Και έφτασε αισίως η εποχή των γάμων και των εκδηλώσεων που είχαν πατήσει pause για σχεδόν δυο χρόνια εξαιτίας της πανδημίας. Το καλοκαίρι, η κατά κόρoν εποχή που κάθε Σαββατοκύριακο έχεις και έναν γάμο και μια δεξίωση να παρευρεθείς και που επιτέλους το όνειρο σχεδόν κάθε μέσης Ελληνίδας γίνεται πραγματικότητα, αφού τυλίγεται στο τούλι, στο πετράδι, στην δαντέλα και στο λέλουδο και γίνεται κυρία Κοκοβίκου με παπά και με κουμπάρο.
Το παραλήρημα ξεκινάει με τα μενού των καλεσμένων που πρέπει ντε και καλά να γεμίσεις τον μπουφέ με ό,τι βρεις μπροστά σου, αφού ως γνωστόν αν δεν έχεις βάλει της Παναγίας τα μάτια για να φάει ο κόσμος, θα σε σε πουν φτηνιάρη και θα πέσει σύννεφο το κουτσομπολιό από τα σόγια εκατέρωθεν. Το προσκλητήριο εννοείται ότι πρέπει και αυτό να ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες της νύφης και του γαμπρού και πολλές φορές να καταλήγει να προξενεί άφθονο γέλιο στους καλεσμένους (πιστέψτε με έχω δει κάτι προσκλητήρια με σεμεδάκια πάνω και ιστορίες αγάπης και ρομαντισμού που δεν κρατιέσαι να μην γελάσεις). Και μετά έρχονται τα λουλούδια και οι στολισμοί, οι μπομπονιέρες και τα αναμνηστικά δωράκια και φυσικά η οργάνωση της δεξίωσης. Αχ αυτή η δεξίωση…. Φωτεινά μονογράμματα να αναβοσβήνουν, πυροτεχνήματα να σκάνε λες και έχουμε πρωτοχρονιά, τι μουσική θα βάλουμε (εκτός από το κλαρίνο, γιατί αν δεν έχεις κλαρίνο τι γάμος είναι) και όλα τα υπόλοιπα κλασσικά εικονογραφημένα που δίνουν νόημα στη ζωή κάθε μέλλουσας νύφης για τουλάχιστον κανένα χρόνο πριν.
Αφού βέβαια έχει τελειώσει με το νυφικό. Το νυφικό που ονειρεύεται από κοριτσάκι να φορέσει βεβαίως βεβαίως λες και αποτελεί τη μέγιστη αναγνώριση της ζωής και της προσωπικότητας της. Ποιος θα το σχεδιάσει; Πόσο υπερπαραγωγή θα είναι; Με τι πέδιλο θα το ταιριάξει; Πόση ουρά θα έχει; Να μην έχει και μερικά χιλιάρικα το φόρεμα για να μην μας πουν ότι πήγε με τίποτα λαϊκό από τα καλάθια.
Και με τούτα και με κοινά φτάνει ο λογαριασμός για όλη την τελετή σε μερικές δεκάδες (στην καλύτερη περίπτωση) χιλιάδες ευρώ και τσουπ βάζουμε και τραπεζικό λογαριασμό αντί για δώρα γάμου για να καλύψουμε τα σπασμένα του γαμήλιου μεγαλομανιακού μας παραληρήματος.
Και θα μου πεις, εσύ κυρία μου δεν τα έκανες όλα αυτά; Δεν φόρεσες νυφικό; Όχι. Ένα φόρεμα που έκανε €70 φόρεσα και καλέσαμε και 10 ανθρώπους (με ένα απλό sms στο κινητό) που ξέραμε ότι θα χαρούν με τη χαρά μας και ποσώς τους ενδιαφέρει τι θα έχει πάνω ο μπουφές ή αν καν θα υπάρχει και ήπιαμε και χορέψαμε και ούτε πυροτέχνημα έπεσε και ούτε τούρτα-πολυκατοικία κόπηκε και ούτε λογαριασμός υπήρχε στο μήνυμα που τους καλέσαμε.
Και ειλικρινά αναρωτιέται κανείς γιατί τόση τρέλα πια; Υποτίθεται ότι ο γάμος είναι η επισφράγιση μιας σχέσης και μιας αγάπης. Όλα τα υπόλοιπα τι τα χρειάζεσαι; Θα αλλάξει αυτό που νιώθεις για τον άνθρωπο σου αν φας μπιφτέκι ή αστακό; Θα νιώσεις λιγότερη αγάπη αν δεν σκάσει το πυροτέχνημα; Αν απλώς γίνει η τελετή και μετά κάτσεις με την οικογένεια και πέντε φίλους σου θα αλλάξουν τα συναισθήματα; Η απλώς πρέπει ντε και καλά να δείξεις σε όλο τον κόσμο το γαμήλιο παραλήρημα; Μήπως τελικά δεν είναι θέμα της όλης τελετής η αγάπη και η σχέση αλλά είναι απλά το φόρεμα, ο μπουφές και το φαίνεσθαι;
