Πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα σε ένα μουσείο; Πολλοί. Και δεν είναι ανέκδοτο. Επίσης, όχι για τους λόγους που νομίζετε, ότι δηλαδή, ως δημόσιοι υπάλληλοι και καλά δέκα κοιτάζουν και ένας αλλάζει. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που στ’ αλήθεια σκίζονται για τις εργασίες τους. Αλλά, υπάρχουν και οι κανονισμοί. Ετσι λοιπόν, για να αλλάξει μια λάμπα, πρέπει πρώτον κάποιος να το διαπιστώσει (ευκολάκι) δεύτερον να το πει στον υπεύθυνο και τρίτον εκείνος να πράξει τα δέοντα.
Ναι, αλλά μετά η λάμπα αλλάζει, έτσι δεν είναι; Όχι, απατάσθε. Ο υπεύθυνος δεν έχει τα χέρια λυμένα. Εκτός από αναφορές προς τους προϊσταμένους του και τη διεύθυνση, πρέπει να εξασφαλίσει λάμπα. Πιθανώς με μειοδοτικό διαγωνισμό. Μετά, πρέπει να προμηθευτεί τη λάμπα, να βρει συνεργείο εργαζομένων στο μουσείο, που θα κάνουν την αλλαγή (αυτό ανήκει σε άλλο τμήμα) και, εν τέλει, αν είναι το τυχερό της, να γίνει η αλλαγή. Όλα αυτά, προϋποθέτουν πως υπάρχουν χρήματα για αγορά λαμπτήρων. Αλλιώς…
Ισως να θεωρείτε τραβηγμένη την περιγραφή. Δυστυχώς, η αληθινή κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ετσι, μεγάλο μουσείο, από τα μεγαλύτερα, βρέθηκε μια βροχερή νύχτα οπότε είχαμε διακοπές ηλεκτρικού χωρίς γεννήτρια. Γιατί; Διότι κάποιος είχε ξεχάσει (μάλιστα!) να πάρει μπαταρίες. Τα χρήματα για τις μπαταρίες, δεν τα είχε το μουσείο, τα διέθετε ο Σύλλογος Φίλων, αλλά δεν του ζητήθηκαν ποτέ. Και τι έπαθε αυτός ο κάποιος και όσοι είχαν ευθύνη; Τίποτα!
Αν αυτά τα μουσεία θέλουμε, τότε ας ακούσουμε τις θλιβερές περιγραφές συνδικαλιστών στο υπουργείο Πολιτισμού και εκπροσώπων κομμάτων της αντιπολίτευσης αναφορικά με το νομοσχέδιο για τη μετατροπή πέντε μουσείων σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Προφητεύουν, περίπου, την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, χωρίς την Χάρη και την Αυστηρότητα του Ποιητή που είπε:
«Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.»
Ο Ελύτης ήταν ο Ελύτης και ήξερε τι έβλεπε στον αιώνα του. Οι προαναφερθέντες έμειναν στον περασμένο αιώνα, της μιας άποψης, της μόνης (λέγε με σταλινισμό). Οποιος διαφωνεί με την δική τους γνώμη, είναι πουλημένος. Είναι αρνητής της δημοκρατίας (από πότε;) Ενώ εκείνοι είναι εραστές της ακινησίας, του τέλματος, ακόμα και της παραποίησης.
Θα ακούσουμε και σήμερα στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής (αν δεν μεταδοθεί ζωντανά μπορείτε να αναζητήσετε στα πρακτικά τι θα πουν οι ομιλητές) τόσα, που δεν θα ξέρει ο μέσος πολίτης τι να κρατήσει.
Σύμπτωμα πρώτο, της απόλυτης άρνησης: όλα όσα προβλέπονται στο νομοσχέδιο είναι κακά, κακά, κακά και πρέπει να το αποσύρει η κυβέρνηση.
(Όχι σε όλα, και χωρίς καμιά αμφιβολία, ελάχιστη έστω).
Σύμπτωμα δεύτερο, όχι, δεν έχουμε προτάσεις, τα μουσεία πρέπει να μείνουν όπως είναι, μια χαρά λειτουργούν (με τον ήλιο τα βγάζουμε, με το φεγγάρι τα μπάζουμε, τι έχουν τα έρμα και δεν προκόβουν;)
Εγγενής αδυναμία της συγκεκριμένης αντιπολίτευσης. Να μην διαθέτει ιδέες και οράματα – το υλικό των προτάσεων δηλαδή.
Σύμπτωμα τρίτον, το Μουσείο της Ακρόπολης, «που το έχετε ως πρότυπο», πρέπει να γίνει κρατικό και είναι ένα μουσείο που έχει τόση επισκεψιμότητα επειδή δείχνει εκθέματα από την Ακρόπολη.
(Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε, λέει, έτοιμη την κρατικοποίησή του – ευτυχώς δεν πρόλαβε. Το Μουσείο της Ακρόπολης έχει επισκεψιμότητα γιατί είναι όπως ονειρευόμαστε τα μεγάλα μουσεία και όπως αυτά λειτουργούν ανά τον κόσμο. Κάπως έτσι οραματίστηκε ο νομοθέτης και τα πέντε μουσεία που θα γίνουν ΝΠΔΔ).
