Πόσο αυθόρμητα σου έρχεται πλέον να φωνάξεις «έλεος» ακούγοντας όλες τις λεπτομέρειες που ξεδιπλώνονται καθημερινά για την υπόθεση Πισπιρίγκου. Έλεος στην τρέλα, στην παράνοια, στην αρρώστια. Πως μπόρεσε, διερωτόμαστε τώρα όλοι ; Γιατί το έκανε; Για τον «γκόμενο» μιας και το θεώρησε πολύ λογική εκδίκηση το να σκοτώσει τα παιδιά, επειδή αυτός πήγαινε με άλλες;
Της Αλίκης Τσίκα
Μια άλλη γυναίκα θεώρησε καλό πριν λίγο καιρό να πετάξει βιτριόλι για να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου, πάλι για έναν «γκόμενο». Και ειλικρινά πόση «τρέλα» πλέον μπορούμε να ανεχτούμε; Τι έχουν πάθει οι γυναίκες; Πάμε καλά;
Γιατί κανείς δεν τις είχε πάρει χαμπάρι και δεν τις είχε μαζέψει πριν κάνουν το κακό; Είναι τελικά τόσο δύσκολο στην κοινωνία που ζούμε να εντοπίσεις έναν τέτοιον άνθρωπο και να τον στείλεις για την κατάλληλη θεραπεία, πριν η «τρέλα» του αποβεί μοιραία για τους συνανθρώπους του και πολύ περισσότερο για τα ίδια τα παιδιά του; Όλοι τώρα βγαίνουν και λένε ότι δεν φαινόταν τέτοιος άνθρωπος και ναι μεν αλλά είχε κάποιες εμμονές, αλλά βρε αδερφέ πού να το φανταστούμε.
Δεν θέλει φαντασία. Ευαισθητοποίηση θέλει και υπευθυνότητα και να σταματήσει πλέον η τακτική του κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου και «τι θα πει ο κόσμος», νοοτροπία που επικρατεί ευρέως στη χώρα. Χρόνια τώρα όλη η ελληνική επαρχία κλείνει πόρτες και παράθυρα στα προβλήματα, ελπίζοντας ότι αυτά θα εξαφανιστούν από μόνα τους, για να μην δώσει και καλά «δικαίωμα» ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάθε τρεις και λίγο ένα νέο «Κωσταλέξι».
Και μετά έρχεται η ώρα της κρίσης που κάνουμε την τρέλα δικαιολογία και επικαλούμαστε ψυχική ασθένεια μπας και μας λυπηθούν και ελαφρύνει η ποινή. Να μωρέ δεν το ήθελε, ήταν η κακιά στιγμή, αγαπούσε τον άντρα της, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος και άλλα τέτοια γραφικά που λέγονται πάνω από τους τάφους αθώων.
Η κοινωνία τα τελευταία χρόνια φαίνεται να βράζει, με τις κοινωνικές υπηρεσίες να είναι μάλλον απούσες, αλλά ο μεγάλος απών είναι το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τον διπλανό του. Βλέπουν τα σημάδια αλλά σφυρίζουν αδιάφορα. Μέχρι το πρόβλημα να τους ακουμπήσει και τότε βγαίνουν όλοι στα τηλεπαράθυρα για να πουν την ιστορία τους…
Δεν μπορούμε να είμαστε παρατηρητές και κυρίως δεν δικαιούμαστε να αδιαφορούμε…
