Αυτό το Σαββατοκύριακο, ηγέτες από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται στη Γλασκώβη για την πολυδιαφημισμένη Σύνοδο Κορυφής για το κλίμα. Παρά τα όσα έχουν γραφτεί και λέγονται η συγκεκριμένη Σύνοδος, μπορεί να εξελιχθεί σε ένα γεγονός το οποίο θα αποδειχθεί καταστροφικό για τις οικονομίες του πλανήτη και θα έχει μηδαμινά κέρδη για το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής.
Η Σύνοδος γίνεται σε μια εποχή που ολόκληρη η Ευρώπη, περνάει μια σοβαρότατη ενεργειακή κρίση που την έχουν ήδη νιώσει και θα τη νιώσουν ακόμη πιο βάναυσα στην τσέπη τους οι ευρωπαίοι καταναλωτές τους χειμερινούς μήνες.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Ταυτόχρονα ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζo Μπάιντεν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πιέζει αφόρητα τον ΟΠΕΚ να παράγει περισσότερο πετρέλαιο, και η Κίνα θέτει σε λειτουργία σταθμούς παραγωγής ενέργειας που τροφοδοτούνται με άνθρακα εν μέσω έλλειψης ηλεκτρικής ενέργειας.
Πολύ απλά πριν ακόμη αρχίσει η χαρακτηριζόμενη από όλους κρίσιμη Σύνοδος για το Κλίμα, οι στόχοι της έχουν πέσει θύμα της πολιτικής και της καθημερινότητας.
Τα περισσότερα κράτη, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, έχουν σημειώσει ελάχιστη πρόοδο στις μέχρι τώρα δεσμεύσεις τους για το κλίμα. Και αντί σε αυτή τη Σύνοδο στη Γλασκώβη, οι εκπρόσωποι των χωρών που συμμετέχουν να αντιμετωπίσουν τα πράγματα με τη δέουσα σοβαρότητα, πρόκειται να προχωρήσουν σε ακόμα πιο μη ρεαλιστικές υποσχέσεις.
Οι δύο βασικές προτεραιότητες της Συνόδου Κορυφής είναι η δέσμευση να επιτευχθούν «καθαρές μηδενικές» εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου σε κάποια μελλοντική ημερομηνία, ίσως το 2050, και να πεισθούν οι ανεπτυγμένες χώρες να πληρώσουν τις φτωχές χώρες να υπογράψουν περισσότερες μειώσεις CO2.
Δυστυχώς, καμία από τις δυο δεν έχει πιθανότητες να εφαρμοστεί. Για παράδειγμα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας που φιλοξενεί τη Σύνοδο, σχεδιάζει να προχωρήσει σε μεγάλες δεσμεύσεις και ο Αμερικανός Πρόεδρος, σκοπεύει να προχωρήσει σε δέσμευση για μηδενικές εκπομπές, που παρά το γεγονός ότι το ίδιο του το κόμμα οι Δημοκρατικοί έχουν τον έλεγχο Βουλής και Γερουσίας, με αποτέλεσμα να περάσει την ατζέντα του, τα μέτρα που προβλέπει έχουν ξεπεραστεί και το μόνο που έχει μείνει είναι ένα μεγάλο μέρος των επιδοτήσεων για την πράσινη ενέργεια.
Οι δεσμεύσεις στις οποίες έχουν προχωρήσει οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι εξίσου αδύναμες και εξαρτώνται από δωρεές των πλουσίων χωρών. Η Ένωση Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) ζήτησε αυτή την εβδομάδα περισσότερη διεθνή βοήθεια για τη χρηματοδότηση της μείωσης των εκπομπών. Εκατό δισ. δολάρια ετησίως, με περίπου 367 δισ. δολάρια για τα επόμενα πέντε χρόνια να πηγαίνουν στον ASEAN.
