Εδώ και αρκετό διάστημα παρακολουθούμε μια θριαμβολογία από την πλευρά της στα χαρτιά ενωμένης Ευρώπης, με αφορμή της εξελίξεις στην Ουκρανία κα την αντιμετώπιση της κρίσης, σε πολλαπλά επίπεδα, που έχει προκύψει από την παράνομη εισβολή του Πούτιν. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι, ο ευρωπαϊκός ενθουσιασμός για την Ουκρανία οφείλεται εν μέρει στην ανακούφιση, που ο συνδυασμός ενός ζεστού χειμώνα και τα δισεκατομμύρια που έχουν δαπανηθεί από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την κατάσταση σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Αλλά το να ακούς από ευρωπαίους αξιωματούχους, βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου, η Ευρώπη είναι ισχυρή, η Ευρώπη είναι ενωμένη, η Ευρώπη έχει γίνει ένας σημαντικός γεωπολιτικός παράγοντας όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ, αποτελεί μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση που μόνο απογοήτευση και ανησυχία για το μέλλον μπορεί να προκαλέσει.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Κοιτώντας κατάματα και με ψυχρό ρεαλισμό την αλήθεια, αυτή η ευρω-θριαμβολογία δεν πείθει κανέναν σοβαρό παρατηρητή και αναλυτή. Και δεν πείθει, όχι μόνο λόγω του πολιτικού θρίλερ που έλαβε χώρα για να καταλήξει τελικά η Γερμανία στην αποστολή αρμάτων μάχης Leopard στην Ουκρανία, αλλά για το τραγικό γεγονός ότι η αδυναμία της Ευρώπης έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία από τις διαιρέσεις της.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εάν η Ουκρανία εξαρτιόταν μόνο από την Ευρώπη για βοήθεια, η ρωσική σημαία θα κυμάτιζε ήδη στο Κίεβο, την ουκρανική πρωτεύουσα. Δυστυχώς, αν και έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Ευρώπη δεν μπορεί να δράσει στην αυλή της χωρίς να εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά η Ουάσιγκτον ασχολείται όλο και περισσότερο με τις προκλήσεις στον Ινδο-Ειρηνικό. Με πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες να προστατεύονται κάτω από την αμερικανική ομπρέλα ασφαλείας, την ίδια ώρα που διπλασιάζουν τις στενές οικονομικές σχέσεις με την Κίνα, ο χρόνος στενεύει όλο και πιο πολύ, όσο αφορά την προθυμία ή την ικανότητα της Ουάσιγκτον, να προστατεύσει την ΕΕ από τις συνέπειες της γεωπολιτικής της ανικανότητας.
Είναι πολύ ανώριμο και ανεύθυνο, να πιστεύει κανείς ότι ο Πούτιν έχει ήδη χάσει τον πόλεμο. Η Ρωσία είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσει σε μαζική αντεπίθεση την άνοιξη και παρά το γεγονός ότι ο σχεδιασμός του Πούτιν, είναι πιθανό να δεχθεί σοβαρό πλήγμα από την, με το ζόρι, απόφαση του Βερολίνου να αποστείλει 14 άρματα μάχης Leopard στην Ουκρανία, χωρίς αμερικανικά χρήματα, εξοπλισμό και πυρομαχικά, η Ουκρανία δεν μπορεί να συνεχίσει τον άνισο αγώνα επ’ αόριστον.
Την ίδια ώρα, οι ευρωπαϊκές ελπίδες, για συντονισμένη παγκόσμια δράση για την κλιματική αλλαγή, με την απειλή ενός εμπορικού πολέμου μεταξύ των δυο πλευρών του Ατλαντικού να θεωρείται πιθανός, δεν μπορούν να επιτύχουν χωρίς την υποστήριξη των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων.
Οι ελπίδες της Ευρώπης για την Ουκρανία εξαρτώνται επίσης από τις ψήφους των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο. Και η σκληρή αλήθεια για την τραγική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι, ότι η ΕΕ μπορεί να επιτύχει τους βασικούς της στόχους, χωρίς να συνεργαστεί σοβαρά με τους Αμερικανούς συντηρητικούς είναι απλά αστεία και επικίνδυνη.
Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία θα έπρεπε να είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους για τον κίνδυνο της χάραξης εξωτερικής πολιτικής με ευχές και όνειρα. Αυτό δεν φαίνεται να έχει συμβεί.
Η Ευρώπη βαδίζει πάνω σε λεπτό πάγο. Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν αμφισβητούν την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη. Μεγάλο μέρος του Παγκόσμιου Νότου δυσανασχετεί όλο και περισσότερο με το status quo. Και στην Ουάσιγκτον, η πολιτική συναίνεση που επικρατούσε για δεκαετίες όσο αφορά την παγκόσμια αμερικανική εμπλοκή έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα.
Η κινούμενη σε έναν παράλληλο σύμπαν ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και διπλωματία, συνεχίζει να υπερηφανεύεται για την οικοδόμηση γεφυρών και τον διάλογο, αλλά δεν παύει να είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με την Τεχεράνη και το Πεκίνο παρά, για παράδειγμα, με το νέο Πρόεδρο της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, Κέβιν Μακάρθι και τον κυβερνήτη της Φλόριντα, Ρον Ντε Σάντις.
Σήμερα και για το ορατό μέλλον, όπως και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ευρώπη παραμένει πλήρως εξαρτημένη από τις ΗΠΑ για την ασφάλειά της. Η άλλη πλευρά αυτής της πραγματικότητας είναι ότι οι αντιλήψεις του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν για ευρωπαϊκή αυτονομία παραμένουν χίμαιρα.
Ας ελπίσουμε ότι το 2023 θα ξεκινήσει μια εποχή εμπλοκής, μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών και των ολοένα και πιο δυσαρεστημένων Αμερικανών συντηρητικών των οποίων την υποστήριξη χρειάζονται απεγνωσμένα, αφήνοντας στην άκρη την κούφια και καθόλα επικίνδυνη θριαμβολογία περί και καλά ενωμένης Ευρώπης που αποτελεί πλέον γεωπολιτικό παίκτη πρώτης γραμμής.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, και ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
