Στην Καλιφόρνια, κυβερνήτης είναι ο Gavin Newsom (Γκάβιν Νιούσομ), της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών. Ως αριστερός, λοιπόν, εμφορείται από τις ιδέες της αριστεράς, παγκοσμίως: θα σας υποχρεώσουμε να ζείτε έτσι όπως θέλουμε εμείς, με το ζόρι, γιατί είναι για το καλό σας!
Ανάμεσα στα πολλά (πολιτικά και προσωπικά) καμώματά του, που μπορείτε να τα «απολαύσετε» με ένα μικρό ψάξιμο στο διαδίκτυο, ήταν και ο νόμος 979 της 30/9/2020, για την trendy έννοια της εποχής, τη «συμπεριληπτικότητα». Υποχρέωνε τις εταιρείες που έχουν έδρα στην Καλιφόρνια, να έχουν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων στο διοικητικό τους συμβούλιο που να προέρχονται από μειονότητες: LGBTQ+, μαύρους, Λατίνους, Ασιάτες, Νησιώτες του Ειρηνικού, Ιθαγενείς Αμερικανούς, Χαβανέζους, Εσκιμώους. Ο νόμος προέβλεπε ότι μέχρι το τέλος του 2021, οι εταιρείες θα είχαν τουλάχιστον έναν «μειονοτικό» στο διοικητικό τους συμβούλιο. Mέχρι το τέλος του 2022, οι εταιρείες με 9 ή περισσότερα μέλη στο ΔΣ θα έπρεπε να είχαν τουλάχιστον 3 μέλη από μια «υποεκπροσωπούμενη» κοινότητα, οι εταιρείες με 5μελές έως 8μελές ΔΣ τουλάχιστον 2 μειονοτικούς, και τα 4μελή ΔΣ τουλάχιστον έναν. Το πρόστιμο για τη μη συμμόρφωση έφτανε τα 300.000 δολάρια!
Υπογράφοντας το νομοσχέδιο, ο Newsom είπε ότι είναι σημαντικό για τις μειονότητες να έχουν φωνή στα διοικητικά συμβούλια των ισχυρών εταιρειών: «Όταν μιλάμε για φυλετική δικαιοσύνη, μιλάμε για ενδυνάμωση, μιλάμε για εξουσία και πρέπει να μιλάμε για θέσεις στο τραπέζι!». Το αν ο μειονοτικός είναι σε θέση ή θέλει να ασκεί εξουσία, δεν τον απασχόλησε.
Είχε προηγηθεί ένας παρόμοιος νόμος: ο 826 του 2019 που υποχρέωνε τις εταιρείες με 5 συνολικά μέλη στο ΔΣ να έχουν τουλάχιστον δύο γυναίκες, και με 6 ή περισσότερα, τουλάχιστον τρεις.
Η ταυτόχρονη εφαρμογή των νόμων ήγειρε ορισμένα πρακτικά ερωτήματα, στα οποία ο Gavin Newsom δεν απάντησε:
– αν μια γυναίκα, μέλος του ΔΣ, ήταν και λεσβία, μετρούσε και στις δύο ποσοστώσεις;
– αν ένας μαύρος ή λατίνος, μέλος του ΔΣ, ήταν «ομοφοβικός», κάλυπτε τον νόμο για την αποδοχή της διαφορετικότητας ή θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε gay-friendly;
– Με πόσο τοις εκατό χαβανέζικο αίμα θεωρείται κάποιος «μειονοτικός»; Να έχει και τους δύο γονείς; Τον έναν; Αν είναι μόνο ο ένας παππούς, μετράει;
Η τελευταία φορά που ετέθησαν τέτοιου είδους ερωτήματα, αν θυμάστε, ήταν επί Χίτλερ.
