Η εποχή του COVID έτσι χαρακτηρίζεται τα τελευταία δυο χρόνια η ζωή μας. Θέλαμε δεν θέλαμε αποκτήσαμε μια ταμπέλα που θα μας χαρακτηρίζει για πάντα. Οι επιπτώσεις πολλές τόσο στην οικονομία μας, στην ψυχολογία μας, στην κοινωνική μας ζωή. Τίποτα σχεδόν δεν έμεινε ανεπηρέαστο με κερασάκι στην τούρτα ο διαχωρισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Ο στόχος αυτού του άρθρου δεν θα είναι για το ποιος θα επικρατήσει ή για το ποιος έχει δίκιο και άδικο. Είναι μια προσπάθεια αποτύπωσης από την σκοπιά ενός ειδικού ψυχικής υγείας για το χάσμα που έχει δημιουργηθεί και ενισχύεται καθημερινά.
Της Μικάς Πανάγου *
Κάνοντας μια ανασκόπηση στις ζωές μας, έχουμε βρεθεί συχνά σε διλήμματα και καλούμασταν να επιλέξουμε για διαφορά θέματα που μας αφορούσαν άμεσα ή έμμεσα. Εδώ είναι απαραίτητο να επικαλεστεί κανείς το αίσθημα προσωπικής ευθύνης. Οφείλουμε να ζυγίσουμε κάτι, να αναλογιστούμε τι μας ταιριάζει και να το επιλέξουμε με σεβασμό στον εαυτό μας και στους γύρω μας που ίσως έχουν αντίθετη άποψη από την δίκη μας. Ανέκαθεν υπήρχαν χωρισμένες κοινωνίες όσον αφορά πολιτικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, αθλητικές ομάδες και οργανώσεις με έντονες διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Συνήθως στηριζόμενες από επιχειρήματα, κάποιοι απλά επέλεγαν να ακολουθούν την πλειονότητα και άλλοι να ξεχωρίζουν λόγω της μειονότητας.
Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα που το πρώτο θέμα συζήτησης είναι αν είσαι εμβολιασμένους ή ανεμβολίαστος, για το ποιοι φταίνε περισσότερο που φτάσαμε στην κατάσταση αυτή, ποια ομάδα είναι εξυπνότεροι, ποιοι θα έχουν περισσότερα προνόμια. Με αποτέλεσμα την αποξένωση, την αποδοκιμασία, την απαγόρευση σε δραστηριότητες, την ενίσχυση του θυμού που όλοι κουβαλάμε τα τελευταία δυο έτη. Σαν μια τονωτική ένεση επιδρά όλο αυτό στο να σπείρει και άλλο τον εκνευρισμό, το άγχος, το να ασκούμε κριτική στον διπλανό μας. Oδηγεί την κοινωνία μας ίσως σε αποδυνάμωση καθώς η ενότητα των Ελλήνων στην πρώτη καραντίνα απέφερε μόνο θετικά αποτελέσματα ενώ τώρα δείχνει να μην έχει επιθυμητά αποτελέσματα, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς της πανδημίας. Υπάρχουν όμως σε όλο τον κόσμο εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι και θα είχε μεγάλο ενδιαφέρων να καταγράφουν οι αντιδράσεις των πολιτών.
Υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής του καθενός με αίσθημα προσωπικής ευθύνης χωρίς παραβίαση των προσωπικών Ορίων. Κρίνεται περισσότερο αναγκαίο η ανάπτυξη κριτικής άποψης κάθε ατόμου για το σώμα του. Ξεχάσαμε πως είναι να κυκλοφορείς χωρίς μάσκα, ξεχάσαμε πως είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον, χαιρετιόμαστε πλέον με αμηχανία για το αν θα κάνουμε έστω μια χειραψία. Μήπως να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι;Τελικά υπάρχει επιλογή;
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία
