Υπάρχει μια περίοδος στη ζωή του ανθρώπου, εκεί στην εφηβεία, κατά την οποία οι ορμόνες χτυπάν κόκκινο. Ειδικά τα ανδρογόνα. Η έκκρισή τους αυξάνεται, και στα αγόρια και στα κορίτσια, και προκαλεί αθρόα παραγωγή σμήγματος. Αυτό δημιουργεί εξανθήματα και φλύκταινες που η επιστήμη τα ονομάζει ακμή, και ο λαός μας κάπως αλλιώς, συνδέοντάς τα με τον αχαλίνωτο οίστρο αυτής της ηλικίας.
Αντίστοιχες φάσεις υπάρχουν στη διαδικασία της πολιτικής ενηλικίωσης. Ο/Η πολιτευόμενος/η ξεκινάει την καριέρα του/της υπό την αιγίδα των μεγαλύτερων. Αν είναι τυχερός/ή προσκολλάται σε κάποιο ιερό κομματικό τέρας, παρά τους πόδας του οποίου θητεύει και το οποίο τον/την προωθεί (λαϊκιστί: σπρώχνει), αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και την πολιτική του/της σίτιση. Από την κρεμώδη τροφή περνάει στη στερεά, βγάζει δόντια, και αρχίζει μετά να δοκιμάζει διάφορες γεύσεις, εγχώριες και, αν ο σοφός λαός το αποφασίσει, και εν Εσπερία. Οι τελευταίες είναι αλήθεια πως έχουν άλλη χάρη. Και γίνονται ακόμα πιο πικάντικες όταν τις πληρώνει άλλος.
Έτσι λοιπόν, αφού ο/η πολιτικός περάσει τις παιδικές αρρώστιες στο επαρχιακό πολιτικό οικοσύστημα, αφού ταλαιπωρηθεί στα χωμάτινα βαλκανικά γήπεδα, αφού εξαντλήσει την επαρχιακή τεχνογνωσία των δημοσίων (ενίοτε και ιδιωτικών) σχέσεων, παίρνει μετεγγραφή για τα σαλόνια των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Κι εκεί, οι ορμόνες τρελαίνονται.
Δεν είναι μόνο ελληνική αυτή η ιστορία. Λίγο – πολύ τη συναντάς σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, άλλοτε ως νομότυπη, άλλοτε ως παράνομη. Η ειδοποιός διαφορά είναι μικρή: το δίκτυο στο οποίο ανήκεις. Μεγάλο, εκτεταμένο, με γερές πλάτες; Μια τροπολογία νύκτωρ, μία έγκριση άνωθεν, και το ηθικά απαράδεκτο νομιμοποιείται. Εξακολουθεί βέβαια να είναι ηθικά απαράδεκτο, αλλά ποιος νοιάζεται;
Παράδειγμα: τα 5.000 ευρώ τον μήνα, που έπαιρνε ο Αβραμόπουλος από τον Παντσέρι, με την άδεια της Ούρσουλας Φον, ήταν απολύτως νόμιμα. Όμως, δεν τα λες «συμβολική αμοιβή». Θα μου πεις: κάποια δουλειά πρέπει να κάνει ένας πρώην Επίτροπος της Ε.Ε., πώς θα ζήσει; Σωστά. Αλλά δεν θα έπρεπε από αυτές τις δουλειές, να αποκλείονται για κάποια χρόνια οι, έστω και διά της τεθλασμένης, πολιτικές δραστηριότητες, που αξιοποιούν το κύρος της προηγούμενης θέσης; Δεν είναι αυτονόητο πως ο αμειβόμενος αντιμετωπίζει όχι και τόσο αντικειμενικά τον χρηματοδότη του; Ως «διαπρεπή προσωπικότητα της Ιταλικής και της Ευρωπαϊκής πολιτικής» σύστηνε τον «καλό του φίλο», Παντσέρι, ο Αβραμόπουλος. Ήταν πολλοί στην Ευρώπη που δεν είχαν αυτή την άποψη, και πολύ πριν ξεσπάσει το Qatargate. Την ΜΚΟ του, ο Παντσέρι δεν την είχε καταχωρήσει στο ειδικό «Μητρώο Διαφάνειας» που προβλέπει η Ε.