Πρότυπο ευφυίας ο γνωστός καλλιτέχνης, που, «Τρελός από χαρά», «Δεν ζητάει πολλά», «Τσαλαπατά» και «Αφήνεται» στο διαδίκτυο, για να προσθέσει και τον δικό του «αγωνιστικό παλμό» στο κλίμα των ημερών….
Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Βαρυφορτωμένος την αγανάκτηση που πνίγει τα ανθρωπιστικά του αισθήματα αναφωνεί, σχεδόν παραληρώντας, στο «twitter» ο Κωστής Μαραβέγιας :
«Το να δέρνεις απροκάλυπτα σε κοινή θέα το 2021, που όλοι κρατάνε από ένα κινητό, εκτός από φασίστα, σε κάνει και παντελώς ηλίθιο» !
Το πιάσατε το υπονοούμενο; Αν όχι, τι δεν καταλαβαίνετε;
Σας το εξηγεί το παλληκάρι:
Μόνον παντελώς ηλίθιος (εκτός από φασίστας, που αναμφίβολα είναι) μπορεί να είναι ο αστυνομικός που έδερνε τον «αθώο» πολίτη (εκ των υστέρων αναγνωρισθείς γνωστός «λαϊκός» αγωνιστής με συντάξιμα χρόνια στους «κοινωνικούς αγώνες»…), ενώ το σκηνικό βιντεσκοπούσε η όλως τυχαίως παρευρισκόμενη στο περιστατικό κυρία, που, επίσης εκ των υστέρων, αποκαλύφθηκε ότι (επίσης όλως τυχαίως) ήταν και αποτυχούσα υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στον νότιο τομέα…
Να λοιπόν που ο ευσυγκίνητος καλλιτέχνης, με την προχωρημένη εξυπνάδα, δεν μπόρεσε να καταλάβει αυτό που νομίζει ότι κατάλαβε και αγωνίζεται να πείσει και τους άλλους, που δεν καταλαβαίνουν από μόνοι τους, να μπορέσουν να καταλάβουν ό,τι αυτός τόσο εύκολα κατάλαβε! Το στημένο βιντεάκι τον αγανάκτησε τόσο πολύ ώστε η πολυπράγμων ακάματη σκέψη του δεν κατάφερε να υποψιαστεί και να αναρωτηθεί: Τι συνέβη πριν από το περιστατικό που είδα στο βίντεο; Αν η πρόθυμη κυρία βιντεοσκοπούσε και λίγα δευτερόλεπτα πριν από το «αριστούργημά» της, μήπως η εικόνα του επεισοδίου θα ήταν κάπως διαφορετική; Μήπως κατάλαβα λάθος αυτό που νομίζω ότι ορθώς κατάλαβα; Μήπως, τελικά, μου δίνουν σανό και τον καταπίνω αμάσητο, ενώ εγώ, ηδονίζομαι, νομίζοντας ότι η ευφυία μου τσακίζει ακόμη και την βλακεία της «φασιστικής αστυνομίας»;
Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι παντελώς αφελείς, αν όχι ηλίθιοι, ρουφούν μετά μανίας κάθε φούμαρο που ξαμολάει στο αεροφαντασμένο μυαλό τους η αριστερά… Η οποία γνωρίζει άριστα να εκμεταλλεύεται την ευήθεια, την άγνοια ή ακόμη και τον φανατισμό κάποιων που, είτε από αβουλία και φόβο, είτε από υστερόβουλο υπολογισμό, είναι πανέτοιμοι να την ακολουθήσουν στην μανιακή επίθεσή της κατά του αστικού κράτους και των θεσμών του, ακόμη και όταν οι ίδιοι ζουν και ευημερούν μέσα σ’ αυτό το δημοκρατικό κράτος που τους εξασφαλίζει την ευζωία τους και προστατεύει την όποια επιτυχία τους, επιτρέποντάς τους ακόμη και να στρέφονται ποικιλοτρόπως εναντίον του…