Οι πλούσιες χώρες δεσμεύτηκαν πρώτη φορά για 100 δισ. δολάρια το 2009, αλλά τα χρήματα δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα. Είναι βέβαιο ότι οι φορολογούμενοι στις πλούσιες οικονομίες θα είναι εξαιρετικά απρόθυμοι να θυσιάσουν τα δικά τους χρήματα για το κλίμα όταν συνειδητοποιήσουν πως η Κίνα και η Ρωσία, χώρες που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας για την μόλυνση του πλανήτη, δεν πρόκειται να μπουν στο παιχνίδι παρά μόνο μετά το 2030.
Η Κίνα κατασκευάζει περισσότερες μονάδες παραγωγής άνθρακα, επειδή η ανάπτυξη της οικονομίας αποτελεί πολύ υψηλότερη προτεραιότητα και η Ρωσία βασίζει την οικονομία της στις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, εκβιάζοντας την Ευρώπη εν μέσω σφοδρής ενεργειακής κρίσης.
Την ίδια στιγμή λίγο πριν τη Σύνοδο, η Ινδία, ακόμα μια χώρα με μεγάλη ευθύνη για τη μόλυνση του πλανήτη, δηλώνει ότι ίσως και να μην υπογράψει τη δέσμευση για μηδενικές εκπομπές, αφού μεγάλος αριθμός του πληθυσμού της ζει στη φτώχια, με αποτέλεσμα να χρειάζεται περισσότερη ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλη την Αφρική.
Τα πράγματα είναι εξίσου περίπλοκα και στον ιδιωτικό τομέα αφού προωθείται ρύθμιση για τον εξαναγκασμό των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να επιβάλουν μια πράσινη ατζέντα μέσω των δανειοδοτικών και επενδυτικών τους αποφάσεων.
Το λάθος το οποίο κάνει αυτή η Σύνοδος είναι ότι προσπαθεί να αποσυνδέσει τη ρητορική για το κλίμα από το τι είναι πρόθυμοι και δύνανται, οι πολίτες του πλανήτη να κάνουν για αυτό το κρίσιμο θέμα. Οι φανατικοί δήθεν υπερασπιστές του κλίματος του πλανήτη προωθούν μια ρητορική Αποκάλυψης, παρά το γεγονός ότι την ίδια στιγμή καταναλώνουν ορυκτά καύσιμα όπως πριν, επειδή γνωρίζουν ότι η σύγχρονη κοινωνία και η ανάπτυξη το απαιτούν.
Αποφεύγουν βέβαια να αναφερθούν στα πραγματικά στοιχεία. Είναι γεγονός ότι η θερμοκρασία του πλανήτη έχει αυξηθεί κατά 1,1 βαθμό Κελσίου από τον 19ο αιώνα, αλλά το ύψος της μελλοντικής αύξησης της θερμοκρασίας είναι αβέβαιη. Το ίδιο και η πιθανή ζημιά, όπως δήλωσε η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή αυτό το καλοκαίρι.
Οι υπερασπιστές του πλανήτη που σκίζουν τα ρούχα τους με τρομοκρατική ρητορική, θα μπορούσαν να κάνουν σε όλους, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού τους, μια χάρη εάν σταματούσαν να προσποιούνται ότι μπορούν να αλλάξουν το κλίμα και να σκεφτούν περισσότερο την προσαρμογή και την ενεργειακή καινοτομία. Αλίμονο, είναι πιο εύκολο να δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις και να απαιτείς αναδιανομή εισοδήματος, από το να κάτσεις να σκεφτείς λύσεις οι οποίες και θα βοηθήσουν στην αποτροπή και ανάσχεση της καταστροφικής αλλαγής, αλλά την ίδια στιγμή θα προωθήσουν λύσεις οι οποίες δεν θα καταστήσουν την καθημερινή ζωή και το οικονομικό επίπεδο των πολιτών του πλανήτη σκέτη κόλαση.
Η ρητορική τρομοκρατίας και ο εκβιασμός μόνο σε εξέγερση και ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσει.
Ας το σκεφτούν καλά αυτό οι ηγέτες που συναντώνται στη Γλασκώβη, διότι όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Αναλυτής Διεθνών Σχέσεων, Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, Μέλος του The International Institute for Strategic Studies, και επί σειρά ετών Ανταποκριτής στην Washington DC, διαπιστευμένος στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο.
