επιτυχημένο και ρωτάει και ξαναρωτάει: πώς το είπε;
Ηταν οι καιροί που ο κόσμος γελούσε με αστεία που είχαν νόημα.
Πίσω στα λεκτικά ατοπήματα: «Η υποσκάφια πισίνα» στη Σαντορίνη δεν υπάρχει. Υπόσκαφη, θα μπορούσε. Αλλά τι σημασία έχει η σωστή λέξη; Όπως του φανεί του καθενός.
«Αυτό που θέλω να εκφέρω» λέει ο ρεπόρτερ και ανατριχιάζουμε. Αυτό που θέλεις να εκφράσεις, να το λες, παλληκάρι μου, χωρίς φιοριτούρες.
«Συνελήφθησαν δύο άντρες που έχουν εμπλεχτεί στην δολοφονία του Καραϊβάζ» ακούσαμε σε δελτίο ειδήσεων. Τα μπλέξαμε όλα. Εμπλακεί, εμπλακεί, εμπλακεί. Θα πάθουμε αποβλάκωση στο τέλος.
«ΕΣΗΕΑ για δολοφονία Καραϊβάζ: Σημαντικό βήμα για την αποκάλυψη των ηθικών αυτουργών η σύλληψη των φερόμενων δραστών» διαβάζω σε σάιτ μεγάλης επισκεψιμότητας. Ε, λέω, δεν μπορεί και η ΕΣΗΕΑ να κάνει το λάθος. Στην ανακοίνωση, το γράφουν σωστά: των φερομένων ως δραστών. Οποιος έβαλε τον τίτλο στο σάιτ, είπε μέσα του τι ψυχή έχει ένα «ως»; Ας το βγάλουμε να μικρύνει ο τίτλος. Και τα έκανε μαντάρα.
Μια και μιλάμε για γραπτά: «Τυχών σωματικές κακώσεις» γράφει ο άλλος. Φίλε μου, το τυχόν είναι επίρρημα και δεν κλίνεται. Αλλά και αν ήταν επίθετο, θα έπρεπε να γράψεις: τυχουσών σωματικών κακώσεων. Σε κάθε περίπτωση, λάθος.
«Εκκενώνεται το Χαρτούμ». Πόσες φορές δεν το ακούσαμε/ διαβάσαμε τόσες μέρες; Evacuate είναι το ρήμα, που σημαίνει και εκκενώνω και απεγκλωβίζω. Το Χαρτούμ σωστά εκκενώνεται. Όταν όμως απομακρύνουμε ανθρώπους, δεν τους εκκενώνουμε, τους απεγκλωβίζουμε. Κατά τα ελληνικά ΜΜΕ όμως, εκκενώνονται και οι άνθρωποι.
Όπως του φανεί του καθενός.
«Εχει ενδιαφέρον να σας πω και άλλα ονόματα όμως θα ακούσουμε σε λίγο την κα Τσαπανίδου να τα περιγράφει». Και να τα ζωγραφίσει θα μπορούσε, αλλά μάς διαφεύγει κατά πόσον είναι καλή στη ζωγραφική. Περιγράφω ονόματα, παραθέτω στοιχεία αμάθειας.
Μάλλιασε η γλώσσα και η πένα μας: «Πιο μεγαλύτερα φαινόμενα» δεν υπάρχουν. Το «πιο» έχει την έννοια του συγκριτικού, επομένως το -τερα δεν χρειάζεται. Τέρατα κάνετε, τέρατα.
«Δικάστρια» και «εισαγγελίδα» πρέπει να λέμε τη δικαστή και την εισαγγελέα μου είπε μια φεμινίστρια» γράφει στο Facebook η φίλη μου Σοφία, λαμπρή φιλόλογος όπως έχουμε πει. «ΑΦΗΣΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ, ΣΙΧΑΜΑΤΑ» συμπληρώνει. Ετσι, με κεφαλαία.
Βιβλίο του Στρατή Τσίρκα από την τριλογία «Ακυβέρνητες πολιτείες» είναι η ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι. «Οι νυχτερίδες» είναι η απάντηση που θεωρείται η σωστή. Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου έχουν στήσει φωλιά…
«Η νυχτερίδα» είναι το σωστό. Μία είναι η κοπέλα που ντύνεται και πετά σαν (λαμπερή πάντως) νυχτερίδα για να κάνει απρόοπτη εμφάνιση. Μία. Πότε θα προσέξετε;
Τι να πρωτοπροσέξουμε εμείς, όμως, όταν η τηλεπαρουσιάστρια ερωτά: «δια της ατόπου απαγωγής»; Να την απαγάγει κανένας φιλόλογος, να της κάνει ταχύρρυθμα σεμινάρια γλώσσας. Δια της εις άτοπον απαγωγής καλή μου. Εκπομπή γνώσεων παρουσιάζετε. Δεν διαβάζετε λιγάκι;
Φτάσαμε και στο λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: «Η Sofia Richie είναι η νύφη της χρονιάς, με τρία αδιανόητα σικάτα νυφικά Chanel» γράφει συντάκτρια μόδας. Αδιανόητα σικάτα; Αυτά τα φληναφήματα των συντακτριών που συναγωνίζονται ποια θα πει/ γράψει τη μεγαλύτερη μπαρούφα, με κάνουν έξαλλη.
Και φως δεν βλέπω…