Όμως τα πιο σοβαρά ερωτήματα είναι συνταγματικής φύσεως:
– Δεν είναι παράνομο να αναγκάζεις έναν άνθρωπο να δηλώνει δημοσίως τον ερωτικό του προσανατολισμό ή την καταγωγή του; Αν κάποιο ήδη μέλος του ΔΣ ήταν ομοφυλόφιλο, αλλά δεν ήθελε να δημοσιοποιήσει την ερωτική του ταυτότητα, τι θα έπρεπε να κάνει σε επικείμενο έλεγχο; Ή, αν κάποια μέλη, για να αποφύγουν το πρόστιμο, δήλωναν γκέι, ή αν ο Μήτσος, ο καραστρέιτ που είναι και χαβαλετζής, ερχόταν στο ΔΣ, τη μέρα του ελέγχου, με ταγιέρ και γόβες, πώς θα πιστοποιούσε ο ελεγκτής αν ήταν πράγματι γκέι;
– Αν ο λευκός Χ έχει περισσότερα επαγγελματικά προσόντα από τον Ψ, αλλά ο Ψ προκρίνεται για μέλος του ΔΣ, επειδή είναι μαύρος ή Εσκιμώος, αυτό δεν συνιστά ρατσιστικό αποκλεισμό εις βάρος του Χ;
– Με ποιο δικαίωμα το κράτος ορίζει το πώς θα διοικείται μια εταιρεία του ιδιωτικού τομέα;
Αν οι μέτοχοι μιας εταιρείας αποφασίσουν ΟΛΑ τα μέλη του ΔΣ να είναι μαύροι ή gay, ή μαύροι gay, ή transgender, ή λευκοί κοκκινοτρίχηδες με 150 κιλά ο καθένας και να ντύνονται σαν τον Οβελίξ, τι λόγος πέφτει στο κράτος να πει «όχι, δεν το εγκρίνω»;
Όπως ήταν φυσικό, ο ιδιωτικός τομέας εξεγέρθηκε. Την ίδια μέρα που ψηφίστηκε ο νόμος, κατατέθηκαν στη Δικαιοσύνη 3 προσφυγές για την αντισυνταγματικότητά του. Περισσότερες από τις μισές εταιρείες της Καλιφόρνιας δεν έστειλαν καν αναφορά στην Επιτροπή που έστησε ο Newsom για να εποπτεύει την εφαρμογή της ιδέας του. Και τον Απρίλιο του 2022, το Δικαστήριο του Λος Άντζελες έτριψε τον νόμο στη μούρη του κυβερνήτη και των δικαιωματιστών της παρέας του: κρίθηκε καραμπινάτα αντισυνταγματικός. Ο Newsom όμως δεν το βάζει κάτω. Με το βλέμμα στις ψήφους των LGBTQ+ του Λος Άντζελες και του Σαν Φρανσίσκο άσκησε έφεση. Εναντίον του νόμου για την ποσόστωση γυναικών στα διοικητικά συμβούλια, υπήρξαν επίσης προσφυγές, αλλά δεν έχει εκδοθεί ακόμα απόφαση.
Η επιβολή της διαφορετικότητας με το στανιό δεν είναι αποκλειστικότητα του Gavin Newsom. Στις 6 Αυγούστου 2021, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC) των ΗΠΑ ενέκρινε την πρόταση του Nasdaq για την υποχρεωτική παρουσία, στα διοικητικά συμβούλια των εισηγμένων εταιρειών, εκπροσώπων «μειονοτήτων». Οι εταιρείες θα πρέπει θα πρέπει να αποκαλύπτουν δημοσίως πόσους ομοφυλόφιλους, transgender κ.λπ. έχουν στο διοικητικό τους συμβούλιο, και αν δεν έχουν, να εξηγούν γιατί δεν έχουν. Η οδηγία λέει ότι μέχρι το τέλος του 2023, θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας και μέχρι το τέλος του 2025 τουλάχιστον δύο. Η αυτονόητη εξήγηση: «έχουμε αυτούς που επιλέξαμε ως καλύτερους, χωρίς να μας ενδιαφέρει το χρώμα, η καταγωγή, ή η ερωτική τους ταυτότητα, και δεν πρόκειται να τους ρωτήσουμε “πώς το κάνουν”, διότι αφενός σεβόμαστε τα προσωπικά τους δεδομένα και αφετέρου δεν χρησιμοποιούμε ρατσιστικά κριτήρια», θεωρείται από την προοδευτικουριά των ΗΠΑ ως… ρατσιστική!!!
