«Extreme κατατάσεις ακραίες» που είπε και κάποια πανελίστρια (μήπως ήταν και τηλεπαρουσιάστρια) αυτές τις μέρες. Ταυτόσημες λέξεις η αγγλική και η ελληνική. Ναι, και λοιπόν; Εμάς έτσι μάς αρέσει βρε αδερφέ. Να ανακατεύουμε ξένες λέξεις και εκφράσεις για να δείχνουμε σπουδαίοι. Στην πραγματικότητα, δείχνουμε πόσο ψώνια είμαστε. Άλλο αυτό, πρέπει να έχεις αισθητήριο για να το καταλάβεις.
Ξεκινάμε από τον πρόσφατο, και καταδικαστέο, ξυλοδαρμό του κ. Βαρουφάκη. Διαβάζουμε:
«Τα περισσότερα χτυπήματα κατά του κ. Βαρουφάκη, ήταν στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στη μύτη, κακώσεις και αρκετούς μώλωπες. Όπως τονίζουν άνθρωποι από το περιβάλλον του, τα χτυπήματα ήταν 2-3 αλλά πολύ δυνατά.»
Διαβάζουμε, είπα. Δηλαδή, κάποιος έχει γράψει ότι τα περισσότερα χτυπήματα ήταν στο πρόσωπο. Στην αμέσως επόμενη φράση, προσδιορίζεται ο αριθμός: 2- 3. Ποιο είναι «τα περισσότερα» στα δύο ή τρία; Ενάμισι ας πούμε;
Το τραγικό δυστύχημα με τα τραίνα και οι άπειρες ζωντανές συνδέσεις είχαν και αρκετά λάθη. Εν πρώτοις, όμως, θα υπογραμμίσω αυτό που είπε ο συνάδελφος και φίλος Πάνος Σόμπολος. Λογικό είναι, σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις η ενημέρωση να «καβαλάει» την ψυχαγωγία. Τι ήθελαν μερικοί; Να «καβαλήσει» η ψυχαγωγία την ενημέρωση;
Αυτά τόνισε και μπράβο του, πάντοτε έχει έναν σοφό λόγο να πει με νηφαλιότητα.
Αν πάμε όμως στον τομέα της ψυχαγωγίας, θα κουνήσουμε πολλές φορές το κεφάλι.
-Βγήκαν και τραγούδησαν το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, μετά το ατύχημα δηλαδή, κάποιοι λαϊκοί (πολύ λαϊκοί) ερμηνευτές. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Βγήκαν και τραγούδησαν και μερικοί που μας κουνάνε τη σημαία της προοδευτικότητας. Μάλιστα. Κακώς έκαναν, όπως, επίσης κακώς, κάκιστα, υπήρξε κοινό που μέσα στη μαυρίλα ήθελε να διασκεδάσει.
Ως εδώ, οκ. Εκαστος κρίνεται και κερδίζει ή χάνει κόσμο. Τα εξαπτέρυγα που βγήκαν για να υπερασπιστούν με σχόλια τους «μπαναστάτες» οι οποίοι προτίμησαν το «ταμείο» από το να πενθήσουν, τι θέλουν; Δεν τους γνωρίζουμε αρκετά; Εξευτελίζονται και άλλο;
-Γιατί κάποιοι πρωτοπόροι και καλά της ευαισθησίας και των κινημάτων, βγήκαν ωραίες σέλφι χασκογελώντας στη διαδήλωση για τα θύματα; Δεν βρίσκονταν σε ιδιωτικές στιγμές, η εικόνα τους ήταν δημόσια, που είπε και ο Γ. Αρβανίτης. Αρα, έπρεπε να είναι τύπος και υπογραμμός. Να δείχνουν ότι πενθούν. Τώρα, σαν να έδειξαν το αντίθετο. Πως κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις χωρίς λόγο.
-Προλάβαμε να περάσουμε κάτι χαλασμένο στη νέα γενιά. Μια γενιά η οποία, πράγματι, αποτελεί πρότυπο, όπως βλέπουμε από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις. Τα παιδιά από τα μουσικά σχολεία έκαναν εμφάνιση στο Σύνταγμα με τραγουδάκια…
Μπορεί η τραγωδία να ξεκίνησε από την τράγων ωδή, όμως δεν δίνουμε συναυλίες σε τελετουργίες που σχετίζονται με τον θάνατο. Και, ναι, η ζωή τον ξεπερνά πάντοτε και η τέχνη πάντοτε παρηγορεί. Αρκούσε, όμως, ΕΝΑ τραγούδι. ΕΝΑ ποίημα. Κάτι με υψηλό συμβολισμό. Να μην παραπέμπουν σε γλέντι.
-Ακκιζόμενες τηλεπερσόνες έβγαλαν «δεκάρικους» (τουτέστιν φτηνιάρικους) λόγους κατά δημοσιογράφων για την κάλυψη στα Τέμπη. Ανθρωποι που αυτό-βαφτίζονται διασκεδαστές, την «λένε» σε συναδέλφους που έζησαν τη φρίκη, που οσμίστηκαν τον θάνατο, που τουλάχιστον επί 48 ώρες χωρίς ανάπαυλα και σε αντίξοες συνθήκες έκαναν ρεπορτάζ. Ισως νομίζουν πως αυτό ανεβάζει τις τηλεοπτικές μετοχές. Ισως θεωρούν πως φωνάζοντας «Αλήτες- ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι» προσελκύουν κοινό.
