Το κοράκι είναι ένα παμφάγο και αδηφάγο, σαρκοφάγο πτηνό το οποίο τρέφεται κυρίως με σάρκες που βρίσκονται σε αποσύνθεση και πτώματα. Περιμένει δηλαδή πότε θα πεθάνει και θα σαπίσει ένας ζωντανός οργανισμός προκειμένου τραφεί από αυτόν.
Του Γ.Μουρούτη
Θα μου πείτε προς τί η αναφορά στα κοράκια μέρες που είναι μιας και η πανδημία έχει αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά της (και) στη χώρα μας; Η παρατεταμένη δημοσκοπική συμπίεση του ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς δημιούργησε την ανάγκη στον κ. Τσίπρα να βρει άλλους τρόπους προκειμένου να μειώσει τη χαοτική διαφορά που τον διακρίνει από τον κ. Μητσοτάκη. Πως επιδιώκει να τα καταφέρει; Προφανώς όχι με τον ευθύ τρόπο, δηλαδή κάνοντας τον λόγο του ελκυστικό, την πολιτική του σύγχρονη και προβάλλοντας συγκεκριμένες προτάσεις αλλά αντίθετα επιχειρώντας να «φθείρει» με κάθε τρόπο την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό. Αυτή η πρακτική, η πρακτική του «πολιτικού κορακιού» είναι γνωστή στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιλογή ενός θέματος που σοκάρει την ελληνική κοινωνία, μια βαθιά βουτιά στον βούρκο, διοχέτευση «φημών» στα κοινωνικά δίκτυα κατά των αντιπάλων του, λίγο σπρώξιμο από τον φιλικό τύπο, και εμφάνιση του κορακιού που αρχίζει να θρέφεται από την ηθική απαξίωση με την οποία έχει μπολιάσει ήδη την κοινωνία.
Θυμίζω τρεις αντίστοιχες περιπτώσεις στις οποίες επένδυσε ο κ. Τσίπρας: Την ιστορία του καλωδιωμένου Χαϊκάλη τον οποίο κάποιοι δήθεν προσπάθησαν να εξαγοράσουν προκειμένου να ψηφίσει τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας, τη σκευωρία της Novartis, όπου σύμφωνα με τους σκευωρούς όλοι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι δήθεν αντάλλασσαν τροχήλατες βαλίτσες γεμάτες βρώμικο χρήμα που προήρχετο από μία πολυεθνική εταιρία.
Η τρίτη περίπτωση και ίσως χαρακτηριστικότερη όλων, αφορά το πρόσφατο πρωτοσέλιδο του κομματικού εντύπου του ΣΥΡΙΖΑ της Αυγής, το οποίο δεν δίστασε την ημέρα καταδίκης της Χρυσής Αυγής να τα στοχοποιήσει τους διώκτες της, δηλαδή τον πρ. Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον νυν Κυριάκο Μητσοτάκη, διαστρέφοντας κάθε έννοια λογικής και αλήθειας. Αυτοί που συνεργάστηκαν σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες της Βουλής με τη Χρυσή Αυγή, αντί να αποδώσουν τα εύσημα στους αντιπάλους τους ή έστω να σωπάσουν, τους έβγαλαν με χυδαίο τρόπο στη σέντρα με στόχο να τους διασύρουν κα να τους λασπώσουν…
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή απερίγραπτη διαστροφή της πραγματικότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις αποκαλύψεις για τα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης.
Σαν να μην ήταν το υπουργείο Αθλητισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη που στήριξε και έδωσε βήμα την Σοφία Μπεκατώρου, ανέδειξε τις καταγγελίες της και έσπασε με αυτόν τον τρόπο το απόστημα της σεξουαλικής κακοποίησης.
Σαν να μην ήταν το υπουργείο πολιτισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη που μόλις ακούστηκαν οι ψίθυροι για τα σεξουαλικά εγκλήματα στο θέατρο πήγε στην εισαγγελία, έκανε μήνυση, έθεσε τις υπηρεσίες του στη διάθεσή της Δικαιοσύνης, ενεργοποιώντας με αυτό τον τρόπο όλες τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες.
Σαν να μην ήταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός που αμέσως ταυτίστηκαν με τον αγώνα της Σοφίας Μπεκατώρου στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κοινωνία προκειμένου να σπάσει η σιωπή και ανοίξουν και άλλα στόματα.
Αλλά όμως, πριν προλάβει η κοινωνία να αφομοιώσει το θόρυβο από τις αποκαλύψεις και την πτώση των ειδώλων της, τα πολιτικά κοράκια του ΣΥΡΙΖΑ, σαν έτοιμα από καιρό βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν το άσπρο – μαύρο, επιχειρώντας να ταυτίσουν την κυβέρνηση με όσους εμπλέκονται στις εγκληματικές καταγγελίες.
