Αμέσως μετά την «επέλαση» των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και την οριστική πλέον αποχώρηση των δυτικών δυνάμεων, ξανά έρχονται στο φως όλες οι πτυχές της πραγματικότητας που θα ισχύσουν για πολλούς εκεί και κυρίως για τις γυναίκες. Αν εξαιρέσει κανείς τους ίδιους τους Ταλιμπάν και φυσικά τους φανατικούς οπαδούς τους, φαίνεται ότι καμία άλλη «ψυχή» δεν θα έχει πλέον τις ίδιες ελευθερίες που είχε πριν μόλις λίγο καιρό.
Όλοι γνωρίζουμε και όλοι έχουμε δει την σκληρή καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εκεί. Ίσως τα τελευταία 20 χρόνια να έγιναν βήματα προόδου και να δόθηκαν ανάσες ζωής, όμως τώρα όλα δείχνουν ότι το ρολόι θα γυρίσει χρόνια αν όχι αιώνες πίσω. Βασανιστήρια, εγκλεισμοί, ακρωτηριασμοί, απαγορεύσεις είναι μόνο λίγες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τη ζωή των γυναικών στο Αφγανιστάν και όχι μόνο. Εκεί που η έννοια γυναίκα, ταυτίζεται με την υποταγή, την κατοχή, την κατωτερότητα. Εκεί που παύεις να νιώθεις άνθρωπος γιατί απλώς γεννήθηκες θηλυκό. Εκεί που κάθε γυναίκα γεννιέται και πεθαίνει δεύτερη. Ένας άλλος κόσμος για εμάς, τόσο κοντά μας και όμως τόσο μακριά.
Και αν ακόμη νομίζουμε ότι εμείς εδώ (και στο εδώ βλέπε δυτικά) έχουμε τα πάντα, ας σκεφτούμε λίγο και τη δική μας πραγματικότητα. Αυτήν που εν έτη 2021 μια γυναίκα πάει σε συνέντευξη για δουλειά και ακόμη την ρωτάνε αν σκοπεύει να παντρευτεί ή να αποκτήσει παιδί σύντομα. Και που δυσκολεύεται να πει «Αγαπητέ εργοδότη αυτό ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ»! Αυτήν που ακόμη αμοίβεται λιγότερα χρήματα από ότι ο αντίστοιχος άντρας συνάδελφος της. Αυτήν που «μετράει» το μήκος της φούστας της για να μπορεί να αποδείξει την ηθική της. Αυτήν που ακόμη και αν κατέχει κάποιο υψηλό αξίωμα, είναι αναγκασμένη να ακούει καθημερινά ψιθύρους πίσω από την πλάτη της για το εάν έκατσε στο αφεντικό της για να αποκτήσει τη θέση της. Αυτήν που έρχεται αντιμέτωπη με διαφημιστικές καμπάνιες για τα αν και πότε πρέπει να κάνει παιδί. Αυτήν που δεν μπορεί απλά να πει «αφήστε με στην ησυχία μου και κοιτάξτε τη δουλειά σας».
Θα πει κανείς «μα συγκρίνονται όλα αυτά με όσα ζουν οι γυναίκες στις χώρες σαν το Αφγανιστάν;», όχι δεν συγκρίνονται, απλώς αποτελούν έναυσμα για σκέψη και παρατήρηση. Για να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε πόσα βήματα κάναμε και πόσα έχουμε ακόμα μπροστά μας. Και για να μην μπερδευόμαστε όλα αυτά δεν είναι φεμινισμός, είναι ανθρωπισμός και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μια συζήτηση μεγάλη που αιώνες τώρα φαίνεται να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Μια συζήτηση που όσο και αν μεγαλώνει, πάντα μένει ατελείωτη και κάθε μέρα και σε κάθε άκρη της γης, αποδεικνύεται ότι γίνεται μάλλον για τα μάτια του κόσμου. Κάθε φορά βρίσκεται και μια δικαιολογία. Την μια είναι η θρησκεία, την άλλη το κράτος, την άλλη η επιστήμη, όμως κάθε φορά αυτή η δικαιολογία αφαιρεί και από ένα δικαίωμα σε κάποια γυναίκα.
Εν έτη 2021 άλλες γυναίκες βασανίζονται και λιθοβολούνται δημόσια στις πλατείες, άλλες δολοφονούνται, άλλες διακινούνται, άλλες υποφέρουν σιωπηλά, άλλες διαπομπεύονται, άλλες παλεύουν καθημερινά. Εν έτη 2021 με αφορμή τις γυναίκες στο Αφγανιστάν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας…
