Δυο διαφημιστικά σποτ, ήρθαν για να ανοίξουν μια συζήτηση για το «παλιό» και το «νέο». Η Pantene και τα μπισκότα Παπαδοπούλου κατάφεραν να φέρουν στο προσκήνιο με τις διαφημίσεις τους, ίσως το πιο καλά αποσιωπημένο κομμάτι της δημόσιας σφαίρας, τη μάχη της παλιάς και την νέας κοινωνίας.
Η μια προσπαθεί να μας πει ότι αυτά που ζούμε μέχρι τώρα και ο τρόπος που βιώναμε τις σχέσεις μας είναι «στερεότυπο», ότι πρέπει (θες δεν θες) να αποδεχτείς όλα αυτά που πιθανόν λόγω βαθιάς ριζωμένης κουλτούρας σου προκαλούν αποστροφή, ότι όλα είναι για όλους και ότι βρε αδερφέ αν δεν συμφωνείς είσαι παλιομοδίτης, συντηρητικός που πρέπει πλέον να καείς στο βωμό του εκσυγχρονισμού μαζί με όλα σου τα στερεότυπα.
Το άλλο σποτ από την άλλη μεριά, χτυπάει φλέβα στην ιστορία και τις ρίζες σχεδόν του μισού πληθυσμού της χώρας, με τον ξεριζωμό, τις αναμνήσεις, την κλασική οικογενειακή θαλπωρή, τη ζεστασιά και την ένωση που τόσα χρόνια μας έχει γαλουχήσει και μας έχει φτάσει μέχρι εδώ. Σαφώς πιο κοντά στα δικά μας πρότυπα και όχι στα παγκοσμιοποιημένα εκσυγχρονιστικά.
Τι από τα δυο όμως είμαστε; Τι αγγίζει τη ψυχή μας και κυρίως πώς; Οι εποχές αλλάζουν και οι άνθρωποι εξελίσσονται ναι, αλλά η εξέλιξη δεν απαιτεί τη διαγραφή του παρελθόντος, ούτε τη δημιουργία νέων στερεοτύπων στη θέση των παλιών. Διότι το να δημιουργείς το νέο στερεότυπο του συντηρητικού ρατσιστή, στην προσπάθεια σου να καταρρίψεις άλλα κατά την άποψη σου στερεότυπα, δε σε κάνει ούτε εκσυγχρονιστή, ούτε ήρωα ούτε και καταπιεσμένο επαναστάτη που πρέπει επιτέλους να βρει το δίκιο του.
Η κοινωνία μας, όλες οι κοινωνίες από γέννησης του πολιτισμού μέχρι και σήμερα είναι γεμάτες πρότυπα ή στερεότυπα, όπως θέλει το ονοματίζει κανείς. Οι επιλογές μας είτε είναι μέσα στα κουτάκια, είτε έξω από αυτά πάντα θα βρουν επικριτές και πάντα υποστηρικτές και κάπως έτσι προχωράμε όλοι, γιατί λοιπόν τόση λύσσα για επιβεβαίωση; Γιατί τόση ανάγκη για το διαφορετικό; Το διαφορετικό ενυπάρχει και συνυπάρχει μέσα σε κάθε κοινωνία αιώνες τώρα, όμως φαίνεται ότι πλέον προσπαθεί να γίνει μόδα σε μια κραυγαλέα ανάγκη να δικαιολογήσει το κόμπλεξ του. Διότι πολύ απλά οποίος και αν είναι ο προσανατολισμός σου, όταν δεν έχεις κόμπλεξ, δε σε ενδιαφέρει ούτε η έξωθεν επιβεβαίωση, ούτε τα μάτια του κόσμου. Ζεις για εσένα και περνάς καλά.
Στη δημόσια συζήτηση λοιπόν κέρδισε το σποτ της «Παπαδοπούλου», γιατί απλά δεν είναι «δήθεν». Δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι, ούτε να δημιουργήσει εντυπώσεις, γιατί απλά αποτυπώνει την ιστορία. Μια πορεία που στην πραγματικότητα είναι αληθινή και βαθιά ριζωμένη στις μνήμες του λαού μας και ας μην είναι νεοτερική ή «προχό»!
Διότι πολύ απλά ο σεβασμός για να έχει αξία θα πρέπει να έρχεται από παντού. Το παλιό πρέπει να σέβεται το νέο, αλλά και το νέο το παλιό. Όταν θέλεις να επιβάλλεις κάτι νέο με το έτσι θέλω, σπάνια πετυχαίνει και στην τελική υπάρχει και το ερώτημα: Κι αν εμένα μου αρέσει το παλιό;
