Είναι πραγματικά τραγικό να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις των πολιτικών ηγεσιών, των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και των καλοταϊσμένων δήθεν αναλυτών αναφορικά με το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία και τη σαρωτική επικράτηση του συντηρητικού δεξιού συνασπισμού. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι οι μειοψηφικές στις δυτικές κοινωνίες, πολιτικές ηγεσίες και ελίτ, ζουν σε ένα παράλληλο δικό τους κόσμο και έχουν, στο ανόητο μυαλό τους, διαμορφώσει μια δική τους υποτιθέμενη δημοκρατία. Μια δημοκρατία στα μέτρα τους.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Η συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων, των αναλύσεων, και των τηλεοπτικών ρεπορτάζ, για την επική νίκη του συντηρητικού συνασπισμού της Τζόρτζια Μελόνι, στις εκλογές στην Ιταλία, σε κάθε άλλη πρόταση περιέχουν τους χαρακτηρισμούς ακροδεξιά, απειλή για τη δημοκρατία, φασισμός και όλα αυτά τα ανόητα που υποτιμούν τη νοημοσύνη των απλών πολιτών, που βλέπουν καθημερινά πλέον, τα τελευταία χρόνια, λόγω των καταστροφικών αποφάσεων και πολιτικών αυτών των ηγεσιών και των ελίτ, να γίνεται η ζωή τους μια κόλαση και χιλιάδες από αυτούς να οδηγούνται σε φτωχοποίηση και να μην αισθάνονται ασφαλείς μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Το να πρεσβεύεις τις παραδοσιακές δυτικές αξίες, παραδόσεις και ιδέες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, σε καθιστά για αυτές τις επικίνδυνες για τη λαϊκή ευημερία και ασφάλεια ηγεσίες και ελίτ, ακροδεξιό, ρατσιστή, λαϊκιστή και φασίστα.
Πουθενά όμως δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά με αυτούς που τους προσάπτουν την ταμπέλα του ακροδεξιού, διότι εάν το τολμήσουν θα αποδεχθεί, ότι οι αποκαλούμενοι ακροδεξιοί είναι αυτοί που είναι υπέρ του σοβαρού ΝΑΤΟ, είναι υπέρ του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας, είναι υπέρ των ουσιαστικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι υπέρ της προστασίας των προσωπικών ελευθεριών, των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το έγκλημα τους, που τους καθιστά θανάσιμη απειλή για το υφιστάμενο αποτυχημένο σύστημα, είναι ότι δεν είναι υπέρ και πολεμούν τη δικτατορία των μειοψηφικών κοινωνικών ομάδων έναντι της πλειοψηφίας των πολιτών, ότι πολεμούν τη δικτατορία της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, και στο δια ταύτα απειλούν ευθέως το σάπιο σύστημα που έχει οδηγήσει τον πλανήτη στο μπάχαλο που βιώνουμε σήμερα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των ανόητων και επικίνδυνων είναι ότι είναι στην πραγματικότητα, αμόρφωτοι και κυρίως ανιστόρητοι.
Ανάθεμα και εάν έχουν διαβάσει και γνωρίζουν την ύπαρξη κειμένων που πραγματεύονται την πραγματική δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.
Για παράδειγμα, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχουν διαβάσει το εκπληκτικό έργο του Τοκβίλ, «Δημοκρατία στην Αμερική», που για εμάς που είχαμε την τύχη να προλάβουμε να φοιτήσουμε σε δυτικά πανεπιστήμια που ήταν ιδρύματα μόρφωσης και όχι μαγαζάκια προώθησης της στρεβλής παγκοσμιοποίησης και περιθωριακών ομάδων και ιδεών, αποτελούσε υποχρεωτικό σύγγραμμα.
Σαν αποτέλεσμα γνωρίζουμε ότι ο Τοκβίλ, είχε προβλέψει ότι μια τεράστια και ηγεμονική δύναμη, θα αντικαθιστούσε την πραγματική λαϊκή κυριαρχία.
Και ας έρθουμε στο σήμερα και στις τραγικές ηγεσίες που κυβερνούν το δυτικό κόσμο.
Η πρόσφατη ομιλία του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν την 1η Σεπτεμβρίου στη Φιλαδέλφεια για την «ενότητα» είναι ένα οδυνηρό παράδειγμα της σύγχυσης γύρω από την έννοια της δημοκρατίας. Ο κ. Μπάιντεν δήλωσε ότι οι Ρεπουμπλικάνοι της MAGA απειλούν «τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατίας μας».
Το ίδιο ακούμε από χθες σε όλη την Ευρώπη, από τις μειοψηφικές πολιτικές ηγεσίες και τις τραγικές Βρυξέλλες της δήθεν ενωμένης Ευρώπης, που δεν είναι ικανές να διαμορφώσουν μια ρεαλιστική στρατηγική για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή καθημερινότητα, εν μέσω της δεινής κρίσης που οι ίδιες έχουν προκαλέσει, για τους ευρωπαίους πολίτες, που μαζικά πλέον απειλούνται με φτωχοποίηση.
