Όσο περισσότερο παρατηρεί κανείς τους «νέους», τόσο αναρωτιέται αν όλοι εμείς οι άνω των 30 γεράσαμε ξαφνικά ή απλώς έχουμε χάσει προ πολλού το τρένο της επικοινωνίας με το σήμερα.
Στο πρόσφατο ταξίδι της επιστροφής από το νησί, έτυχε να κάτσει δίπλα μας μια ομάδα νέων κοριτσιών και αγοριών, όλοι τους έφηβοι και μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε -έστω και δύο ώρες- την καθημερινή τους συνεννόηση και επικοινωνία. Αρχικά δεν υπήρχε ούτε συνεννόηση, ούτε επικοινωνία, διότι παρά πολύ απλά όλη η «φάση», που θα λέγανε και οι ίδιοι, ήταν μόνο τα κινητά τους τηλέφωνα. Tik tok, instagram και YouTube ήταν τα μόνα θέματα συζήτησης, μιας συζήτησης που δυστυχώς επικεντρωνόταν στο πόσο έμοιαζαν ή πως θα καταφέρουν να μοιάσουν με τους influencers των εν λόγω μέσων.
Τα κοριτσάκια πάσχιζαν δύο ώρες στο πλοίο να αντιγράψουν μια πόζα στη φωτογραφία σκαρφαλώνοντας από εδώ και από εκεί και ποζάροντας σηκώνοντας όσο περισσότερο γινόταν σορτσάκια και μπλουζάκια, ενώ ταυτόχρονα απογοητεύονταν που το τάδε φίλτρο δεν φαινόταν το ίδιο πάνω τους, όπως φαίνεται άλλου. Φυσικά η αγωνία ήταν πως θα αυξήσουν τους «φόλοουερς» και πόσο γρήγορα θα γίνεις αυτό, καταλήγοντας ότι μάλλον φταίει το ότι δεν είναι αρκετά « πιασάρικη» η φωτογραφία.
Ταυτόχρονα τα αγόρια αναρωτιόντουσαν πόση πρωτεΐνη ή ποιο αναβολικό πρέπει να πάρουν για να φουσκώσουν επιτέλους, επιδιδόμενοι φυσικά και αυτοί σε ένα ανηλεές παιχνίδι πόζας και φωτογράφησης, στο κυνήγι ενός ακόμα like.
Η δε γλώσσα που χρησιμοποιούσαν για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οριακά προσβλητική και με εκφράσεις που μάλλον οι περισσότεροι θα κοκκινίζαμε έστω και λίγο αν μας ξέφευγαν…
Και αναρωτιέσαι…. Γεράσαμε; Άλλαξε η μόδα; Είμαστε οπισθοδρομικοί γέροι που δεν έχουμε ιδέα τι καλά που περνάνε τα νέα παιδιά; Ή απλώς έχουμε χάσει την μπάλα και τώρα πια η σχιζοφρένεια της τεχνολογίας δεν μαζεύεται με τίποτα και έχει συμπαρασύρει και όλη τη νέα γενιά μαζί της;
Σαν κλασική γριά θυμάμαι λοιπόν ότι εμείς στα νιάτα μας και ειδικά στα 16 – 17, ψάχναμε απεγνωσμένα τρόπο να το σκάσουμε από το σπίτι για να πάμε για κανένα κρυφό ποτό, να συναντήσουμε το πολύ μεγάλο έρωτα της εφηβείας μας σε καμία πλατεία, σινεμά ή καφετέρια και φυσικά να ξεγελάσουμε τους γονείς μας που γέλαγαν πίσω από την πλάτη μας. Ναι, η δίκη μου γενιά είχε και κινητό, αλλά αυτό χρησίμευε στο να στέλνεις μηνύματα για να κανονίσεις την έξοδο ή απλά να νομίζεις ότι κοροϊδεύεις τους καθηγητές μέσα στο μάθημα αφού,ακόμη και στη διάρκειά του έστελνες SMS γιατί βαριόσουν ή προσπαθούσες να παίξεις το επικό φιδάκι.
Από την άλλη ελάχιστα θυμάμαι να ονειρευόταν κανείς μας να γίνει influencer, δηλαδή ανεπάγγελτος τζαμπατζής στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Όλοι μας κάτι θέλαμε να κάνουμε, κάτι να καταφέρουμε ή έστω κάτι να αλλάξουμε.
Τώρα πια όμως νιώθεις πραγματικά μια απόγνωση παρατηρώντας τα νέα παιδιά. Θες λίγο να τους σκουντήξεις να πάρουν μπρος. Να βγουν έξω και να περάσουν καλά χωρίς κινητό, να φλερτάρουν όπως άλλοτε που είχε πλάκα και λίγη ίντριγκα. Να πιούν και να χορέψουν όχι για να το ανεβάσουν στα social, αλλά απλά επειδή γουστάρουν την παρέα, το μαγαζί και τη μουσική. Να ζήσουν απλά!
Ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, φοβάσαι όμως μη χειροτερέψει. Αλλά πόσο πια; Πόσο χειρότερα μπορούν να ζήσουν;
