Μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ο Αντώνης Σαμαράς μού ζήτησε να συνεργαστούμε, εν όψει των επόμενων εκλογών τον Ιούνιο. Η μόλις 7 εβδομάδων ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ είχε κάνει την έκπληξη, παίρνοντας 2,16% και η ΝΔ είχε συρρικνωθεί στο λυμφατικό 18,85%. Αισθανόταν ήδη την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ που, από το 4,60% του 2009, είχε εκτιναχθεί στο 16,78%. Οι 136.000 ψήφοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ θα μπορούσαν, αθροιζόμενες με τις ψήφους της ΝΔ, να αποτελέσουν ανάχωμα στην επέλαση των αριστεριστών.
Στη συζήτηση που είχαμε, ήταν εμφανές ότι ο Σαμαράς είχε τη διάθεση να «συμμαζέψει» το Δημόσιο, το οποίο αναγνώριζε ότι ήταν ο μεγάλος ασθενής και ο κύριος υπαίτιος της ελληνικής χρεοκοπίας. Του είπα ότι σ΄ αυτή την κατεύθυνση, ένα φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό κόμμα, όπως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, θα μπορούσε να είναι όντως χρήσιμο, αρκεί να συμφωνούσαμε στα εργαλεία ανάταξης του Δημοσίου. Ως πρώτο απ’ αυτά, εκ των ων ουκ άνευ, ζήτησα να είναι η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου.
Ο εθνικός εκμαυλιστής είχε φτιάξει, το ’82, έναν νόμο στα μέτρα των πρασινοφρουρών του, με τον οποίο η ΑΔΕΔΥ γινόταν υπερεξουσία στη χώρα και μπορούσε να μπλοκάρει κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια, ενώ, ταυτόχρονα, κουμάντο στους οργανισμούς και τις εταιρείες του Δημοσίου έκαναν οι συνδικαλιστές. Κι όταν λέμε κουμάντο, εννοούμε πλιάτσικο. Έπρεπε λοιπόν να σταματήσει το φαγοπότι των αργόμισθων εργατοπατέρων σε βάρος του φορολογούμενου και να καταργηθεί η δυνατότητα της ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσει απεργίες όποτε της καπνίσει, ή όταν διαφωνεί με έναν νόμο. Δεν νομοθετεί η ΑΔΕΔΥ. Δεν κυβερνάει η ΑΔΕΔΥ. Είναι ο φορέας όσων ορκίστηκαν υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους.
Ζήτησα, λοιπόν, να καταργηθούν οι συνδικαλιστικές άδειες, όλοι οι συνδικαλιστές, μηδέ του προέδρου της ΑΔΕΔΥ εξαιρουμένου, να εργάζονται κανονικά στη θέση για την οποία προσελήφθησαν, να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση στα σωματεία, να καταστεί προαιρετική η εγγραφή των ΔΥ στις συνδικαλιστικές ενώσεις του κλάδου τους, άρα προαιρετική και η οικονομική συμβολή τους στα έξοδα των συνδικαλιστικών ενώσεων, οι αποφάσεις να παίρνονται με το 50% συν μία ψήφο του συνόλου των εργαζομένων στον κλάδο, είτε είναι μέλη του σωματείου είτε όχι, το δικαίωμα της απεργίας να περιορισθεί σε κλαδικά, αυστηρώς υπηρεσιακά θέματα και να επιτραπεί το lockout. Σε περίπτωση παράνομης απεργίας, οι διοργανωτές να απολύονται και να ενάγονται για τις ζημιές που προκάλεσαν στην Οικονομία.
Εκεί, ο Σαμαράς σκοτείνιασε. Ήξερε, προφανώς, πως ο κρατικός συνδικαλισμός ήταν σαρξ εκ της σαρκός του κομματικού συστήματος – και του νεοδημοκρατικού. Νόμιζε πως η ΝΔ, αν γινόταν κυβέρνηση, θα μπορούσε να τον ελέγξει και τον κατευθύνει σε «υγιείς» δράσεις, διατηρώντας ταυτόχρονα την επιρροή της στον κόσμο των ΔΥ, από τους οποίους πίστευε ότι θα αντλήσει ψήφους. Του εξήγησα ότι αυτό είναι αδύνατον, ότι ο συνδικαλισμός, όποιο χρώμα κι αν έχει η ηγεσία του, ενδιαφέρεται για τα δικά του προνόμια και μόνον, κι ότι, αν η ΝΔ δεν έχει σκοπό να τα βάλει με τη συνδικαλιστική μαφία, ώστε οι μεταρρυθμίσεις να εφαρμοστούν και να αρχίσουν να αποδίδουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση, τακιμιάζοντας και με τους γαλάζιους συνδικαλιστές, των οποίων η ρητορική είναι πανομοιότυπη με αυτή των κόκκινων. Του είπα ότι αν αναλάμβανα μια διοικητική θέση, θα έπρεπε, για να αποδώσω, να λειτουργήσω με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, και δεν θα δεχόμουν την υπερεξουσία των συνδικαλιστών. Του τόνισα ότι δεν θα βρει ικανά στελέχη με πείρα από management που θα δεχθούν να είναι όμηροι της ΑΔΕΔΥ και να παρακολουθούν, ανήμποροι να επέμβουν, τη χώρα να βυθίζεται σε blackout, κάθε φορά που ο κάθε Φωτόπουλος θα κατεβάζει τους διακόπτες ως άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Όμως η χώρα, managers χρειάζεται κι όχι κλακαδόρους της ΔΑΠ.
