*Του Νίκου Αρμένη
Με ρωτούν «πού θα τρέξεις»;
Ειλικρινά δεν ξέρω..
«Και γιατί προετοιμάζεσαι;», συνεχίζουν. «Γιατί έτσι έχω μάθει», απαντώ.
Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω μέχρι το καλοκαίρι να αγωνιστώ σε έναν μαραθώνιο αλλά ετοιμάζομαι λες και είναι όλα κανονικά. Κι ας μην είναι τίποτα κανονικό στη ζωή μας εδώ και πάνω από ένα χρόνο.
«Βαράω» αμέτρητα χιλιόμετρα στο γήπεδο, στο πάρκο, στο βουνό.. διαλειμματικές, tempo και long runs, ασταμάτητα. Σαν να με έχει διαβεβαιώσει κάποιος ότι σίγουρα θα γίνει μαραθώνιος το Μάιο ή τον Ιούνιο. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να γίνει, είτε στη Θεσσαλονίκη ο Μέγας Αλέξανδρος στα μέσα Μαίου, είτε στα Χανιά ο Μαραθώνιος της Κρήτης στα μέσα Ιουνίου..
Αν διεξαχθεί κάποιος από τους δύο, οπωσδήποτε θα είμαι στην εκκίνηση. Αν δεν γίνει κανένας και πάμε για φθινόπωρο, ένα είναι βέβαιο. Ότι τα χιλιόμετρα που «καταθέτω» τώρα καθημερινά, με κάποιο τρόπο θα μου επιστραφούν και με τόκο..
Το τρέξιμο είναι μια πολύ δίκαιη άσκηση. Είναι από τα αθλήματα εκείνα που για να αδικηθείς στο μέτρημα, στον απολογισμό, θα πρέπει να έχεις τραυματιστεί δηλαδή να είσαι βασικά άτυχος ή να έχεις κάνει μόνος σου το πολύ σοβαρό λάθος να μην «ακούσεις» το σώμα σου.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, ό,τι δώσεις στο τρέξιμο, θα το πάρεις πίσω και μάλιστα πολλαπλασιασμένο. Η δουλειά στην προπόνηση, είναι σαν κατάθεση στην τράπεζα και αν επιλέξεις τη σωστή στιγμή να κάνεις ανάληψη, θα βγεις ασύγκριτα κερδισμένος.
Αλλά δεν «κοπανιέμαι» στα χιλιόμετρα μόνο γι’αυτό το λόγο. Όπως είπα εξ αρχής, το κάνω και γιατί έτσι έχω μάθει. Τρέχω συστηματικά, σχεδόν καθημερινά για παραπάνω από 10 χρόνια. Δεν μπορώ να «πατήσω» ένα ανύπαρκτο κουμπί στο μυαλό μου και να αποφασίσω ότι αφού δεν έχουμε αγώνες, δεν θα τρέχω. Και μάλιστα δεν μπορώ καν να σταματήσω να τρέχω αγωνιστικά, από τη στιγμή που το σώμα μου μπορεί.
Συν τοις άλλοις όλο αυτό είναι και ένα παιχνίδι του μυαλού που με καθησυχάζει μέσα στην καταχνιά των ημέρων που ζούμε λόγω της πανδημίας. Ξεγελάω τον εαυτό μου, του καλλιεργώ την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι κανονικά.. Ξέρω άλλωστε ότι η κορονοπεριπέτεια που περνάει η ανθρωπότητα τελειώνει..
Γιατί έχω ανάγκη να το πιστεύω ότι τελειώνει αλλά και γιατί πράγματι τελειώνει.
Γιατί το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου απέναντι στους ιούς και τις αρρώστιες είναι η καλή του ψυχολογία. Και το τρέξιμο μου χαρίζει ακριβώς αυτό. Ψυχική υγεία.
Και την πεποίθηση ότι όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εδώ, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο βγάζουμε μαραθώνιο! Και όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να βάζουμε πιο πέρα τα προσωπικά μας όρια και να τα ξεπερνάμε. Σιγά μην φοβηθούμε μια πανδημία..
Θα συνεχίσουμε λοιπόν, καθεμιά και καθένας με το δικό του τρόπο, να «καταπίνουμε» χιλιόμετρα και πολύ σύντομα θα βρεθούμε από κοντά.
Χωρίς μάσκες και αντισηπτικά.
Ραντεβού στη …γραμμή.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA
