Η μία φωτογραφίζεται ετοιμόγεννη, γυμνή, σε «αρτιστίκ» πόζα. Η άλλη, μάς λέει πως έκανε χρόνια ψυχοθεραπεία, αλλά παραμένει πολυγαμική. Οι τρίτοι, χώρισαν – αλλά, φαντάζομαι, ελάχιστοι τους ξέρουν, άρα ελάχιστοι, έστω, ενδιαφέρθηκαν.
Αγόρια και κορίτσια από τηλεοπτικά σκουπίδια κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς μας δέκτες επί ώρες. Αλλα αγόρια και κυρίως κορίτσια, διαγωνίζονται σε παιχνίδια αμφιβόλου γούστου και μάλλον χωρίς λόγο ύπαρξης. Μαθαίνουμε πότε στραβοπάτησε ο τάδε σελέμπριτι και αν ο σούπερ πρωταγωνιστής κάτι μηνών – καθότι ερωτεύτηκε φίρμα – την έχει δίπλα του στο κρεβάτι του πόνου, ή όχι.
Παρακολουθούμε την κάθε ξανθιά τηλεπερσόνα να κλαίει γιατί είναι μόνη, να ακκίζεται στον φακό, να λέει αηδίες, να το παίζει σπουδαία. Οι πιο πολλές πρωινές και απογευματινές εκπομπές εδώ και χρόνια προβάλλουν το απόλυτο τίποτα. Και πολλές βραδινές, τον απόλυτο ζόφο.
Δεν τα βλέπετε; Δεν τα διαβάζετε; Κι όμως, ψεύδεστε σαν τη Σούζη. Μόνο που δεν τρώτε φαγητό, καταπίνετε σκουπίδια διαρκώς. Αψευδείς μάρτυρες οι τηλεθεάσεις και οι μετρήσεις επισκέψεων στο διαδίκτυο. Ενας στους τρεις, οκτώ στους δέκα (συνολικά), ως προς την τηλεθέαση, εκατοντάδες χιλιάδες «κλικ» σε δημοσιεύματα. Ετσι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Με αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε και τα παιδιά μας, χωρίς αξίες, χωρίς πρότυπα. Το χρήμα και μια αμφίβολη δημοσιότητα είναι αυτά που τους διδάξαμε. Η ευκολία να καταναλώνουμε τα εύκολα. Μη και ζοριστούμε. Μη και προσπαθήσουμε. Μη και αναγκαστούμε να αντιδράσουμε. Μη και δεθούμε. Μη και δείξουμε συναίσθημα.
Υπερβολή; Βεβαίως. Δύο ομαδικοί και κατ’ εξακολούθησιν βιασμοί ανηλίκων βρίσκονται τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα. Ποιος θα ψάξει το πώς και το γιατί; Όχι οι χαζοχαρούμενες εκπομπές με ολίγη από ενημέρωση, ολίγη από μόδα, ολίγη από κοινωνικά γεγονότα. Πού είναι το θορυβημένο κράτος; Η θορυβημένη κοινωνία;
Εδώ και χρόνια, φωνάζουν οι δάσκαλοι πως η εφηβική βία είναι πολύ μεγάλη και ολοένα πυκνώνουν τα φαινόμενα. Νοιάζεται κανείς; Τρομάζει κανείς; Ή, έχουμε παραιτηθεί επειδή «έτσι κι αλλιώς, αυτό στην Αμερική συμβαίνει εδώ και χρόνια, κάποτε θα έρθει και σε εμάς;» Ποιος είναι εκείνος που θα βάλει όρια στην κοινωνία, στα σχολεία, στο κράτος;
Ολοι είμαστε, μα αυτό δεν γίνεται ανοργάνωτα. Ακούστε τους ειδικούς, ζητήστε κατεπειγόντως μελέτες, ερευνήστε, κάνετε ό,τι πρέπει. Γρήγορα. Πριν έχουμε νεκρούς – γιατί με αυτή την κατάσταση, θα έχουμε.
Παραλίγο να είχαμε χθες τουλάχιστον συμπλοκή, σε πολύ μεγάλο σχολείο της Αθήνας, το οποίο, μάλιστα, διαθέτει φύλαξη. Δύο άτομα, όπως όλοι μάθαμε, μπήκαν στον περίβολο με μαχαίρια ψάχνοντας μαθητή με τον οποίο είχαν μαλώσει την προηγούμενη.
Αυτό λέγεται και θράσος και τραμπουκισμός και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε. Αλλά να είμαστε σίγουροι ότι οι χαρακτηρισμοί δεν λύνουν το πρόβλημα. Θα το λύσει μονάχα η πολιτική βούληση όλων να συγκρουστούν με τέτοια τρομακτικά και ακραία φαινόμενα.
Με ανησυχεί που κανένα κόμμα και κανένας υπεύθυνος δεν έχει προβληματιστεί και δεν έχει ζητήσει σύμπραξη όλων: πολιτικών και κοινωνικών φορέων. Που ουδείς θεώρησε πως δεν είναι απλώς κατεπείγον, έχει μείνει πολύ πίσω το φοβερό αυτό ζήτημα.
Ας σκεφτούμε πόσα μπορούμε να γίνουν αν πνιγεί στη βία η νέα γενιά. Δεν χρειάζεται, δυστυχώς, μεγάλη φαντασία. «Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα» όπως θα έλεγε ο Σεφέρης. Πολτοποιώντας μυαλά, συνειδήσεις, πολτοποιώντας ό,τι έχει να προσφέρει ένας άνθρωπος που ακόμα δεν μας έχει μοιάσει. Βαδίζει επικίνδυνα προς τα εκεί.
