Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλιώς ξεκινήσαμε, άλλος ήταν ο στόχος και το νόημα και αλλιώς καταλήξαμε. Χούντα, απαγορεύσεις, περιορισμοί, απολυταρχικές πρακτικές που οδήγησαν στην αγανάκτηση. Το κυνήγι για την επαναφορά της ελευθερίας: Της ελευθερίας της έκφρασης, της ελευθερίας της κίνησης, της ελευθερίας των φρονημάτων.
Έτσι οδηγηθήκαμε ιστορικά στην κατάληψη και την μετέπειτα εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Έτσι ξεκίνησε η αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών. Οι φοιτητές τότε πάλευαν για όλα αυτά που τώρα θεωρούμε αυτονόητα. Ίσως όμως το πιο σημαντικό να ήταν ότι πάλευαν. Δεν εγκατέλειψαν, δεν «βολεύτηκαν» με την κατάσταση, δεν σκέφτηκαν να την ανατρέψουν αλλά το έκανα πράξη.
Στην πορεία πολλά άλλαξαν. Κάποιοι από τους τότε ήρωες, έγιναν οι μετέπειτα επαγγελματίες της πολιτικοί που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την παρουσία τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εξαργύρωσαν με κάθε τρόπο την «επιτυχία» τους το 1973 με πολιτικές υποσχέσεις, καριέρες και καρέκλες. Άλλοι υπήρξαν αξιοπρεπείς, άλλοι πάλι το τερμάτισαν.
Μέχρι και σήμερα το Πολυτεχνείο δεν παύει να είναι σημείο πολιτικής εκμετάλλευσης κάθε ιδεολογίας και κάθε κατεύθυνσης με τον καθένα να προσπαθήσει να το μεταφράσει με τον τρόπο που τον συμφέρει και να το πουλήσει προς πάσα κατεύθυνση και κάθε ενδιαφερόμενο. Το άσυλο, οι αγώνες, τα παιδιά του λαού, οι ήρωες, το αίμα, οι θυσίες δεν είναι παρά μόνο λέξεις που κάθε πολιτική μεριά τις βάζει όπου θέλει για να φτιάξει και το αντίστοιχο αφήγημα.
Κάθε χρόνο δε για να τιμήσουμε υποτίθεται τους ήρωες του Πολυτεχνείου καταλήξαμε πλέον να θεωρούμε αυτονόητο το μπάχαλο που φυσικά και θα γίνει με δακρυγόνα, κάποιους κάδους να καίγονται, καδρόνια για να πέσει και λίγο ξύλο, μια φωτιά από εδώ, μια από εκεί και κανένα αυτοκινητάκι να σπάσουμε για να περάσει η ώρα. Τώρα το ότι όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία και ιστορική σημασία του Πολυτεχνείου, δεν δείχνει να ενδιαφέρει και κανέναν.
Κάπως έτσι χάνεται η ιστορία. Παραφράζεται και αλλάζει. Σβήνει περνώντας ανάμεσα στις γενιές, όχι γιατί φταίνε αυτές, αλλά γιατί αυτοί που έχουν πολλές φορές καθήκον να την προστατέψουν, απλώς την καπηλεύονται μετατρέποντας την σε πολιτικό προϊόν. Κάπως έτσι το Πολυτεχνείο έπαψε να είναι σύμβολο αγώνα στον κοινό νου και είναι απλώς άλλη μια αφορμή για μπάχαλο. Είναι απλώς άλλη μια μέρα που «την τύχη μου πάλι θα κλείσουν όλοι οι δρόμοι και θα γίνεται πανικός» ή που κάθε επιχειρηματίας του κέντρου «άντε πάλι τρέχα να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα».
Δεν είναι μόνο το Πολυτεχνείο. Είναι κάθε ιστορικό γεγονός που βολεύει να χρησιμοποιηθεί. Είναι η ανήθικη πλέον πολιτική αντιπαράθεση που δεν βρίσκει εμπόδιο σε τίποτα και κανέναν λόγο να σεβαστεί έστω και τα αυτονόητα. Είναι ο λόγος που η πολιτική χάνει. Δεν έχει σύμβολα, δεν έχει ήθος ή αξίες, μόνο στόχους και σκοπούς που συχνά συνοψίζονται απλώς στους αριθμούς των δημοσκοπήσεων και χρησιμοποιούνται για να «αγιάζουν τα μέσα». Είναι η πολιτική και οι πολιτικοί που έκαναν το Πολυτεχνείο μπάχαλο, μαζί με πολλά αλλά.