Μου είπε ότι αυτά δεν γίνονται, ότι οι αλλαγές θα γίνουν σιγά σιγά και θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Διαφωνήσαμε, χαιρετηθήκαμε και δεν επικοινωνήσαμε ξανά.
Από τότε, μέχρι τη χθεσινή γενική απεργία της ΑΔΕΔΥ και της ΑΔΕΔΥ Β’ που καταχρηστικώς ονομάζεται ΓΣΕΕ, πέρασαν 11 χρόνια. Τίποτε ουσιαστικό δεν άλλαξε στον συνδικαλιστικό νόμο, ούτε και στη χώρα. Χθες, οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του κρατικού συνδικαλισμού απεργούσαν κατά της αξιολόγησης με αφορμή την τραγωδία που προκάλεσαν δημόσιοι υπάλληλοι και δημόσιοι φορείς που δεν αξιολογήθηκαν ποτέ. Για πρόσχημα, το βασικό τους αίτημα ήταν… να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών! Διαπίστωσε κανείς τέτοια απόπειρα; Όταν δεν υπάρχει Έλληνας που να μην ξέρει ακόμα και το πώς παράγγελναν σουβλάκια οι «σταθμαρχαίοι», όταν οι δικηγόροι των 57 νεκρών θα κάνουν φύλλο και φτερό τις ευθύνες όλων των «αρμοδίων», διότι τα ποσά των αποζημιώσεων θα είναι τερατώδη, γιατί πρέπει να παραλύσει η χώρα και να δοθεί η ευκαιρία στους μόνιμους ταραξίες να τα σπάσουν και να τα κάψουν ξανά στο κέντρο της Αθήνας, με ένα αίτημα στο οποίο κανένας δεν λέει «όχι»;
Ωστόσο με το δεύτερο αίτημα της ΑΔΕΔΥ, συμφωνώ απολύτως: «να έρθουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών και να αποδοθούν οι ευθύνες στους υπαίτιους». Ποιοι αντιδρούσαν λυσσαλέα σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του Δημοσίου; Ποιοι, για να μην χαθούν θέσεις εργασίας, σαμποτάριζαν τα συστήματα ηλεκτρονικού ελέγχου; Ποιοι κάλυπταν τους γνωστούς «ευπαθείς και ευάλωτους» όταν πλατσικολογούσαν την περιουσία του ΟΣΕ, με μερίδιο στα κλοπιμαία; Ποιοι μάχονται έως εσχάτων κάθε προσπάθεια αξιολόγησης, που, αν υπήρχε, θα έκρινε «με το καλημέρα» τον 59χρονο «Αμάν, έγινε τράκα» ως απολύτως ακατάλληλο και ανεπίδεκτο μάθησης, όπως και πολλούς άλλους του σιναφιού του; Ανάμεσα στους «πραγματικούς ενόχους» είναι η ίδια η ΑΔΕΔΥ: η ασπίδα του ωχαδερφισμού, του «δε βαριέσαι», της άδειας από τη σημαία, της κάλυψης των παρανομιών των «συναδέλφων», της διασπάθισης της δημόσιας περιουσίας, που με ιδρώτα και αίμα πληρώνει ο φορολογούμενος.
Μα δεν έστειλαν οι συνδικαλιστές επιστολή στην οποία προειδοποιούσαν για την έλλειψη ασφάλειας; Ναι, αλλά έμειναν στην επιστολή. Αν απεργούσαν γι΄ αυτό και μόνο, αν έβγαιναν στα κάγκελα φωνάζοντας: «ο ΟΣΕ θα σκοτώσει κι εμάς κι εσάς» εγώ θα έτρεχα να συμπαρασταθώ στον αγώνα τους. Η τελευταία απεργία όμως του ΟΣΕ, πέρυσι τον Νοέμβριο, είχε ως θέμα το τυπικά κουκουέδικο «όχι στη φτωχοποίηση».
Τελευταίο και καταϊδρωμένο το αίτημα για ασφαλή εργασία, διατυπωμένο τόσο αόριστα και υποτονικά, που θα μπορούσες να το ερμηνεύσεις και ως «όχι στις απολύσεις».
Κι ενώ ακόμα και ένα 5χρονο καταλαβαίνει ότι ο εγκληματίας των Τεμπών λέγεται κράτος, και η «ιδιωτική» Hellenic Train είναι ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας, η ΑΔΕΔΥ διατυπώνει το τρίο και φαρμακερό της αίτημα για τη χθεσινή απεργία: «να σταματήσει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της εμπορευματοποίησης και της λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η προστασία της εργασίας και της ζωής ως κόστος».
Είναι τόσο ηλίθιοι; Όχι βέβαια. Ξέρουν ότι τα ψωμιά τους τελειώνουν. Και προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των πολιτών, ισχυριζόμενοι ότι φταίει η ιδιωτικοποίηση, όταν ο ΟΣΕ είναι κρατικός, η ΕΡΓΟΣΕ είναι κρατική, η διοίκησή τους ορίζεται από την κυβέρνηση, ο μοιραίος σταθμάρχης και οι άλλοι που την «κοπάνησαν» από τη θέση τους είναι κρατικοί υπάλληλοι, ο εκπαιδευτής που τον έκρινε ευδοκίμως αποφοιτήσαντα (φταίει κι αυτός για το έγκλημα) είναι κρατικός υπάλληλος, οι πολιτικές πλάτες που τον προώθησαν σε μια θέση ευθύνης στην οποία ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί ήταν κρατικές (αυτές, ναι, πρέπει να τις μάθουμε, και να μην υπάρξει καμμία συγκάλυψη), ο επιθεωρητής, ο γιατρός που έδωσε την μαϊμού αναρρωτική και ο διευθυντής του γιατρού που το ζήτησε ως χάρη, ήταν κρατικοί υπάλληλοι. Κι όταν ο ΟΣΕ, χωρίς την «εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών», ήταν επί δεκαετίες το λημέρι κρατικών ληστών, φεσώνοντας τον ελληνικό λαό με περισσότερα από 12 δισεκατομμύρια ευρώ, 1.200 ευρώ για κάθε πολίτη αυτής της χώρας, χωρίς να εξυγιανθεί.
Θα μπορούσαν τα ψωμιά – μάλλον το παντεσπάνι – της ΑΔΕΔΥ να είχε τελειώσει το 2012, αν ο Σαμαράς συμφωνούσε, και τώρα να ήμασταν μια άλλη χώρα, και οι 57 των Τεμπών να ζούσαν. Όμως, έστω αργά, έστω και με τέτοιον τεράστιο φόρο αίματος, οι πολίτες έχουν αντιληφθεί πια, πως αξιολόγηση χωρίς απολύσεις δεν γίνεται. Δεν χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση, όπως ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της εθνικής παρακμής. Το Σύνταγμα επιτρέπει, για να μην πω επιβάλλει την απόλυση ΔΥ, όταν είναι ανεπαρκείς, όταν υποπίπτουν σε πειθαρχικά ή ποινικά παραπτώματα ή όταν απλώς καταργείται η οργανική τους θέση.
Θα πω λοιπόν στον σημερινό πρωθυπουργό, αυτό που είχα πει στον εν αναμονή πρωθυπουργό το 2012: ξεριζώστε τη γάγγραινα του κρατικού συνδικαλισμού! Στείλτε τους εργατοπατέρες, που εγκληματούν σε βάρος του ελληνικού λαού, εκεί που είναι η θέση τους: άλλους πίσω στη δουλειά, άλλους με απόλυση στο σπίτι, κι άλλους στη φυλακή. Ξεκινήστε από τους παρανομήσαντες της χθεσινής απεργίας. Από το αυτί και στο Πειθαρχικό Συμβούλιο με το ερώτημα της απόλυσης! Σήμερα! Ενάγετέ τους, ζητώντας εκατομμύρια από τον καθένα για την οικονομική ζημιά της χώρας. Σήμερα! Αύριο, θα σας έχουν πάρει πάλι τον αέρα, και τα επόμενα Τέμπη θα είναι θέμα χρόνου να ξανασυμβούν.
