Χρόνια τώρα έχει μπει στη συζήτηση το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Όπως όμως και τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη χώρα, έτσι και αυτό έχει μείνει μόνο στη συζήτηση και στα χαρτιά, δεδομένης και της βαθιάς συντηρητικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει την παιδεία και όχι μόνο στη χώρα μας. Μια βαθιά συντηρητική κουλτούρα που ενισχύει και την νοοτροπία της σιωπής αλλά και της αποσιώπησης σεξουαλικών εγκλημάτων.
Της Αλίκης Τσίκα
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες μιας λαίλαπας αποκαλύψεων και καταγγελιών με το αποκορύφωμα να έρχεται με σωρεία καταγγελιών για βιασμούς ανηλίκων. Αυτό το αποτρόπαιο και χυδαίο έγκλημα – που σημειωτέων τιμωρείται ελαφρά στη χώρα μας κατά την άποψη μου – ήρθε να προστεθεί σε όλα τα προηγούμενα. Στις συγκεκριμένες δε καταγγελίες, συμπεριλαμβάνονται και παρενοχλήσεις ανηλίκων σε σχολικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον.
Είναι εύλογο λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς αρχικά (αν τελικά αποδειχθούν πραγματικές οι κατηγορίες) πώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος πήρε την άδεια να διδάσκει και μάλιστα όχι σε μια αλλά, σε πολλές διαφορετικές σχολές και δεύτερον τι ακριβώς κάνει το σύστημα παιδείας και οι εκπαιδευτικοί φορείς τόσα χρόνια, ώστε να προστατεύσουν και να ενημερώσουν να παιδιά για τους κινδύνους που ελλοχεύουν εκεί έξω.
Με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου εξάλλου, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι ο κίνδυνος αποπλάνησης των ανηλίκων αλλά και ο κίνδυνος να πέσουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά ουδείς έχει προβεί στην πρωτοβουλία να εντάξει τη σεξουαλική ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση στο σύστημα παιδείας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας επικρατεί περισσότερο η κουλτούρα της αντιμετώπισης (και καθυστερημένης πολλές φορές), παρά αυτή της πρόληψης και σε αυτό το πλαίσιο τρέχουμε στο τέλος να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα και να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Όπως επίσης επικρατεί και η κουλτούρα της συγκάλυψης. Κάνουμε ότι δεν υπάρχει το πρόβλημα με την ελπίδα ότι θα εξαφανιστεί ή ότι έστω δε θα πέσει η καυτή πατάτα στα χέρια μας και θα πέσει στα χέρια αλλουνού η ευθύνη να καθαρίσει που λένε την μπουγάδα.
Όταν όμως μιλάμε για παιδιά, καλό θα ήταν να το κάνουμε με το μέγιστο δυνατό αίσθημα ευθύνης, εντιμότητας, σεβασμού και προστασίας. Όταν μιλάμε για παιδιά θα πρέπει να προλαμβάνουμε και όχι να τρέχουμε να κουκουλώσουμε. Όταν μιλάμε για παιδιά είναι ευθύνη όλων μας η σωστή και ολοκληρωμένη διαπαιδαγώγηση τους, που θα συμβάλλει πρώτα και πάνω από όλα στην προστασία τους και στην προσφορά εφοδίων που θα καταφέρουν να αποτρέψουν τον κίνδυνο.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να μπει σοβαρά στο τραπέζι η συζήτηση για τη σεξουαλική αγωγή στο σχολείο; Μήπως θα έπρεπε να ενημερώσουμε τα παιδιά μας για να τα προστατεύσουμε; Ο συντηρητισμός και ο στρουθοκαμηλισμός πολλές φορές αποτελούν την αιτία για ελλείψεις και δημιουργία προκαταλήψεων που τελικά οδηγούν και ενισχύουν τη διάπραξη πολλών εγκλημάτων αλλά και την μετέπειτα κάλυψη αυτών.
Οι λέξεις «φοβάμαι», «ντρέπομαι», «κρύβομαι», προκύπτουν από όλη αυτήν την κουλτούρα και συχνά η ελληνική κοινωνία και οι προκαταλήψεις της συμβάλλουν και συντελούν σε έλλειψη συζήτησης και ενημέρωσης γύρω από τη σεξουαλική συμπεριφορά. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν με το αίσθημα της ντροπής και του «κρυφού» όσον αφορά αυτά τα ζητήματα. Αν όμως μάθουμε στα παιδιά μας να μιλούν, να συζητούν, να ρωτούν, να προστατεύονται και κυρίως να μην ντρέπονται, ίσως να αποκτήσουμε την ανεκτίμητη δύναμη να τα προστατεύουμε από τους κινδύνους.
