Κάποτε ήταν κατεξοχήν οι δημοσιογράφοι. Κοράκια μας έλεγαν, αλήτες, ρουφιάνους και ότι άλλο τραβάει η ψυχή μας. Αίμα, πτώμα, χαμός και οδυρμός και σε όλα αυτά πρώτοι και καλύτεροι. Κάμερες, φώτα και οι παραστάσεις να ανεβαίνουν η μια μετά την άλλη. Τον τελευταίο καιρό όμως και ειδικά με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά ξαφνικά όλος ο κόσμος έχει πέσει πάνω στην υπόθεση όχι σαν τα κοράκια αλλά σαν τους γύπες που τρώνε κομμάτι κομμάτι τη σάρκα όλων όσων εμπλέκονται στην υπόθεση.
Ψυχολόγοι, ψυχολόγες, πανελίστες, ψευτοσελέμπριτις, αστυνομικοί νυν και πρώην, ντετέκτιβ, συγγραφείς και κάθε καρυδιάς καρύδι έχει βγει να πει κάτι για το έγκλημα. Φεμινιστικές οργανώσεις βγήκαν να υπερασπιστούν τις απανταχού κακοποιημένες και καταπιεσμένες γυναίκες, φιλοζωικές να μιλήσουν για τον αποτρόπαιο τρόπο εξόντωσης του σκύλου, εγκληματολόγοι για το πώς δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Όλοι έχουν να πουν κάτι.
Κάτι όμως για δυο ανθρώπους και μια ζωή που δεν ήξεραν. Δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι, ποιοι ήταν, πώς ζούσαν, τι ζούσαν, πώς και γιατί έφτασαν μέχρι το σημείο του εγκλήματος. Το έγκλημα αυτό καθαυτό δεν αλλάζει. Είναι τραγικό, είναι ειδεχθές και ναι όντως πρωτοφανές για τα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών. Θα δικαστεί, θα τιμωρηθεί και εν τελεί θα περάσει στα κατάστιχα της ιστορίας όπως πολλά αλλά «ειδεχθή» εγκλήματα στο παρελθόν.
Το ερώτημα είναι γιατί τελικά έχουμε τόση ανάγκη την κλειδαρότρυπα; Γιατί θέλουμε τόσο απεγνωσμένα να έχουμε όλοι γνώμη και άποψη για τις ζωές των άλλων; Γιατί ασχολούμαστε περισσότερο με τους άλλους παρά με τον εαυτό μας και το σπίτι μας; Γιατί πολύ απλά όπως λέει και ο λαός δεν κοιτάμε την καμπούρα μας;
Ίσως να είναι η ελευθερία που μας δίνουν τα σόσιαλ μίντια. Η ευκαιρία που έχουν όλοι να πουν και να δηλώσουν κάτι, πολλές φορές ανώνυμα και να κάνουν ντόρο. Η ψευδαίσθηση ότι αν πουν κάτι αρεστό θα μαζέψουν λαικ και θα γίνουν «διάσημοι». Και οι ήδη «διάσημοι» που επιδίδονται σε έναν διαρκή αγώνα να μείνουν στη σοσιαλμιντιακή δημοσιότητα γράφοντας ό,τι κατέβει στην κούτρα τους για οποίο θέμα βρίσκεται στην επικαιρότητα. Ακούραστοι βιοπαλαιστές μιας εικονικής πραγματικότητας που όλο και περισσότερο ρουφάει την αληθινή πραγματικότητα.
Όλοι αυτοί άραγε που εξέφρασαν και εκφράζουν γνώμη για τη ζωή του οποιουδήποτε ζευγαριού, πώς να ζουν τη δική τους; Είναι ιδανικοί σύντροφοι; Στέκονται «φανάρι» δίπλα στον άνθρωπο τους; Δεν αντιμετώπισαν προβλήματα; Και ναι πολλοί θα πείτε αντιμετώπισαν προβλήματα αλλά δεν σκότωσαν. Συμφωνώ. Αλλά η τιμωρία ενός δολοφόνου είναι δουλειά των αρμοδίων θεσμών και όχι του κοινωνικού κουτσομπολιού.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να κρίνουμε παραπάνω από όσο κρινόμαστε. Μιλάμε περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό μας. Έχουμε γνώμη για όλα χωρίς να κατέχουμε και τις αντίστοιχες γνώσεις και ξεχνάμε να «φτιάξουμε» τον εαυτό μας πριν ασχοληθούμε με το τι κάνουν οι άλλοι. Και στην τελική, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ τι κάνουν οι άλλοι; Κάποτε μιλούσαμε για κοράκια, τώρα γίναμε.