Ε. για τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα της. Δεν θα έπρεπε ο Αβραμόπουλος και τα άλλα μεγάλα ονόματα που συμμετείχαν στο Honorary Board (η πρώην επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπερνάρ Καζνέβ) αυτό να το θέσουν ως προϋπόθεση, εκ των ων ουκ άνευ, για τη συμμετοχή τους; Κανένας δεν το έκανε! Ούτε η Ούρσουλα Φον έβαλε κάποιον από την πολυπληθή γραμματεία της να το ψάξει! Οι άλλοι δύο προφανώς δεν πληρωνόντουσαν, διότι θα το μαθαίναμε. Γιατί μόνο ο Αβραμόπουλος; Ο Αβραμόπουλος ήταν επικεφαλής του τομέα που αποφασίζει για τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης και διεκδικούσε τη θέση του εκπροσώπου της Ε.Ε. για τις σχέσεις με τα κράτη του Κόλπου, εκεί όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται βάναυσα και ατιμώρητα. Δεν υπάρχει αυτό που λένε στο χωριό μου conflict of interests με την Fight Impunity; Η μήπως η ΜΚΟ του Παντσέρι ενδιαφερόταν μόνο για τις δήθεν καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ε.Ε., αυτές που επικαλείται ο δικαιωματισμός για να την εξισλαμίσει, ας πούμε για το… δικαίωμα μιας γυναίκας να είναι αντικείμενο και να κυκλοφορεί ως σκιάχτρο; Είναι ενδιαφέρον το πώς ορίστηκε το πεδίο ενδιαφερόντων της, από τον ίδιο τον Αβραμόπουλο στο Συνέδριο των Δελφών, φέτος τον Ιούλιο. Τόνισε ότι «ακόμα έχουμε θανάτους αμάχων, δολοφονίες δημοσιογράφων, γενοκτονίες και 80 εκατ. πρόσφυγες που αναζητούν καταφύγιο από τη βία του πολέμου και τα απολυταρχικά καθεστώτα». Πού τις έχουμε τις δολοφονίες δημοσιογράφων; Στις Βρυξέλλες ή στη Σαουδική Αραβία; Η ατιμωρησία που συνοδεύει την εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα με την κατάφωρη παραβίαση των συνόρων της, ενδιαφέρει την Fight Impunity ή μπα;
Να και η λύση που πρότεινε ο πρώην Επίτροπος: «να περιοριστούν οι ακραίες εθνικιστικές τάσεις»! Αυτές είναι που θεσμοποιούν την ατιμωρησία; Ή μήπως με αυτόν τον όρο έχουμε βαφτίσει οποιονδήποτε αντιστέκεται στον εξισλαμισμό της Ευρώπης, στόχο που επιδιώκουν οι σεΐχηδες, παρέα με τα ντόπια εξωνημένα ενεργούμενά τους; Ζήτησε επίσης «την καθιέρωση της λογοδοσίας ως κεντρικού πυλώνα της διεθνούς δικαιοσύνης». Μα για να καθιερωθεί η λογοδοσία, η Ε.Ε. είχε φτιάξει τον κατάλογο των ΜΚΟ, στον οποίον απέφυγε να εγγραφεί η Fight Impunity, που προμοτάριζε ο Αβραμόπουλος.
Δεν έχουν ποινικό χαρακτήρα όλα αυτά. Δεν υπάρχει αδίκημα, απ’ όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής. Όμως μυρίζουν άσχημα. Δείχνουν στον ευρωπαίο πολίτη πως το δίκτυο ηθικής ασφάλειας της Ε.Ε. είναι διάτρητο.
