Με έκπληξη πληροφορήθηκαν σήμερα εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες ότι ανάμεσα στις προτάσεις που εξετάζει η Ευρώπη προκειμένου να απεγκλωβιστεί από τη ρωσική ενεργειακή εξάρτηση, είναι η απαγόρευση χρήσης αυτοκινήτου στις πόλεις, το πλαφόν στα ταξίδια με αεροπλάνο, η χρήση τραίνου στις μετακινήσεις και η υποχρεωτική τηλεργασία. Στόχος, λένε τα δημοσιεύματα αυτά, η μείωση της κινητικότητας του πληθυσμού και εξοικονόμηση ενέργειας και καυσίμου….
Κατ΄ αρχάς να παρατηρήσουμε ότι η διαρροή αυτή δεν αφορά κάποια περιθωριακή πρόταση, αλλά χαρακτηρίζεται ως “το έκτακτο σχέδιο της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της κρίσης….”, δηλαδή δεκάδες τεχνοκράτες, πολιτικοί, επιστήμονες κ.α. κάθισαν για μέρες σε ένα τραπέζι, σπατάλησαν χρήματα και χρόνο, προκειμένου τελικά να καταθέσουν αυτές τις αμφιλεγόμενες “ιδέες”.
Στόχος αυτού του σχεδίου, λένε οι διαρροές, είναι η διασφάλιση ότι καμία χώρα της ΕΕ δεν θα αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι κάποιας άλλης, επειδή θα έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου και ότι δεν θα πρέπει να υπερτερήσει το “εθνικό συμφέρον” έναντι του “ευρωπαϊκού συλλογικού συμφέροντος”.
Σοβαρά μιλάνε; Και το ευρωπαϊκό συλλογικό συμφέρον τώρα το θυμήθηκαν;
Γιατί, τόσα χρόνια δεν είχε πλεονέκτημα η Γερμανία με τις απευθείας προμήθειες από τη Ρωσία, έναντι της Ελλάδας -για παράδειγμα- που αγκομαχούσε να πάρει ευρωπαϊκή έγκριση για τον TAP για να μην θίξει τα συμφέροντα της Γερμανίας; Δεν είχε πλεονέκτημα η Γερμανία έναντι της Ελλάδας που ήταν αναγκασμένη να πληρώνει και πρόστιμο από πάνω για τον λιγνίτη που χρησιμοποιούσε για την παραγωγή του ρεύματός της, έναντι του αερίου που απολάμβανε η Γερμανία; Γιατί τότε το εθνικό που συνέφερε τη Γερμανία υπερίσχυε του συλλογικού που ίσως να συνέφερε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα;
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το γερμανικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης που επεξεργάζεται η Ευρώπη δεν θα προκαλέσει μόνον οικονομικές αναταράξεις, αλλά είναι ικανό να οδηγήσει στη αμφισβήτηση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος με τη μορφή που το γνωρίζαμε ως σήμερα. Και μια τέτοια εξέλιξη την φοβούνται πρωτίστως οι βαθιά ευρωπαϊστές, οι οποίοι δεν μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι οι γερμανικές ανάγκες για μερικά εκατομμύρια πρόσθετου (φθηνότερου) φυσικού αερίου θα έθεταν σε κίνδυνο τις αρχές της Δημοκρατίας, της ελεύθερης πρόσβασης στην εργασία, των ανεμπόδιστων μετακινήσεων και της ισονομίας μεταξύ των πολιτών στις οποίες στηρίζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι οι θεμελιώδεις Ευρωπαϊκές αξίες θα μπορούσαν να μπουν στο ζύγι και τελικά να θυσιαστούν προκειμένου να θιγούν κάποιοι λιγότερο από τις ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία…
Και αναρωτιούνται: εν τέλει γιατί βάλαμε κυρώσεις; Δεν τις βάλαμε αναλαμβάνοντας το υψηλό κόστος – κόντρα στα κοινά οικονομικά μας συμφέροντα – προκειμένου να διαφυλάξουμε τις υψηλές αρχές του Δυτικού πολιτισμού που δεν είναι άλλες από τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ερχόμαστε τώρα να αμφισβητήσουμε; Καταλήγουν με τον ισχυρισμό ότι, αν τελικώς η Ευρώπη υιοθετήσει αντίστοιχα μέτρα προκειμένου να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση, κινδυνεύει να διαλυθεί πριν την ώρα της…
Πρώτον, γιατί θα δημιουργηθούν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες εντός της Ένωσης, με τις χώρες που εξαρτώνται από τον τουρισμό να πλήττονται ανεπανόρθωτα από τον περιορισμό στις μετακινήσεις, έναντι των χωρών που θα ευνοηθούν προκειμένου να διασωθεί το κόστος της βιομηχανικής παραγωγής τους.
Δεύτερον γιατί η υπαμειβόμενη υποχρεωτική τηλεργασία (την οποία προτείνει το σχέδιο) σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό και τη μείωση των μετακινήσεων, θα δημιουργήσουν πρόσθετες κοινωνικές εντάσεις, επί μέρους πολιτικές ανακατατάξεις και θα οδηγήσουν σε πολιτικές εκρήξεις και τροφοδότηση των άκρων.
Τρίτον, γιατί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία – η οποία βρίσκεται σήμερα απομονωμένη από τους λαούς της – δεν προτίθεται να δώσει πρώτη το παράδειγμα επιβάλλοντας αντίστοιχα μέτρα στις πολιτικές και οικονομικές της ελίτ, καθηλώνοντας για παράδειγμα τα ιδιωτικά τζετ στο έδαφος, ή υποχρεώνοντας τις πολιτικές ηγεσίες, και τους υπαλλήλους τους να ταξιδεύουν αποκλειστικά με τρένο και όχι με αεροπλάνο…
Γι αυτό και μια τέτοια προοπτική, όπως το σχέδιο εκτάκτου ανάγκης της Ευρώπης είναι εξαιρετικά αδύναμη. Και ακριβώς επειδή είναι αδύναμη, δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι μέσα από αυτή την κρίση αναδύεται και μια ευκαιρία για τη χώρα μας, η οποία έχει τη δυνατότητα να πείσει για την επίσπευση του προγράμματος εξόρυξης των ευρωπαϊκών ενεργειακών πόρων που βρίσκονται στο υπέδαφός της και στο υπέδαφος της Κύπρου. Και σίγουρα μια τέτοια προοπτική (σε συνδυασμό και με άλλες λύσεις), αν προετοιμαστεί και παρουσιαστεί σωστά, θα ακουστεί σοβαρότερη στα αυτιά των περισσότερων ευρωπαίων σε σχέση με όσα λέγονται σήμερα.
Και ίσως τότε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για τη χώρα και για ολόκληρη την Ευρώπη…
