Μετά από τις πρόσφατες καταστροφικές και σοκαριστικές πυρκαγιές, παρατηρήσαμε όλοι έναν «οργασμό» ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς όλους τους συμπολίτες μας που αντιμετώπισαν και θα αντιμετωπίζουν την φρίκη της πυρκαγιάς.
Εξαιρετικές πρωτοβουλίες, εξαιρετικοί άνθρωποι, εξαιρετικό έργο. Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος που είναι όλα αυτά τα εξαιρετικά όταν δεν επικρατεί το χάος δίπλα μας; Γιατί δεν τα ακούμε και δεν τα βλέπουμε; Είναι άραγε τα μίντια που φταίνε επειδή δεν το προβάλλουν και δεν είναι στην καθημερινή ατζέντα; Οι είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που δεν είναι τόσο ενεργοί αν δεν επικρατήσει το χάος; Όλα και τίποτα μαζί.
Πάντα υπήρχαν ευτυχώς και θα υπάρχουν άνθρωποι. Στην πλειοψηφία τους όμως, στην απλή και ρουτινιασμένη καθημερινότητα, δυστυχώς δεν είναι τόσο ανθρωπιστές όλοι, όσο είναι στην καταστροφή. Θα μου πεις δεν υπάρχει η ίδια ανάγκη. Κι όμως ανάγκη υπάρχει. Ίσως είναι πιο σιωπηρή, πιο σκοτεινή, δεν φωτίζεται τόσο από τα φώτα της δημοσιότητας, δεν αναδύεται τόσο έντονα μέσα από τις φλόγες, αλλά σιγοκαίει δίπλα μας, πολλές φορές πολύ πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε. Εκεί όμως η κινητοποίηση δεν είναι η ίδια. Και δυστυχώς για να λέμε και τα άσχημα, όταν δεν είναι τόσο μεγάλη η καταστροφή, δεν διαφημίζεται και η ίδια η κινητοποίηση με το ίδιο σθένος, άρα ο ανθρωπιστής δεν τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας.
Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι, φορείς, οργανισμοί και εταιρείες που προσφέρουν καθημερινά και σιωπηλά -ως οφείλει κάποιος κατά την ταπεινή μου άποψη να προσφέρει, σιωπηλά- και ποτέ δεν το έχουμε ακούσει, ούτε θα το ακούσουμε και θα συνεχίσουν να το κάνουν με την ίδια ταπεινότητα και την ίδια αγάπη που το κάνουν. Όμως πρέπει να ζήσουμε με την ιδέα ότι καμία φορά ο ανθρωπισμός γίνεται κατά παραγγελίαν.
Να σου μια καταστροφή, να σου ο ανθρώπινος πόνος που ξεχειλίζει από ρεπορτάζ, τηλεοράσεις, ειδησεογραφικά σάιτ, ραδιόφωνα και σοσιαλ μίντια, να σου και τα γιγάντια κύματα ανθρωπισμού και μετά ως δια μαγείας και κοινής πρακτικής μεταξύ μας, όπως «ξεχνιέται» η καταστροφή, χάνεται και ο ανθρωπισμός μας. Και μαζί με αυτόν και η όποια κινητοποίηση για αλλαγή.
Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, αυτό είναι αλήθεια. Όλα γίνονται γρήγορα, μεταφέρονται γρήγορα, αναπαράγονται γρήγορα και χάνονται γρήγορα. Όμως ο άνθρωπος, οι αρετές, τα συναισθήματα και οι πράξεις του έχουν αποδείξει ότι αντέχουν το γρήγορο και πολλές φορές το ξεπερνάνε. Το υπέροχο λοιπόν θα ήταν να είμαστε άνθρωποι και ανθρωπιστές κάθε μέρα. Στην μεγάλη και στην μικρή καταστροφή. Στον αβάσταχτο πόνο και σε αυτόν που ίσως μας φαντάζει μικρότερος. Σε αυτόν που είναι μίλια μακριά μας και σε αυτόν που είναι δίπλα μας. Σε αυτόν που η ανάγκη του φωνάζει από χιλιόμετρα και σε αυτόν που την κρύβει βαθιά μέσα του και δεν την κοινοποιεί ποτέ. Μόνο τότε θα έχει αξία και συνέχεια ο ανθρωπισμός. Μόνο τότε θα κάνει τη διαφορά και θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή.