Και βέβαια υπάρχουν λαϊκιστές που τους άρεσαν όσα είπαν αυτοί οι νάρκισσοι. Και άλλοι που αντέδρασαν, εν οις και η ΕΣΗΕΑ. Ένα πράγμα μόνο θα πω επί του θέματος. Μάθετε να ακούτε αγαπητό κοινό όλες τις απόψεις. Όχι μόνο όσες ταιριάζουν με τις δικές σας. Μπορεί αυτό να είναι βολικό, όμως κάνει κακό στη Δημοκρατία. Όταν ακούς κάτι με το οποίο δεν συμφωνείς, μπαίνεις στον κόπο να επιστρατεύσεις επιχειρήματα. Ωφελεί τη Δημοκρατία. Πάρα πολύ.
Επί τροχάδην κάποια λάθη κατά την κάλυψη:
«Του άξονα Αθήνα- Θεσσαλονίκης». Η και τα δύο σε ονομαστική ή και τα δυο σε γενική.
«Σταύρωσον αυτού». Αρον, άρον, σταύρωσον αυτόν είναι η σωστή φράση. Ερχεται και Μεγάλη Εβδομάδα Μαρία μου.
«Δεν απάγουν κάποιοι ηθική απαξία στο πρόσωπό του» Αγνωστο τι ήθελε να πει ο άγνωστος.
«Οι γιατροί έπεσαν με τα μούτρα στην κυριολεξία» (ο μέγας Λέων Καραπαναγιώτης απαγόρευε την έκφραση στην κυριολεξία ή τη λέξη κυριολεκτικά. Αν έπεσαν με τα μούτρα, θα τα είχαν σπάσει).
«Σε έξι διαφορετικούς σωρούς». Είναι η σορός και επομένως σε έξι διαφορετικές σορούς. Για τα μπάζα…
«Ο τελευταίος ανακοινωθέν αριθμός» σετάκι με το «Ο μοναδικός διασωθέντας». Τα τριτόκλιτα, είπαμε, τα τριτόκλιτα να μάθετε. Λυπηθείτε μας.
«Συνδράμουν στους συγγενείς». Καταρχάς, συνδράμω κάποιον, όχι σε κάποιον. Όμως το έρημο το ρήμα, είναι συντρέχω, το οποίο όλοι έχουν ξεχάσει πλέον. Συντρέχουν τους συγγενείς. Τρέχω στον ενεστώτα, έδραμον στον αόριστο είναι η κλίση. Εξ ου και καταδρομή, παραδρομή, εκδρομή, διαδρομή, διάδρομος, εκδρομέας κλπ. Αλλά τρέχω να φτάσω, δεν… δράμω.)
«Είναι μια πολυπαθή ιστορία». Ασχολίαστο
«Να γίνεται πιο ευάριθμη η κυκλοφορία των τρένων». Ευάριθμος, αντίθετα από όσα νομίζουν κάποιοι, σημαίνει ολιγάριθμος. Προφανώς η κυκλοφορία των τραίνων πρέπει να γίνει εύρυθμη.
«Μια σωρεία λαθών και διαχρονικές ενέργειες θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει την τραγωδία». Τα λάθη δεν μπορούν να αποτρέψουν κάτι. Μόνο η άρση τους. Και επί τη ευκαιρία: δεν υπάρχουν αποκατάσταση αδικίας, ζημιάς ή βλάβης, υπάρχουν άρση ή επιδιόρθωση αναλόγως. Λέει ο Αλέξανδρος. Όχι εγώ…
«Βρήκε στον μηρό του ποδιού». Οχι, δεν βρήκε τατουάζ ή πληγή, μια ράβδος βρήκε τον μηρό του ποδιού.
«Ο τεχνολογικός εξοπλισμός μινιμιζάρει το ανθρώπινο λάθος» Το αγγλικό μάς μάρανε. Και αυτό λάθος. Ελαχιστοποιεί δεν σας κάνει; Γιατί;
Γενικώς, δεν υπήρξε χειρότερη και κυνικότερη τραγική αντίδραση από το «Πρέπει να έγινε τράκα» που ακούστηκε μόλις ο κατηγορούμενος σταθμάρχης έμαθε για τη μοιραία σύγκρουση. Η φράση που πρέπει να ξεχωρίσουμε είναι αυτή. Να καρφωθεί στα μυαλά όλων μας. Μια «τράκα» είναι η ζωή των άλλων για κάποιους αρμόδιους. Όχι τσιγάρου, όχι δίευρου. Τραίνων και ζωών. Αν θέλουμε να σκεφτούμε πώς και γιατί συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες, το πρώτο που πρέπει να εξαλείψουμε είναι το «δεν με μέλει» ή το με μέλει μόνο για το τομάρι μου.
Πώς το είπε ο άλλος σταθμάρχης; «Μέχρι πότε θα καθόμουν να φυλάω αυτόν;». Μετά το ατύχημα. Ενώ ήδη ήξερε πως είχαμε νεκρούς.
Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τέτοιες νοοτροπίες;
