Μελέτες για την κατάσταση στην εκπαίδευσή μας υπάρχουν και είναι σοβαρές, πλην, ουδένα απασχολούν. Μια πρόσφατη λέει ότι τα παιδιά φτάνουν από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και σχεδόν τίποτα δεν αποκόμισαν στην προηγούμενη βαθμίδα. Εννοείται πως θα έπρεπε ήδη να ψάχνουμε το ζήτημα. Εννοείται πως δεν το κάνουμε.
Αρα, γιατί μας κάνουν εντύπωση όσα εν τη ρύμη του λόγου ξεστομίζουν οι ρεπόρτερ και οι πανελίστες; Από την άλλη όμως έχουμε κι εμείς στα ΜΜΕ ευθύνη για όσα λέμε και γράφουμε. Κι εμείς ανήκουμε σε όσους διαμορφώνουν τη γλώσσα.
Αυτή την εβδομάδα, λόγω πολλών ζωντανών συνδέσεων, ακούστηκαν πάρα πολλά και άλλα τόσα γράφτηκαν σε ιστοσελίδες, ακόμα και σε εφημερίδες. Δεν είναι θέμα ποιους στέλνουν για τα ρεπορτάζ. Τους νεότερους, εννοείται. Όμως και στα διάφορα πάνελ, ιδίως των πρωινών εκπομπών, που εμφανίζονται μεγαλύτεροι, χάλια τα κάνουν.
«Μια κηδεία δημόσια δαπάνη». Από εκεί ξεκινήσαμε και φτάσαμε στο μη περαιτέρω με την κηδεία του τέως βασιλιά. Τι πάει να πει αυτό; Τίποτα απολύτως. Δημοσία είναι το σωστό. Δοτική. Με δημόσια δαπάνη, δηλαδή. Δεν μετατρέπονται όλα σε δημοτική ανεβοκατεβάζοντας απλώς, τους τόνους. Πώς να το κάνουμε;
«Οικογένειες Ελλήνων που διατελούσαν σχέσεις με τον Βασιλιά!» μεταδίδει ο φίλος μου Ξενοφών, που απαντά ως συγγραφέας:
«κι εγώ διατελούσα …μακαρόνια με κιμά».
Διατελώ μεθ’ υπολήψεως… μέχρι το επόμενο λάθος που θα επιτελεσθεί.
Πρώτα ξαδέρφια υπάρχουν. Όταν όμως πηγαίνουμε σε άλλες συγγένειες, δεν υπάρχουν. Ούτε πρώτος αδερφός (εκτός αν εννοούμε τον πρώτο από σειρά αδερφών) ούτε πρώτος ανιψιός. Τι του ήταν ο βασιλιάς της Ισπανίας; Ανιψιός. Ναι, αλλά αν συνυπολογίσουμε ότι ο Φελίπε είναι γιος της Σοφίας, αδερφής του Κωνσταντίνου; Ανιψιός και πάλι. «Πρώτος ανιψιός» πρώτης τάξεως ανοησία.
Η Σοφία είναι, επισήμως, επίτιμη βασίλισσα της Ισπανίας και, επίσης, βασολομήτωρ. Η λέξη κλείνεται. Η βασιλομήτωρ της βασιλομήτορος. Της βασιλομήτωρ, αποκλείεται.
Επίσης, το αγόρι που βαφτίζει κάποιος, είναι βαφτιστικός ή βαφτισιμιός. Και βαφτιστήρι. Επομένως, ο Ουίλιαμ της Μεγάλης Βρετανίας δεν ήταν ο βαφτιστήρας του Κωνσταντίνου.
Καλά, εδώ ούτε ακριβώς τι σημαίνει τέως και τι σημαίνει εκλιπών αγνοούν κάμποσοι. Εδώ ακούστηκαν τα πιο θλιβερά. Αυτά που δείχνουν πως δεν σκεφτόμαστε όταν μιλάμε, δεν έχουμε μεράκι για τη γλώσσα:
Ο τέως εκλιπών είπε ο ένας.
Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε, άλλος, σε άλλο κανάλι, το κορύφωσε:
Ο τέως Κωνσταντίνος.
Πραγματικά δεν είναι για γέλια όλα αυτά. Είναι για κλάματα. Μετά, πώς να περιμένουμε νηφαλιότητα, σοβαρότητα και ανταλλαγή πολιτικών επιχειρημάτων για την βασιλεία και την κατάργησή της;
Ποτάμια αυτές τις ημέρες στο διαδίκτυο. Επιχειρήματα φανατικών, που αναπαράγονται με την ίδια ακριβώς γλώσσα που το έγραψε ο πρώτος. Ενθεν κακείθεν. Είναι ο λαός αυτός. Που αν σκέφτεται και εκφράζεται έτσι, όλα αυτά που συζητάμε είναι μάταια. Επανάληψη φράσεων στις οποίες κάποιος έβαλε σε σειρά τις ιδεοληψίες του. Αλλά εμείς; Εμείς γιατί τις καταπίνουμε αμάσητες;
Δεν υπήρξαν σοβαρές φωνές όλες αυτές τις ημέρες; Βεβαίως, υπήρξαν. Επώνυμες. Και έκαναν τη διαφορά. Μόνο στους σκεπτόμενους, ενημερωμένους και μαχητικούς πολίτες πρέπει να στηριζόμαστε.
Όμως, τα σχόλια κάτω από διάφορα δημοσιεύματα/ αναρτήσεις, διαψεύδουν τις ελπίδες. Και πριν ξαναπέσουμε σε κανέναν διχασμό, ας αφουγκραστούμε τον Λόγο του ποιητή:
«παντ’ ανοιχτά, παντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου»
Αν θέλεις να είσαι Ελεύθερος Πολιορκημένος (ή και Πολιορκισμένος. Οι φιλόλογοι ακόμα δεν έχουν καταλήξει τι θα επέλεγε εν τέλει ο Διονύσιος Σολωμός. Όπως και να έχει, τρομερός ο Λόγος του. Μην τον ξεχνάμε.)
