Ο αντισημιτισμός κρύβεται εκεί που δεν το περιμένεις κι έχει πολυποίκιλες εκφάνσεις. Για παράδειγμα, μόλις την προηγούμενη βδομάδα και μάλιστα στην Ημέρα Μνήμης Ολοκαυτώματος, ο σημαντικότερος σύγχρονος Ολλανδός φιλόσοφος, Χανς Άχτερχαις (Hans Achterhuis), βραβευμένος από το ολλανδικό κράτος, δήλωσε, πως η διασπορά ήταν ευλογία για τον εβραϊκό λαό γιατί τους απέτρεψε να αποκτήσουν τη δύναμη που οδηγεί σε θρησκευτική βία , βία που ασκεί, σήμερα, το κράτος του Ισραήλ. Η διασπορά, δηλαδή, που οδήγησε τον Εβραϊκό λαό στα πογκρόμ, την Ιερά εξέταση και το Ολοκαύτωμα, ήταν ευλογία κατά τον κ. Άχτερχαις…
Ο αντισημιτισμός, λοιπόν, είναι εκεί και υπάρχει και δυστυχώς παίρνει μορφές οι οποίες είναι είτε κατά των Εβραίων είτε κατά του κράτους του Ισραήλ. Ως εκ τούτου, βλέπουμε και στη χώρα μας αυτές τις εκφάνσεις οι οποίες εκδηλώνονται με την βεβήλωση εβραϊκών μνημείων, τόπων λατρείας ή νεκροταφείων. Κι αυτό είναι εξοργιστικό. Ιδιαίτερα όταν βανδαλίζονται τάφοι.
Της Ντορέλλας Καμχή*
Πως είναι δυνατόν να ενοχλούν οι νεκροί; Πως σ’ ενοχλεί, κύριε αντισημίτη, η νεκρή γιαγιάκα μου; Δεν σου φτάνει που πέρασε όλη της τη ζωή με τον πόνο και τον καημό που έχασε τους γονείς της και την αδελφή της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Δεν σου φτάνει πού όταν επέστρεψε στο σπίτι της μετά τον πόλεμο έμεναν άλλοι, κι όταν τους χτύπησε την πόρτα και τους ζήτησε τουλάχιστον να πάρει τα πράγματα της την ειρωνεύτηκαν λέγοντας της «εσένα γιατί δεν σε κάψανε;» και της την έκλεισαν στα μούτρα; ποιος σου έχει εμφυσήσει αυτό το μίσος κατά των Εβραίων; Ερωτήσεις στις οποίες δεν υπάρχουν ποτέ απαντήσεις.
Το παραπάνω είναι μόνο το δημόσιο πρόσωπο του αντισημιτισμού, διότι όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχει και το ιδιωτικό, το οποίο υφέρπει κι εκδηλώνεται σε ιδιωτικές συζητήσεις και «σαλόνια» και πολλές φορές φραστικά προς άτομα εβραϊκού θρησκεύματος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια καθηγήτρια μου στο σχολείο η οποία κατά την διάρκεια του μαθήματος, μας είπε ένα ‘’ανέκδοτο’’ για Εβραίους και φούρνους, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι είναι «λίγο ρατσιστικό». Προφανώς, κάποιοι συμμαθητές μου αντέδρασαν αργότερα, με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να με φωνάξει στο γραφείο της για να μου ζητήσει «συγγνώμη» και για να μου πει ότι ντρέπεται τόσο πολύ που θέλει να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Της απάντησα πως δέχομαι τη συγγνώμη της. Μόνο αυτό. Ήμουν 15 χρονών και δεν είχα το θάρρος της γνώμης μου τότε. Τώρα όμως της απαντώ πως και να μην ήμουν εβραία, εκείνη ως καθηγήτρια θα έπρεπε να διδάσκει την ανοχή στην διαφορετικότητα και να μην λέει ρατσιστικά ανέκδοτα.
Και αναφέρομαι, βέβαια, στη σημερινή, σύγχρονη κατάσταση στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Αν ανατρέξουμε μερικές δεκαετίες πριν, ο αντισημιτισμός οδήγησε στην βάρβαρη και βάναυση εξολόθρευση 6.000.000 Εβραίων, μεταξύ των οποίων και 65.000 συμπατριωτών μας εβραίων, ανάμεσά τους και μέλη της οικογένειας μου: οι γονείς και η αδελφή της γιαγιάς μου, η αδελφή του παππού μου με τον άντρα της και το μωράκι της. Ο αδελφός του παππού μου, όμηρος στο Άουσβιτς, απελευθερώθηκε, έχασε την οικογένεια του, δημιούργησε καινούργια οικογένεια αλλά έζησε το υπόλοιπο της ζωής του με ψυχολογικά τραύματα.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό, τώρα που η πατρίδα μας ανέλαβε την προεδρία της Διεθνούς Συμμαχίας για την μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA) να δουλέψουμε σε πολλά επίπεδα όπως στην εκπαίδευση, στη νεολαία, στα ΜΜΕ για την ενημέρωση του κόσμου και την καταπολέμηση αυτού του απεχθούς φαινομένου που είναι ο αντισημιτισμός και κατ΄επέκταση ο ρατσισμός.
Η ανεκτικότητα και η πολυπολιτισμικότητα οδηγούν πάντα τους λαούς σε πρόοδο κι ευημερία!
*Η κ. Ντορέλλα Καμχή είναι μέλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών και μέλος του Διπλωματικού Σώματος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου.
