Η κρίση στην Ουκρανία, πρέπει να γίνει η αιτία, η ελληνική εξωτερική πολιτική να ξυπνήσει από το λήθαργο και τη στρατηγική της αντιμετώπισης και του αναθεωρητισμού της Τουρκίας, που βασίζεται στον επιφανειακό καβγά των Ηνωμένων Πολιτειών με το καθεστώς Ερντογάν, για την αγορά του συστήματος πυραύλων S-400 από τη Ρωσία, τη σωστή, αλλά αποδεδειγμένα, ελάχιστα επικερδή επίκληση του διεθνούς δικαίου, και κυρίως από τη λογική ότι η χώρα πρέπει να στηρίζει την εθνική της ασφάλεια και την προάσπιση των εθνικών της συμφερόντων στο τι θα κάνουν έναντι της Τουρκίας, άλλες χώρες και οι μεγάλες δυνάμεις.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, έκαναν αρκετές σωστές κινήσεις, ως Ελλάδα είχαμε εναποθέσει πολλές ελπίδες στο γεγονός ότι η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα, είχαν εμπλακεί σε μια επιφανειακή κόντρα για το έντονο φλερτ του Ερντογάν με τον Πούτιν, η οποία οδήγησε στην αποπομπή της Τουρκίας, από το πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών F-35 και στην επιβολή κυρώσεων βάση του νόμου CATSA. Την ίδια στιγμή δεν δίναμε σημασία στα σημάδια που αποδείκνυαν ότι η βαθιά και παραδοσιακή σχέση του αμερικανικού κατεστημένου εθνικής ασφάλειας με το αντίστοιχο τουρκικό, απλά είχε πέσει σε μια χειμερία νάρκη.
Δυστυχώς, η στρατηγική αστοχία του Βλαντιμίρ Πούτιν, στην Ουκρανία, έκανε απόλυτα ξεκάθαρο, αυτό που κάποιοι είχαν επιλέξει να αγνοούν, και έφερε στο προσκήνιο και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο, αλλά και ξεκάθαρα με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον.
Κάποιοι εδώ και πάρα πολλούς μήνες, προσπαθούσαμε να προειδοποιήσουμε, ότι δεν επρόκειτο για τυχαίο γεγονός, ότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Αμερικανού Προέδρου, Τζέικ Σάλιβαν, συνομιλούσε κάθε δεύτερη εβδομάδα, με το Σύμβουλο του Ερντογάν, Ιμπραήμ Καλίν. Επισημαίναμε, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σημαντικό, δεν πρέπει να υπερτιμούμε την στήριξη προς την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και τη φασαρία, που επικρατούσε εναντίον της Τουρκίας, στο Αμερικανικό Κογκρέσο.
Ακόμα και πριν την κρίση στην Ουκρανία, τα δείγματα ότι το πράγμα είχε αρχίσει να γυρίζει στην Ουάσιγκτον, είχαν αρχίσει να γίνονται εμφανή. Ξεκινώντας, από τις επαφές της Αναπληρώτριας Υπουργού των Εξωτερικών, Γουέντι Σέρμαν, στην Άγκυρα και τις διαρκείς συζητήσεις του Αμερικανικού Πενταγώνου με το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας, καταλήξαμε στα πρόσφατα τεκταινόμενα με την Αμερικανίδα Υφυπουργό Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις, γνωστή μας από τα παλιά, Βικτώρια Νιούλαντ, στις φιλοφρονήσεις μεταξύ των Υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών, Τόνι Μπλίνκεν και Μελβούτ Τσαβούσογλου, και στα χαμόγελα μέσα στο Οβάλ Γραφείο, ανάμεσα στον Αμερικανό Πρόεδρο, Τζο Μπάιντεν, και τον Πρέσβη της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον, κατά τη διάρκεια της τελετής επίδοσης των διαπιστευτηρίων.
Όποιος πλέον δεν καταλαβαίνει ότι οι μάσκες έπεσαν, και συνεχίζει να πιστεύει το παραμύθι της απομόνωσης της Τουρκίας και του Ερντογάν, όχι μόνο είναι αδαής, αλλά πλήττει και τα συμφέροντα της χώρας, βοηθώντας να παραμείνει σε ισχύ ο αγγελικά πλασμένος κόσμος στον οποίο ζούσε η χώρα μας.
Ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή. Όσο περνάει ο καιρός η επάνοδος της Τουρκίας, στα σαλόνια της Ουάσιγκτον και της Δύσης, θα ξεδιπλώνεται όλο και πιο έντονα. Και ταυτόχρονα, θα εντείνεται και η πίεση προς τη χώρα μας να προχωρήσει σε ένα διάλογο, για την «ειρηνική» όπως για δεκαετίες υποστηρίζει το αμερικανικό κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο συμμάχων.
Όπως επανειλημμένως έχω γράψει, όλοι είμαστε και πρέπει να είμαστε υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ των χωρών. Μόνο που ο διάλογος θα πρέπει να είναι δίκαιος και ισορροπημένος και όχι άδικος και ετεροβαρής. Και στην προκειμένη περίπτωση, με βάση τη λίστα που βάζει στο τραπέζι η Τουρκία, μόνο δίκαιος και ισορροπημένος δεν είναι.
Είναι ξεκάθαρο, ότι κάποιοι εκμεταλλευόμενοι την τραγωδία της Ουκρανίας και με δόλωμα την ενεργειακή κρίση και την εξάρτηση της Ευρώπης, θα προσπαθήσουν να πετύχουν αυτό που επιδιώκουν και δεν έχουν καταφέρει εδώ και δεκαετίες.
Η μόνη ενδεδειγμένη και συμφέρουσα για τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική ασφάλεια της πατρίδας μας στρατηγική, αναδύεται από την ιστορική ρήση του αείμνηστου Αμερικανού Προέδρου, Ρόναλντ Ρέηγκαν, “Peace Through Strength” (Ειρήνη μέσω της Ισχύος).
Όπως άλλωστε αποδεικνύει καθημερινά εδώ και εβδομάδες η ανείπωτη τραγωδία της Ουκρανίας, όταν έρχεται η ώρα της διαπραγμάτευσης κερδίζει εκείνος ο οποίος πάει στο τραπέζι ισχυρός.
Το παράθυρο ευκαιρίας για την ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής θέσης της πατρίδας μας, στους σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων, είναι, δυστυχώς, πολύ μικρό, και πρέπει να τρέξουμε παίρνοντας τις σωστές και δύσκολες αποφάσεις.
Αποφάσεις που θα έχουν στο κέντρο και θα κατανοούν τη μια και μοναδική αλήθεια στο νέο διεθνές σύστημα που αναδύεται μέσα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, Διότι για να επιβιώσεις, για να προασπίσεις την εθνική σου ασφάλεια και την εδαφική σου ακεραιότητα, θα πρέπει να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις. Διότι άμα στηρίζεσαι στο τι θα κάνουν οι άλλοι για σένα, και στις επικλήσεις του εφαρμοζόμενου, από τις μεγάλες δυνάμεις, κατά περίπτωση διεθνούς δικαίου, τότε είναι βέβαιο ότι εσύ θα είσαι ο χαμένος του παιχνιδιού.
Το υπέρ της Τουρκίας κονσέρτο, έχει ήδη ξεκινήσει. Όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε, τόσο πιο ισχυροί θα είμαστε στο στημένη παρτίδα η οποία έρχεται.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, ειδικός σε θέματα Αμερικανικής Πολιτικής. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και τουThe Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον, μέλος του The International Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, και υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