Από τις τρύπες του περνούσε και η Σπυράκη. Η Σπυράκη δεν σχετίζεται με το Κατάρ. Σχετίζεται με την κατάρα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Διότι την κλοπή των χρημάτων των φορολογουμένων, που οι «κουτόφραγκοι» την αντιμετωπίζουν ως… κλοπή, η ελληνική δημόσια διοίκηση τη θεωρεί κοινωνική παροχή. Πόσες φορές δεν διαβάσαμε για «πέτσινες» υπερωρίες ή αδικαιολόγητα επιδόματα ως… μπόνους σε εργαζόμενους του Δημοσίου, που υπέγραφε ο προϊστάμενος και ενέκρινε ο υπουργός! Το ίδιο έκανε και η Σπυράκη. Για το χατίρι του υπαλλήλου της, ενδεχομένως. Όμως, αν στα μικρά παρανομείς, τι θα σε σταματήσει να το κάνεις στα μεγάλα;
Διαφορετική περίπτωση είναι η ευειδής Εύα. Η Καϊλή έκανε ένα θεμελιώδες λάθος: παραεκδηλώθηκε. Μεθυσμένη από τη γρήγορη ανέλιξη και με την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας και ατιμωρησίας που συνοδεύουν τη θέση της αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, δεν κράτησε καμμία «πισινή». Κατάρ ολέ! Κατάρ δαγκωτό! Παραήταν χοντρό για να μην πονηρευτούν οι Βρυξελλιώτες. Ενώ, αν φρόντιζε και στην Ευρώπη να διδαχθεί από τους εμπειρότερους, θα της μάθαιναν την τεχνική του ξεκαρφώματος. Θα έριχνε πού και πού κανένα συνεννοημένο «μπινελίκι» στους σεΐχηδες και θα συνέχιζε να βρίσκει στο real estate και άλλα κελεπούρια που πουλιούνται κοψοχρονιά, όπως, χρόνια τώρα, καταφέρνουν και αυγατεύουν την περιουσία τους οι εκπρόσωποι των λαϊκών στρωμάτων, και δεν τρέχει κάστανο.
Οι Βρυξέλλες, η «Μέκκα της Ευρώπης» (ελπίζω η μεταφορική έκφραση να μην αποκτήσει άλλο περιεχόμενο σε 30 χρόνια) είναι το πεδίο σύγκρουσης τεράστιων συμφερόντων, όχι υποχρεωτικά ύποπτων. Ο τομέας της ενέργειας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πράσινοι, πυρηνικοί, ανθρακούχοι, αεριούχοι, αγωγούχοι, LNGούχοι έχουν πέσει πάνω στους νομοθετικούς μηχανισμούς της Ε.Ε., προσπαθώντας να στρίψουν το τιμόνι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Λομπίστες πάνε κι έρχονται, εκατομμύρια κυκλοφορούν, και οι παροχές μπορεί να μην είναι «με το καλημέρα» χρηματικές, αλλά, γεύματα σε καλά εστιατόρια, πολυτελείς διακοπές και ταξίδια πληρωμένα από το λόμπι, ακριβά δώρα, μέχρι να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα και να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα, αυτό με τις βαλίτσες. Η όλη διαδικασία μπορεί να συνοδεύεται και με γενναιόδωρα μπαξίσια στους «από κάτω» για να εξασφαλισθεί η ομερτά. Είναι, μήπως, τυχαίος ο παράς με ουρά που πέφτει στα «οικολογικά» κινήματα της Ε.Ε. τα οποία ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, και τα οποία οδήγησαν στην τόσο πρόωρη και ερασιτεχνική πράσινη μετάβαση, που μας άφησε στον δρόμο; Δεν υποψιαζόμαστε πως ίσως να εκπορεύεται από όσους θέλουν την Ευρώπη εξαρτημένη ενεργειακά; Είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι οι μοναδικοί πολιτικοί στην ιστορία της Ε.Ε. που πήραν λεφτά από «τρίτους» ήταν (νόμιμα) ο Αβραμόπουλος και (παράνομα) η παρέα της Καϊλή;
Δεν τα ξέρουν αυτά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί; Βεβαίως. Γιατί δεν κάνουν κάτι; Διότι είναι βουτηγμένοι οι ίδιοι ως τα μπούνια! Πότε διαπίστωσαν ότι χρειάζεται ένα σοβαρό πλαίσιο κανονισμών και ελέγχων κατά της διαφθοράς; Μόλις έσκασε το σκάνδαλο! Μέχρι τότε όλος ο μηχανισμός αρκούνταν στην… αυτοδήλωση:
– Είμαι καλός άνθρωπος, κυρία Ούρσουλα Φον.
– Εύγε, συνάδελφε!