Η αναφορά στον ως άνω αγαπημένο της νεολαίας καλλιτέχνη είναι εντελώς τυχαία, αλλά απολύτως ενδεικτική μιας ολόκληρης νοοτροπίας, την οποία η αριστερά χρησιμοποιεί, κυνικά και αδίστακτα, προς όφελος της… Η φύση του επαγγέλματος, η συνακόλουθη ροπή προς τον όνειρο, τα ευγενή ιδανικά, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, η έκφραση ευαισθησίας και αλληλεγγύης προς τους αδύναμους, τους πάσχοντες και τους μη έχοντες, θεωρούνται αυτονόητα για έναν καλλιτέχνη και, εξ ίσου αυτονόητα, «πλάθουν» την ωραία εικόνα που έχουν, ακόμη και χωρίς πραγματική βάση, όλοι όσοι γίνονται αγαπητοί και δημοφιλείς εξ αιτίας της φωνής τους, της ηθοποιίας τους, της τέχνης τους γενικότερα….Έτσι αποκτούν δικαίωμα να έχουν λόγο βαρύνοντα και να «φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν», απλά και μόνον διότι γνωρίζουν ότι, ακόμη και όταν ανοητεύουν, ελάχιστα έως τίποτε θα χάσουν από την υπόληψη με την οποία τους περιβάλλει η κοινωνία…
Φυσικά, όταν η αριστερά σε εξυμνεί για τις «αντιφασιστικές» παρεμβάσεις σου, αναγνωρίζοντας την συμβολή σου στον αγώνα κατά του «κατεστημένου» (του οποίου και εσύ αποτελείς μέρος, έστω και αν δεν το καταλαβαίνεις…), ουδέποτε πρόκειται να αναγνωρίσεις τυχόν λάθη σου, ακόμη και αν έλθει κάποια στιγμή που η καταχωνιασμένη στα βάθη της ψυχής σου ανθρωπιά αγανακτήσει… Ο φόβος της αριστεράς δεν θα σου το επιτρέψει…
Το θέαμα του λιντσαριζόμενου αστυνομικού από τα μανιασμένα σταλινοφασιστικά καθάρματα της αριστεράς, όπως και αυτό του δυστυχούς θεοσεβούς, ο οποίος είδε, ανήμπορος να αντιδράσει, την εικόνα της Παναγίας που κρατούσε, να βεβηλώνεται από κοινωνικά αποβράσματα που χυδαιολογούσαν κατά της πατρίδας και της Θρησκείας, είμαι βέβαιος ότι θα τάραξε την συνείδηση πολλών ευαίσθητων, καλλιτεχνών και μη, που διαθέτουν υπολείμματα πραγματικής και όχι υποκριτικής ανθρωπιάς… Ποιοι και πόσοι, όμως, έχουν το θάρρος να υψώσουν ανάστημα και να καταγγείλουν το αποτρόπαιο πρόσωπο του χυδαίου και ξεδιάντροπου σταλινοφασισμού, που ο Τσίπρας και οι θαυμαστές και οι λάτρεις του Κουφοντίνα θέλουν να επιβάλουν ως δήθεν κράτος δικαίου;
Τελικά είναι πανεύκολο να καταγγέλλεις τους άλλους ως «βλάκες» και ως «φασίστες»… Εξασφαλίζεις το γενναιόδωρο αριστερό χειροκρότημα και ζεις χωρίς να φοβάσαι την τρομοκρατία, όπως δίδαξε και ο μεγαλοφυής Δρίτσας… Το δύσκολο βέβαια είναι να αποδείξεις ότι πίσω από τα εύκολα λόγια σου ΔΕΝ κρύβεται ούτε βλακεία, αλλά ούτε και μια ακατανόητη, όσο και επιπόλαιη έλξη προς τον φασισμό των «αντιφασιστών»…
