Ο διάσημος καναδός αρχιτέκτονας και συγγραφέας, Άρθουρ Έρικσον, είχε πει: “Η ψευδαίσθηση είναι απαραίτητη για να συγκαλύψει το κενό μέσα μας.” Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να συνοψίσουν αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας όσο αφορά τη χάραξη εθνικής στρατηγικής σε όλα τα επίπεδα, και κυρίως όσο αφορά την εθνική ασφάλεια. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να είμαι πεσιμιστής και οπωσδήποτε δεν είμαι υποστηρικτής οιασδήποτε πολιτικής και στρατηγικής θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση. Αυτό όμως που συμβαίνει με την Τουρκία, το τελευταίο διάστημα, είναι σαφής ένδειξη ότι δεν υπάρχει μπούσουλας και αυτό που επικρατεί όσο αφορά τη χάραξη στρατηγικής σε σχέση με τη γείτονα είναι για να έχουμε την ησυχία μας, τα χώνουμε όλα κάτω από το χαλί και έχει ο Θεός.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Το τελευταίο διάστημα η χώρα μας εφάρμοζε μια σταθερή γραμμή καταγγελίας της Τουρκίας, ως αυτό που πραγματικά είναι, ένας αποσταθεροποιητικός και επικίνδυνος παίκτης που αντιβαίνει τα συμφέροντα της Δύσης, σε διεθνές επίπεδο.
Η πορεία αυτή είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς, στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά πάνω από όλα σε περιφερειακό επίπεδο, στη γειτονιά μας, με χώρες κλειδιά του αραβικού κόσμου, και χώρες στρατηγικής σημασίας, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Η Ελλάδα, είχε πλέον βγει από το καβούκι της και το φοβικό σύνδρομο, είχε αρχίσει να βγάζει στη σέντρα την Τουρκία και για πρώτη φορά αυτό είχε αρχίσει να γράφει και να έχει αποτελέσματα.
Δυστυχώς όμως, τα γεγονότα το τελευταίο διάστημα αποδεικνύουν ότι το φοβικό σύνδρομο και η έλλειψη αντοχής στις πιέσεις μεγάλων συμμάχων και φίλων, τελικά δεν είχαν εκλείψει, αλλά παρέμεναν υφέρπουσες και ζωντανές.
Όπως επίσης, και αρκετοί διεθνολόγοι το λέγαμε, η άποψη του στρατηγικού ρόλου της Τουρκίας για τη Δύση, παρέμενε ισχυρή, παρά τους σκυλοκαβγάδες με το καθεστώς Ερντογάν στην Άγκυρα, σε πολλές δυτικές πρωτεύουσες, προεξάρχουσας της Ουάσιγκτον.
Η κρίση στην Ουκρανία, και η σταθερά αυξανόμενη ένταση τις σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Ρωσία και την Κίνα, στην οποία η Ουάσιγκτον σέρνει το σύνολο του δυτικού κόσμου, ενίσχυσε ακόμη πιο πολύ αυτή την άποψη.
Για μια ακόμη φορά, στο παρασκήνιο, το γαϊτανάκι οι δυο σύμμαχοι πρέπει να τα βρουν μέσω διαλόγου, άρχισε να ξετυλίγεται με νέα ώθηση, με βασικούς σταθμούς Βερολίνο (συνάντηση Μπούρα – Καλίν) και την κρίσιμη επίσκεψη Μπλίνκεν σε Τουρκία και Ελλάδα.
Και, δυστυχώς, ήρθε και η τραγωδία των σεισμών στην Τουρκία, αλλά και κομβικά γεγονότα στην Ελλάδα, εν μέσω αβέβαιου προεκλογικού περιβάλλοντος και στις δυο χώρες για να δέσει το γλυκό.
Έτσι, φτάσαμε στους εναγκαλισμούς των δυο Υπουργών Εξωτερικών στη σεισμόπληκτη περιοχή της Τουρκίας και στο τελευταίο επεισόδιο του σχεδιασμού, την ξαφνική ανακοίνωση της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υποψηφιοτήτων σε διεθνείς οργανισμούς.
Όσο, αφορά τις λεπτομέρειες και τη σημασία του που υποστηρίζουμε εμείς την Τουρκία και που η Τουρκία εμάς, έχει εξηγηθεί επαρκώς από συναδέλφους διεθνολόγους και ειδικούς. Εκεί που εγώ θα ήθελα να σταθώ, είναι στην υποστήριξη, από το καθεστώς Ερντογάν, στην υποψηφιότητα της Ελλάδας για μια μη μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ενός κλινικά νεκρού οργανισμού και οργάνου, που το μόνο που μπορεί να αποκομίσει κανείς είναι επετειακές φωτογραφίες. Γιατί όσο αφορά την ουσία, με αυτό που λαμβάνει χώρα μεταξύ των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας, το μαγαζί της Νέας Υόρκης, μόνο παχυλούς μισθούς και πολυτελή ζωή στο προσωπικό του προσφέρει.
Μια, λοιπόν, μέχρι στιγμής επιτυχημένη πορεία, ανάδειξης του αποσταθεροποιητικού και επικίνδυνου ρόλου της Τουρκίας, διεθνώς και περιφερειακά, σε συνδυασμό με ουσιαστική ενδυνάμωση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, ανατρέπεται ξαφνικά και επιλέγεται μια τακτική, γιατί στρατηγική δεν τη λες, η οποία οδηγεί τη χώρα σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι.
Όποιος πιστεύει, ότι μέσα στη θύελλα η οποία έρχεται διεθνώς γεωπολιτικά και σε επίπεδο οικονομίας, μετά από αυτή τη μετάλλαξη, θα ακούσει κανείς σοβαρά τις ανησυχίες και τις προειδοποιήσεις της Ελλάδας για την Τουρκία, πλανάται οικτρά.
Ήδη ο Ερντογάν, αλλά και η αντιπολίτευση που πολλοί ανόητα βλέπουν ως λύτρωση, έχουν αρπάξει και εκμεταλλεύονται το νέο “θετικό” κλίμα, τόσο στην Ουάσιγκτον, όσο και στο Ισραήλ, την Αίγυπτο και κρίσιμες χώρες του Αραβικού κόσμου.
Και το ωραίο είναι, ότι δεν κουνιέται φύλλο. Πόσο καιρό έχει να ακούσει κανείς στην Ουάσιγκτον για τα F-16 της Τουρκίας, το Κυπριακό δεν το αναφέρω καν είναι στα αζήτητα.
Αυτό δυστυχώς, όχι μόνο εθνική στρατηγική δεν λέγεται, αλλά βάζει τα θεμέλια για πολύ αρνητικές και επιζήμιες για το εθνικό συμφέρον και το μέλλον της πατρίδας μας.
Θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο μεγάλος, Elie Wiesel, “Στην αρχή υπήρχε πίστη – η οποία είναι παιδική. Εμπιστοσύνη – η οποία είναι μάταιη. Και ψευδαίσθηση – που είναι επικίνδυνη.”
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, και ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