Η φράση «απειλή για την δημοκρατία» είναι τόσο συνηθισμένη στις μέρες μας που δεν έχει σχεδόν κανένα νόημα, εκτός από το ότι συμπυκνώνει την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας, μια ιδεολογία τόσο διάχυτη που σχεδόν περνά απαρατήρητη. Είναι σαν τον αέρα που αναπνέουμε.
Οι πολιτικές ηγεσίες και οι ελίτ την ονομάζουν εκδημοκρατισμό. Είναι μια ευφάνταστη και ιδεαλιστική κατανόηση της λαϊκής κυριαρχίας που περιφρονεί τους απλούς ανθρώπους και προσβλέπει σε μια ομάδα λεγόμενων εμπειρογνωμόνων για να λειτουργήσει τους μοχλούς της εξουσίας. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, η «δημοκρατία» και ο «λαός» αποτελούν ρητορική κάλυψη της βούλησης των ελίτ. Σκεφτείτε τη λογοκρισία της παραπληροφόρησης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο όνομα της «υποστήριξης της δημοκρατίας» και της «υποστήριξης της ελεύθερης έκφρασης». Πώς γίνεται η λογοκρισία να περνάει ως υποστήριξη της ελεύθερης έκφρασης;
Το «1984» του Όργουελ έρχεται στο μυαλό, όπου, «Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η ελευθερία είναι σκλαβιά. Η άγνοια είναι δύναμη».
Όσοι έχουν διαβάσει Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, γνωρίζουν ότι εφάρμοσε αυτή την ιδέα στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Η γενική βούληση, λέει ο Ρουσσώ, είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι η λαϊκή βούληση, ακόμα κι αν δεν εκφράζεται από πραγματικούς ζωντανούς ανθρώπους. Ο στρατηγός θα απαιτήσει βολικά τη μετάφραση ενός σοφού νομοθέτη για τη δημιουργία του.
Πολλοί από τους πιο ηχηρούς υπέρμαχους της δημοκρατίας σήμερα, χωρίς να το αντιλαμβάνονται είναι υπέρμαχοι αυτής της θεωρίας του Ρουσσώ, και χρησιμοποιούν τη λέξη «δημοκρατία» ως δικαιολογία για αυτό που στην πραγματικότητα αποτελεί ωμό αυταρχισμό.
Αυτή η καπήλευση και η παραποίηση της δημοκρατίας, έχει ρίζες και στο πρόσφατο παρελθόν και στις πολιτικές των ινδαλμάτων των σημερινών πολιτικών ηγεσιών και ελίτ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρωτοβουλία του πρώην Αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα το 2011 «We Can’t Wait». Ο Ομπάμα με την πρωτοβουλία αυτή προώθησε την άποψη, ότι, «δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα ολοένα και πιο δυσλειτουργικό Κογκρέσο να κάνει τη δουλειά του. Όπου δεν θα δράσουν, θα το κάνω». Η επιθυμία του να πάρει τα ηνία από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού, αναμφίβολα «στο όνομα του λαού», είναι ένα ακόμη παράδειγμα της παράδοξης επίδρασης του εκδημοκρατισμού: Επιτρέψτε μου να είμαι ο κατάλληλος εκπρόσωπος του λαού, λέει ο δημοκράτης.
Η λέξη «δημοκρατία» δεν σημαίνει πλέον πολλά για τη λαϊκή κυριαρχία. Η λέξη τώρα αναφέρεται απλώς σε έναν υποθετικό στόχο που δίνει σε όσους επικαλούνται το άγιο όνομά της την εντολή να κάνουν σχεδόν οτιδήποτε, ακόμη και το αντίθετο από αυτό που επιθυμούν οι άνθρωποι.
Άραγε σε τι διαφέρουν οι πολιτικές και η ιδεολογία πολλών από αυτούς που οι μειοψηφικές πολικές ηγεσίες και ελίτ, αποκαλούν σήμερα ακροδεξιούς, λαϊκιστές, ρατσιστές και φασίστες, από τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ρόναλντ Ρέηγκαν και άλλων θρυλικών δυτικών ηγετών που στήριξαν τους λαούς τους και επικράτησαν κατά κράτος έναντι των δυνάμεων που επιβουλεύονταν και απειλούσαν πραγματικά τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία.
Το μαγαζάκι της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, της δικτατορίας της μειοψηφίας, των περιθωριακών ομάδων, που προσπαθούν να εξαφανίσουν και να διασύρουν τις πραγματικές ιδέες, αξίες και παραδόσεις της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας καταρρέει, και δυστυχώς προσπαθεί να παρασύρει μαζί του το σύνολο του δυτικού κόσμου. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία και από ότι φαίνεται το τρένο έχει μπει στις ράγες και δεν υπάρχει επιστροφή.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, ειδικός σε θέματα Αμερικανικής Πολιτικής. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και τουThe Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον, μέλος του The International Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, και υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