«Το Μουσείο της Ακρόπολης, δεν επιτρέπει την κινητικότητα των εργαζομένων όπως και τα 5 που θα γίνουν ΝΠΔΔ» (αν θέλεις να συμμετέχεις, γιατί πήγες στο συγκεκριμένο μουσείο; Ας μην πήγαινες!) Επίσης, τι θέλει να πει ο σύλλογος των εργαζομένων σε αυτό σημειώνοντας: «ως εργασιακό-διοικητικό περιβάλλον, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση πρότυπο και βάση ώστε να στηθούν και τα άλλα μεγάλα μουσεία σε αντίστοιχο πλαίσιο. Ένας πρότυπος οργανισμός είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο πως πρέπει να τοποθετεί εξίσου στη κορυφή των προτεραιοτήτων του την ικανοποίηση του έμψυχου δυναμικού του. Για την ώρα, λοιπόν, και μέχρι να υπάρξει αυτή η βούληση, μάλλον πρότυπο παραδείγματος προς αποφυγή αποτελεί παρά κάτι άλλο.» (Για φαντάσου! Και γιατί δεν σημειώνεται μαζική φυγή των εργαζομένων; Μα, ασφαλώς επειδή τίποτα από αυτά δεν ισχύει!
«Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν αναρτά τον ισολογισμό του, όπως είναι υποχρεωμένο»
(Και τον ισολογισμό αναρτά, αδιαλείπτως, και κάθε, μα κάθε πράξη του, από την αγορά μιας καρφίτσας μέχρι την αγορά οποιουδήποτε πράγματος ή υπηρεσίας).
«Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν έχει πειθαρχικό συμβούλιο ούτε τα 5 θα έχουν. Θα κρίνονται από τη διοίκηση του κάθε μουσείου οι υπάλληλοι.»
(Το πρόβλημα σχετίζεται με τη λέξη κρίνονται. Αυτό δεν θέλουν… Τα πειθαρχικά μια χαρά ποδηγετούνται από τον συνδικαλισμό. Μια χαρά πέφτουν πολλοί στα μαλακά.)
Σύμπτωμα τρίτο, η εχθροπάθεια. Οι χτεσινοί συνάδελφοί τους αρχαιολόγοι, πολλοί από τους οποίους έχουν ευδοκίμως υπηρετήσει σε θέσεις ευθύνης, θεωρούνται, περίπου, γερόντια που επειδή δεν έχουν τι να κάνουν θέλουν να τοποθετηθούν σε Διοικητικά Συμβούλια Μουσείων. Εκ τίνων κρίνουν άραγε;
Σύμπτωμα τέταρτο: καταπάτηση κάθε αλήθειας και κάθε γεγονότος.
Θα μπορούν τα 5 μουσεία να δανείζουν στο εξωτερικό αρχαιότητες και να ιδρύουν παραρτήματα χωρίς έλεγχο, είναι μια καραμέλα την οποία πιπιλίζουν μονίμως.
Τι λέει το νομοσχέδιο; Φυσικά, λέει ό,τι και ο αρχαιολογικός νόμος. Πως για να εξαχθεί ή να εισαχθεί αρχαίο, ακόμα και για να μετακινηθεί, πολλώ μάλλον για την ίδρυση παραρτημάτων, απαιτείται γνώμη Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και Συμβουλίου Μουσείων. Και βεβαίως, υπουργική απόφαση. Όπως σαφώς ορίζει ο αρχαιολογικός νόμος και πάλι.
Εδώ ακούγεται πανδαιμόνιο. Δεν μπορεί, σου λέει, ο εκάστοτε υπουργός να αποφασίζει για τέτοια πράγματα, να κάνει τοποθετήσεις σε ΔΣ κλπ κλπ. Σωστά. Διότι ο (κάθε) υπουργός, είναι ο λήσταρχος Νταβέλης, που μόλις καθίσει στον υπουργικό θώκο μόνη μέριμνα έχει πώς θα καταστρέψει τις αρχαιότητες και πώς θα τις «πουλήσει» στο εξωτερικό. Δεν αγαπά την πατρίδα του, ούτε την κληρονομιά της, είναι αδυσώπητος, ανάλγητος, απολίτιστος και δεν ξέρω τι ακόμα. Οποιου κόμματος, να υποθέσω. Και αυτού που τα σωματεία του ΥΠΠΟΑ, τα οποία έχουν ξεσηκωθεί κατά του νομοσχεδίου, δεν πείραξαν ποτέ όταν ήταν κυβέρνηση. Θαύμα!
Γελοιότητες; Τεράστιες. Αλλά υπάρχει και το κερασάκι στην τούρτα. Κάποια άρθρα που κυκλοφορούν σε διάφορα μέσα, δείχνουν ότι η ιδεολογική βάση σε όλα αυτά είναι τα μουσεία να χρησιμοποιούν τις αρχαιότητες ώστε να προκαλούν ερωτήματα που οδηγούν σε ριζοσπαστικές αντιλήψεις και στην… επανάσταση. Ένα έχω να πω: ζήτω που καήκαμε! Αλλά, δυστυχώς, μας έχουν ξεπεράσει. Μέχρι… πυρκαγιές οραματίζονται οι υπερεπαναστάτες. Σε μουσεία. Μουσειακά είδη πλέον και οι ίδιοι.