Είναι κωμικό, και ντροπιαστικό ταυτόχρονα, να διαβάζεις το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου της 15/12/2022, εδώ: https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2022-0448_EN.html
Καταγγελίες, διαπιστώσεις και ευχολόγια. Λύσεις; Καμμία! Κάποια επιτροπή, θα κάνει κάποια έρευνα, θα καταλήξει σε κάποιες προτάσεις κι έχει ο Θεός. Σταχυολογώ μερικά σημεία:
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο:
- είναι απογοητευμένο και εκφράζει σοβαρή ανησυχία για τις εικαζόμενες πράξεις διαφθοράς (…) σημειώνει με ανησυχία ότι οι μηχανισμοί εσωτερικής παρακολούθησης και συναγερμού των θεσμικών οργάνων της ΕΕ απέτυχαν δραματικά να εντοπίσουν τη συνεχιζόμενη διαφθορά
- καταγγέλλει, με τον πιο έντονο τρόπο, τις υποτιθέμενες (Σ.Σ. !!!) προσπάθειες του Κατάρ να επηρεάσει βουλευτές, πρώην βουλευτές και το προσωπικό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μέσω πράξεων διαφθοράς,
- εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι οι αποφάσεις που εγκρίθηκαν από τις επιτροπές και την ολομέλεια σχετικά με το Κατάρ ενδέχεται να έχουν διαμορφωθεί έτσι από τη διαφθορά και την αθέμιτη επιρροή, συμπεριλαμβανομένου του ψηφίσματος για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου
- ζητεί τη σύσταση ειδικής επιτροπής επιφορτισμένης με τον εντοπισμό πιθανών ελαττωμάτων στους κανόνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη διαφάνεια, την ακεραιότητα και τη διαφθορά και την υποβολή προτάσεων για μεταρρυθμίσεις,
- δεσμεύεται να συστήσει εξεταστική επιτροπή, σύμφωνα με το άρθρο 226 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (…) προκειμένου να διερευνηθούν υποθέσεις διαφθοράς και ανάρμοστες ενέργειες από χώρες εκτός της ΕΕ που επιδιώκουν να αγοράσουν επιρροή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
- ανησυχεί για πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων που προκαλούνται από παράπλευρες θέσεις εργασίας των Μελών, ειδικά όταν υπηρετούν ως διευθυντές, στο διοικητικό συμβούλιο ή ως σύμβουλοι τραπεζών, πολυεθνικών εταιρειών ή εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών
- δεσμεύεται να διασφαλίζει την πλήρη διαφάνεια των παράπλευρων εισοδημάτων των βουλευτών κατά ακριβές ποσό και να απαγορεύει οποιαδήποτε εξωτερική χρηματοδότηση του προσωπικού των βουλευτών και των ομάδων·
- πιστεύει ότι το μητρώο διαφάνειας της ΕΕ θα πρέπει να ενισχυθεί με την αύξηση του προϋπολογισμού και του αριθμού του προσωπικού (Σ.Σ. Κλασικό αίτημα του κρατισμού: ποτέ δεν του φτάνουν οι υπάλληλοι)
- ζητεί να καταστεί υποχρεωτικό το μητρώο διαφάνειας (Σ.Σ. Μέχρι σήμερα, αν ήθελες εγγραφόσουν, ο Παντσέρι επιμελώς το απέφευγε.)
Αυτά λοιπόν αποφάσισαν, για την αυτοκάθαρσή τους, οι ευρωπαίοι θεματοφύλακες, που μέχρι τώρα εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια ελέγχου και διαφάνειας. Είναι χαρακτηριστικό πως υπάρχει μια ομάδα κρατών κατά της διαφθοράς, η GRECO, που είναι όργανο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει έδρα το Στρασβούργο, συμμετέχουν σ΄ αυτή όλα τα κράτη της Ευρώπης (και οι: ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν) αλλά οι αρχές της δεν δεσμεύουν τα όργανα της Ε.Ε. η οποία είναι, από το 2019, παρατηρητής! Το ότι το αρκτικόλεξο της ομάδας (Groupe d’États contre la corruption) είναι GRECO το λες και μπλακ χιούμορ. Θα μου πεις: και που συμμετέχει η Ελλάδα, τα είδαμε τα χαΐρια μας. Άρα, ποιος θα μας εξασφαλίσει πως, ακόμα κι αν η Ε.