Δείτε την τερατώδη αντίφαση: ενώ τα ατομικά δεδομένα έχουν αναχθεί στο ιερό δισκοπότηρο του 21ου αιώνα, ο Nasdaq αναγκάζει τα μέλη του ΔΣ των εισηγμένων να κοινοποιούν την ερωτική τους ταυτότητα παγκοσμίως! Για να κρατήσει τα προσχήματα, το κάνει ακόμα χειρότερο. Δεν χρειάζεται, λέει, να ξέρουμε ποιοι από το 10μελές ΔΣ είναι ομοφυλόφιλοι. Αρκεί να ξέρουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο! Για να υπάρχει για όλους η υπόνοια! Και δημοσιεύει το πρότυπο για την αναφορά. Θαυμάστε παράνοια:
Και αυτός ο κανονισμός έχει προσβληθεί ως αντισυνταγματικός, καθώς αναγκάζει τα μέλη του ΔΣ να δηλώνουν την ερωτική τους ταυτότητα, τουλάχιστον στον CEO και στα άλλα μέλη, υποχρέωση που παραβιάζει κατάφωρα το δικαίωμά τους στην μυστικότητα των προσωπικών τους δεδομένων. Η υπόθεση εκδικάσθηκε στις 29 Αυγούστου 2022 αλλά ακόμα δεν έχει εκδοθεί απόφαση.
Στο ίδιο αντεστραμμένο αξιακό σύμπαν ζει και η καθ’ ημάς προοδευτικουριά. Διεκδικεί ποσοστώσεις για τους ΛΟΑΤΚΙ+, και έχει καταφέρει να θεσμοθετήσει την εξ ορισμού ρατσιστική, προσβλητική και υποτιμητική για τις γυναίκες, ποσόστωση στη σύνθεση των διοικητικών οργάνων των Φορέων του Δημοσίου, ΝΠΔΔ, αλλά και στα ψηφοδέλτια των εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο νόμος, που ψηφίστηκε ως «προοδευτικός», δημιουργεί ήδη τεράστια προβλήματα στα κόμματα, μικρά και μεγάλα. Τα μικρά επιστρατεύουν γυναίκες, αδελφές, μανάδες, κόρες, για να συμπληρώσουν το 40%, ενώ τα μεγάλα κόβουν από τα ψηφοδέλτιά τους δυνατά στελέχη άνδρες, για να βάλουν γυναίκες με ανύπαρκτη πολιτική δράση. Ο βαθμός της υποκρισίας φαίνεται στη σύνθεση του (μικρού και ευέλικτου…) υπουργικού συμβουλίου της ΝΔ: από τους 59 υπουργούς και υφυπουργούς μόνο 10 είναι γυναίκες. Χειρότερα ποσοστά είχε ο ΣΥΡΙΖΑ: 6 γυναίκες στους 40. Πολύ μακριά από το 40% του νόμου, που και τα δύο κόμματα προτείνουν ως δίκαιη αντιπροσώπευση. Και ενώ οι πάντες στα κομματικά επιτελεία βλαστημάνε την ποσόστωση, που τους βάζει συνεχώς τρικλοποδιές, κανένας δεν έχει το θάρρος να την καταργήσει. Γιατί;
Διότι η πίεση από τους δικαιωματιστές είναι τεράστια. Διότι έχουν κυριαρχήσει στη δημόσια ζωή και στα ΜΜΕ, και αν διαφωνείς σε συκοφαντούν ως ρατσιστή, ομοφοβικό, φασίστα, και σου επιτίθενται: φραστικά, με μηνύσεις και με εμπρηστικούς μηχανισμούς. Ο γράφων τα έχει βιώσει όλα.
