Και έφτασε επιτέλους αυτή η στιγμή που όλοι περιμέναμε και λέγεται εμβολιασμός για όλους και όχι μόνο για την Τρίτη ηλικία και τις ευπαθείς ομάδες. Τριαντάρηδες, σαραντάρηδες πενηντάρηδες όλοι μαζί δόθηκε το πράσινο φως για να οδεύσουν σιγά σιγά προς τα εμβολιαστικά κέντρα και την ανοσία. Οι λεγόμενα παραγωγικές ηλικίες μπήκαν και αυτές στον χορό του εμβολιασμού και καιρός ήταν μιας και είναι αυτοί που λόγω καθημερινότητας πρέπει να μετακινούνται και περισσότερο από τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Πριν από αυτό μας είχε και έρθει και το καλό νέο για τα self test και τη δυνατότητα που αυτά μας δίνουν να ελέγχουμε από μόνοι μας, χωρίς ταλαιπωρία και μετακινήσεις το αν είμαστε φορείς της νόσου και άρα επικίνδυνοι για τους συμπολίτες μας.
Οι πολυπόθητες ανακοινώσεις για άνοιγμα των δραστηριοτήτων ήρθαν και αυτές να προστεθούν στα καλά νέα και στην επιστροφή στατικά στην προ πανδημίας εποχή. Για κάποιο λόγο όμως η γκρίνια, η μιζέρια, η ανευθυνότητα και η δήθεν μαγκιά του έλληνα δεν λέει να φύγει από το κάδρο με τίποτα.
Πρώτα μάθαμε το πρωτάκουστο και αχαρακτήριστο ότι τα self test έχουν σκοπό να οδηγήσουν στο παιδομάζωμα και να εξοντώσουν τα παιδιά. Ναι ναι βεβαίως και μετά θα τα εκτελούν κιόλας ένα ένα μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί ο μέσος πολιτικός αξιωματούχος αυτής της χώρας και της παγκόσμιας κοινότητας γενικότερα, είχε πάντα στο συρτάρι του την εξόντωση του βλασταριού της Ελληνίδας μάνας και συνωμότησε για να έρθει η πανδημία και να το καταφέρει επιτέλους. Ας αφήσουμε το ερώτημα του μέχρι που μπορεί να φτάσει η βλακεία να αιωρείται κάπου εδώ και πάμε παρακάτω.
Φοβόμαστε τα εμβόλια με όλα αυτά που ακούμε. Ίσως λίγο λογικότερη τούτη εδώ η σκέψη μιας και όλοι μας λίγο πολύ έχουμε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κάποιοι ακόμη περισσότερο δεν έχουν τυφλή εμπιστοσύνη στις φαρμακευτικές και όχι άδικα. Στους αναρωτούντες «να το κάνω ή να μην το κάνω» συγκαταλέγεται και ο αρχιφοβητσιάρης εαυτός μου, που αφού όμως ρώτησε δυο τρεις γιατρούς που εμπιστεύεται, αισίως κλείνει το ραντεβού της για το τσίμπημα.
Μετά έχουμε το επική καρναβαλική προσπάθεια του μέσου ελληνάρα να πάει στο χωριό του το Πάσχα. Αλλος γκάστρωσε την πεθερά του, άλλος πάει το σκύλο του κτηνίατρο στην Αρκαδία, διότι που να βρεις κτηνίατρο στην Αθήνα, άλλοι ανέβηκαν στα ΚΤΕΛ οικογενειακώς μπας και περάσουν το μπλόκο, άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη που λέει και το άσμα. Και ειλικρινά αναρωτιέται κανείς, άμα κάτσεις απλά στα αβγά σου και δεν πας στο χωριό, τι θα πάθεις; Ποσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς πέρα από του λόγους για τους οποίους απαγορεύεται, ότι απλά απαγορεύεται!
Γκρινιάζουμε για την αστυνομία που προσπαθεί να επιβάλλει τα μέτρα, γκρινιάζουμε για την αστυνομία που δεν επιβάλλει τα μέτρα. Γκρινιάζουμε που είμασταν κλεισμένοι μέσα, γκρινιάζουμε που εμβολιαζόμαστε και θα βγούμε έξω. Γκρινιάζουμε που μας στέρησαν την ελευθερία μας, γκρινιάζουμε που την παίρνουμε πίσω. Θα τελειώσει η πανδημία και πάλι θα γκρινιάζουμε. Ας χαρούμε λίγο για όλα αυτά που έχουμε και όλα αυτά που έρχονται.