Με ποιο επιχείρημα; Ότι αντί να γίνει κάποιος διαγωνισμός για την επιλογή του διευθυντή του εθνικού θεάτρου, αυτή έγινε απευθείας από το υπουργείο πολιτισμού, γεγονός που δήθεν αποδεικνύει τη διασύνδεση του κατηγορούμενου με την κυβέρνηση. Το «επιχείρημα» αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια βάση εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια πρακτική έχοντας για παράδειγμα επιλέξει τον αλήστου μνήμης Γιάν Φαμπρ (με τα παλλόμενα πέη) για επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών.
Αφού δεν τους βγήκε αυτό το “επιχείρημα”, με απίστευτο θράσος επιχείρησαν να εμπλέξουν και την ευρύτερη οικογένεια του πρωθυπουργού ισχυριζόμενοι ότι κάποια ΜΚΟ όπου συγγενής του έχει διοικητική θέση, εμπλέκεται σε δίκτυο παιδεραστίας, διαστρέφοντας και εκεί την αλήθεια, μιας και η όποια εμπλοκή ΜΚΟ (και σίγουρα όχι της κατονομαζόμενης) αφορά άλλη προγενέστερη περίοδο.
Αφού δεν τους βγήκε ούτε αυτό, επέλεξαν να κάνουν ντόρο στα κοινωνικά δίκτυα ζητώντας την παραίτηση της υπουργού πολιτισμού, ισχυριζόμενοι ότι κακώς επέλεξε τον κ. Λιγνάδη γιατί θα έπρεπε να γνώριζε προκαταβολικώς για τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Άλλο ένα όμως ανόητο πολιτικό αίτημα, διότι αν γνώριζε η Μενδώνη το τι έκανε ο κ. Λιγνάδης και ο κάθε κ. Λιγνάδης, θα πρέπει να γνώριζε και η Κονιόρδου και η Ζορμπά και ο Ξυδάκης, που αντί δημοσιοποιήσουν την υποτιθέμενη γνώση τους προκειμένου να σπάσουν το απόστημα στον χώρο ευθύνης τους επέλεγαν ,δήθεν, να το κουκουλώσουν φωτογραφιζόμενοι μάλιστα με τον καταγγελλόμενο. Όπως σίγουρα αν γνώριζε η κα Μενδώνη, θα έπρεπε να γνωρίζει και ο κ. Τσίπρας για τις ορέξεις του “παντελονάτου” υπουργού του Π.Χαικάλη όταν τον επέλεγε για συνεργάτη του. Αυτά όμως είναι ανοησίες. Διότι σε καμία άλλη σοβαρή χώρα οι «σοβαροί» πολιτικοί δεν θα προσπαθούσαν να κερδίσουν φτηνά πολιτικά οφέλη εμπλέκοντας τους αντιπάλους τους σε σεξουαλικά εγκλήματα τρίτων ατόμων με τα οποία είχαν υπηρεσιακή και αμφίβολη κοινωνική σχέση, όπως πολύ σωστά διαπιστώνει και ο Α.Πετρουλάκης.
Παρά όλα αυτά, θα ήλπιζε κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωρίσει την προσπάθεια και να συμβάλει στο σπάσιμο του αποστήματος. Όμως έχασε την ευκαιρία όταν την περίοδο της διακυβέρνησής του ο πρέσβης της Βενεζουέλας καταγγέλετο επώνυμα για τη διάπραξη σεξουαλικών εγκλημάτων… Τότε όμως επέλεξε να κουκουλώσει την υπόθεση και να φυγαδέψει τον ερωτύλο πρέσβη για να μην θιγούν οι «δημοκράτες» σύντροφοί του.
Αυτό που θα περίμενε κανείς θα ήταν τουλάχιστον να σιωπήσει και να αφήσει τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Φαίνεται όμως ότι υπερίσχυσε το πολιτικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ που κάπου ενσωματώνει και τα χαρακτηριστικά από το πολιτικό κοράκι.
Όμως ας κλείσουμε τη μύτη μας και ας δούμε την μεγάλη εικόνα: Πλέον, με αυτή την κυβέρνηση, η περίοδος της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας πεθαίνει. Και ο θάνατός τους προσελκύει -πρόσκαιρα- τα πολιτικά κοράκια που διψούν για αίμα. Αυτό όμως που έχει αξία δεν είναι η δίψα των κορακιών αλλά η ουσία: Το απόστημα έσπασε και επιτέλους κάτι φαίνεται να αλλάζει. Αρκεί να έχει και συνέχεια…