Ε. δημιουργήσει νέους αυστηρότερους κώδικες δεοντολογίας, δεν θα συνεχίσουν να συμβαίνουν τα ίδια κάτω από το ραντάρ; Είναι τόσο δύσκολο να δίνει ο λομπίστας 5 χιλιάρικα τον μήνα μαύρα, στο χέρι, και να μην το μαθαίνει κανένας; Οι συναντήσεις πολιτικών & λομπιστών, θα πάψουν να γίνονται στα trendy μπιστρό των Βρυξελλών και θα γίνονται σε σπίτια. Ποιος θα ελέγξει αν αυτός που έκανε την επίσκεψη ήταν οικογενειακός φίλος, εραστής ή εκπρόσωπος συμφερόντων; Ποιος θα ψάξει εάν στα μπουκάλια που έστειλε ως δώρο, είχε μέσα μόνο κρασί ή και 5-6 διαμάντια; Οπότε, το βάρος πάλι θα πέσει στις μυστικές υπηρεσίες οι οποίες θα πρέπει να παρακολουθούν ακόμα και την Φον, αν μυρίσουν κάτι ύποπτο. Αλλά, αν λαδωθούν και οι μυστικοί; Αυτούς, ποιος θα τους παρακολουθεί;
Ξαναγυρνάμε επομένως στη θεμελιώδη αρχή που θέλει για κάθε δουλειά να επιλέγεις τον καταλληλότερο. Εκεί που διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα και μεγάλα ποσά πρέπει να πηγαίνουν άνθρωποι που έχουν αποδείξει με τον πρότερο βίο τους, μαζί με τα άλλα προσόντα τους, και την εντιμότητά τους. Και να είναι «χορτάτοι». Μεγάλο προσόν αυτό, και υποτιμημένο. Ποιος ευθύνεται όταν αυτό δεν γίνεται; Τα κόμματα. Για να μην μπουν στον κόπο να επιλέξουν από τα στελέχη τους τους καλύτερους, για να αποφύγουν τις εσωτερικές τριβές που προκαλούν πάντα οι διαδικασίες αξιολόγησης, πετάν το μπαλάκι στον ψηφοφόρο. Και φροντίζουν να υπονομεύουν την ποιότητα της ευρωβουλευτικής τους ομάδας, άρα και της εθνικής εκπροσώπησης, βάζοντας στο ψηφοδέλτιο απίθανες υποψηφιότητες, που δεν έχουν ούτε γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων, ούτε ικανότητα να συμμετάσχουν στον σχεδιασμό της ευρωπαϊκής πορείας ούτε αντισώματα στον ιό της διεθνούς διαφθοράς. Έχουν, απλώς, αναγνωρισιμότητα. Τα κόμματα έχουν υποβαθμίσει τις ευρωπαϊκές εκλογές θεωρώντας τες ένα είδος προθέρμανσης για τις εθνικές. Τα κόμματα αποφεύγουν να συζητήσουν για τα ευρωπαϊκά θέματα, για το πώς φαντάζονται αυτή τη ρημάδα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και περιορίζονται στους μίζερους τηλεκαυγάδες για τα εσωτερικά μας, ακόμα κι όταν στα debates συμμετέχουν υποψήφιοι ευρωβουλευτές. Αν πρέπει να ανοίξει για τα καλά η κουβέντα για τον ορισμό με λίστα, ενός μεγάλου ποσοστού τουλάχιστον, των υποψηφίων στις εθνικές εκλογές, για τις ευρωεκλογές αυτή η κουβέντα έπρεπε να έχει τελειώσει εδώ και χρόνια: ευρωβουλευτές μόνο με λίστα! Όταν μας εκπροσωπούν στον κορυφαίο θεσμό της Ευρώπης ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, παρουσιαστές και περσόνες της σόου μπιζ, απολύτως ανίκανες να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα, που χρειάζονται διερμηνέα από τα Ελληνικά στα Ελληνικά, ή, στον αντίποδα, φιλόδοξες Μπάρμπι του κομματικού σωλήνα, καϊλωμένες για δόξα, χρήμα και μεγάλη ζωή, δεν έχει πολλές προοπτικές το ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Μπορεί η εφηβική ακμή της ορμονικής ανισορροπίας να αντιμετωπίζεται «σπάζοντας τα σπυράκια» άντε και με μια αντισηπτική αλοιφή, η θεσμική όμως ανισορροπία της ευρωπαϊκής παρακμής δεν αντιμετωπίζεται σπάζοντας τα καϊλοσπυράκια, αν δεν αντιμετωπιστεί το αίτιο που τα προκαλεί. Μπορεί να γίνει αυτό από τους ίδιους τους εκτεταμένα μολυσμένους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα αντισωμάτων που θα ενεργοποιήσει το ανοσοποιητικό σύστημα της Ευρώπης; Θα δείξει στις εκλογές. Ας ελπίσουμε ότι οι Ευρωπαίοι – και οι Έλληνες – ψηφοφόροι έχουν ξεπεράσει τα προβλήματα της δικής τους πολιτικής εφηβείας.