Ο δικαιωματισμός δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι, δηλαδή, κάποιες ομάδες καταπιεσμένων ή περιθωριακών που προσπαθούν να άρουν τις αδικίες εις βάρος τους. Ο δικαιωματισμός προέκυψε ως μετάλλαξη της αριστερίλας. Καθώς το κλασικό αριστερό αφήγημα για τη σύγκρουση ανάμεσα στους αστούς και στους προλετάριους δεν «πουλάει» πια, με κάποιον άλλον τρόπο πρέπει η αριστερίλα να κατακερματίσει την κοινωνία, για να δημιουργούνται εσαεί συγκρουσιακές συνθήκες, μην τυχόν και ηρεμήσουμε ποτέ: άντρες εναντίον γυναικών, χορτοφάγοι εναντίον κρεατοφάγων, οικολόγοι εναντίον «αναπτυξιακών», ζωόφιλοι εναντίον «άκαρδων» που σκοτώνουν τα κουνούπια και δεν τα οδηγούν ευγενικά έξω από το δωμάτιο, μαύροι εναντίον λευκών, χοντροί εναντίον fit, ΛΟΑΤΚΙ εναντίον στρέιτ, και πάει λέγοντας.
Κανένα πραγματικό ενδιαφέρον δεν έχει η αριστερίλα για τους ανθρώπους με παρεκκλίνουσα ερωτική ταυτότητα. Αντιθέτως: ο Στάλιν και ο Μάο είχαν ποινικοποιήσει την ομοφυλοφιλία, φυλακίζοντας και εξορίζοντας τους «εκφυλισμένους». Το 1936 ο Νικολάι Κριλένκο, Λαϊκός Κομισάριος (Υπουργός) Δικαιοσύνης, γνωμάτευσε πως η ομοφυλοφιλία είναι «προϊόν της αποσύνθεσης των εκμεταλλευτριών τάξεων, που δεν ξέρουν πως να περάσουν την ώρα τους». Και ο Μαξίμ Γκόρκι δήλωνε: «Η ομοφυλοφιλία, που διαφθείρει την νεολαία, θεωρείται κοινωνικό έγκλημα και τιμωρείται». 60.000 ομοφυλόφιλους έστειλε στη φυλακή ή στα κάτεργα ο Στάλιν. Δριμύτερος όλων, ο Τσε: τους εκτελούσε αυτοπροσώπως.
Κερδισμένοι από αυτή τη σύρραξη είναι όσοι κεφαλαιοποιούν τον μεταμοντέρνο ρατσισμό των ποσοστώσεων και των ειδικών προνομίων σε «υποεκπροσωπούμενες» ομάδες, για πολιτικό ή προσωπικό όφελος. Κι αυτοί είναι πολλοί σε όλον τον κόσμο. Από τον Gavin Newsom μέχρι το περιβάλλον της Κουμουνδούρου αλλά και του Μαξίμου. Οι δικαιωματιστές διεκδικούν όλο και περισσότερα προνόμια για λογαριασμό τους, όχι γιατί τα στερούνται. (Κάποτε, ναι – σήμερα, όχι.) Αλλά διότι μέσα από τη συνεχή τριβή δημιουργούνται οι συγκρουσιακές συνθήκες μη κανονικότητας που εκμεταλλεύεται η αριστερίλα για προσηλυτισμό νέων οπαδών, και, αν της δοθεί ευκαιρία, για βίαιη κατάληψη της εξουσίας.
Έτσι όμως, ο ρατσισμός, για την εξάλειψη του οποίου οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι σ΄ αυτόν τον κόσμο έχουμε δώσει μάχες και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό βίο, έχει μπει ήδη από την πίσω πόρτα. Όσο ρατσιστικό είναι το «μολονότι είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου, δεν προάγεσαι διότι είσαι γυναίκα» είναι και το «δεν προάγεσαι διότι είσαι άντρας και η ποσόστωση μάς αναγκάζει να επιλέξουμε γυναίκα, γιατί αλλιώς θα φάμε πρόστιμο». Όσο σεξιστικό είναι το «δεν γίνεσαι διευθυντής διότι είσαι gay» είναι και το «δεν γίνεσαι διευθυντής διότι ΔΕΝ είσαι gay». Διαφωνεί κανένας;
