«Κίνδυνος θάνατος» είναι επί της ουσίας όλο αυτό το οποίο βιώνουμε από την έλευση του κορονοϊού στη καθημερινότητά μας και μετά. Το ακούμε, το βλέπουμε, το ζούμε, το φοβόμαστε. Κάθε μέρα και μία ακόμα απειλή για τη ζωή τη δίκη μας ή κάποιου αγαπημένου μας. Κάθε μέρα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο πολεμάμε όλοι μαζί και ο καθένας με τον δικό του τρόπο, για να αποφύγουμε τον «θάνατο», τον φυσικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό και τον ψυχολογικό.
Όσο περνάει όμως ο καιρός ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο δύσκολος και η νίκη όλο και πιο μακρινή. Κακά τα ψέματα βαρεθήκαμε (και ίσως το βαρεθήκαμε να πρέπει να γραφτεί με κεφαλαία) να πολεμάμε κάτι που φαίνεται ανίκητο, με τη μία μετά την άλλη τις ανατροπές και τις μεταλλάξεις να έρχονται σωρηδόν. Κάθε φορά που πάμε να πάρουμε μία μικρή ανάσα οικονομική και ψυχολογική, έρχεται και ένα νέο κύμα ή μία μετάλλαξη. Κάθε φορά θα αυξηθούν λίγο τα κρούσματα και θα χτυπήσουν πάλι τα καμπανάκια – σειρήνες για να ξανακλειστούμε στο καταφύγιο.
Ανοίγει η αγορά, κλείνει η αγορά. Ανοίγουν τα σχολεία, κλείνουν τα σχολεία. Παίρνουμε ανάσα, χάνουμε ανάσα. Παίρνουμε λίγο χρήμα, χάνουμε πολύ χρήμα. Αυτό το γιο-γιο όμως από κάποια στιγμή και μετά όσο αναγκαίο και να είναι, δεν παύει να καταντάει και σπάσιμο νεύρων για όλους μας μια και η ψυχραιμία και η υπομονή δεν είναι ατελείωτες. Για να μην συνυπολογίσουμε κιόλας ότι δεν είναι όλοι το ίδιο συνεπείς στις οδηγίες της πολιτείας, με αποτέλεσμα αυτοί που τηρούν τα μέτρα να την πληρώνουν στο τέλος για όλους αυτούς που «πέρα βρέχει».
Όλοι θέλαμε να πάμε στα μαγαζιά, αλλά δεν ξεχυθήκαμε σαν τις… ορδές των βαρβάρων στην Ερμού να στηθούμε στις ουρές αγκαλιά. Διότι ναι παιδιά είτε μας αρέσει, είτε όχι, αγκαλιά ήταν η πλειοψηφία αυτών που γενικώς κάθονται στις ουρές. Αγκαλιά είναι και στα ΜΜΜ, θέλοντας και μη και φυσικά αγκαλιά ήταν και στα συλλαλητήρια, που ένας Θεός μόνο μπορεί να μας εξηγήσει τι σκέφτονταν οι φωστήρες που πήγαν και τα οργάνωσαν. Συλλαλητήρια εν μέσω πανδημίας για να διαδηλώσουμε έτσι για να πούμε ότι κάναμε ένα «ντούρου ντούρου» και να καταδικάσουμε όλους τους υπόλοιπους που περιμένουν πως και πως να ανασάνουν λίγο από όλο αυτό το χάος την πανδημίας.
Ταυτόχρονα κάθε μέρα έρχεται και μία νέα μετάλλαξη ή ένα νέο κύμα έξαρσης του ιού να μας χτυπήσει την πόρτα, όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί πλέον απανταχού κινδυνολόγοι. Δε λέμε ότι η πρόληψη δεν πρέπει να υπάρχει, σαφώς και επιβάλλεται, όμως πρέπει να συνυπολογίσουμε την κόπωση της κοινωνίας και της οικονομίας και να κόψουμε λιγουλάκι την κινδυνολογία γιατί όσο περνάει ο καιρός θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα εξαγριώνει και θα καταντήσει γραφική και ανούσια.
Σιγά σιγά η κοινωνία έχει αρχίσει να δίνει περισσότερη βαρύτητα στην ψυχολογική κόπωση και κατάπτωση, αλλά και στις βαριές οικονομικές επιπτώσεις και χάνεται η προτεραιότητα της προάσπισης της υγείας και φυσικά κανείς δεν το θέλει αυτό. Κανείς μας επίσης δε θέλει να δει εικόνες διαδηλωτών να μαζεύονται για να φωνάξουν για την ελευθερία που στερηθήκαμε, κάτι μου λέει όμως ότι δεν βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτό το σημείο.
Λίγο προσοχή λοιπόν από όλους τους κινδυνολόγους γιατί δυστυχώς τείνουμε να ξεχνάμε πως ό,τι τραβάμε από τα μαλλιά, συνήθως βγαίνει σε κακό και γυρίζει μπούμερανγκ. Θέλει ισορροπία, ευαισθησία και ενσυναίσθηση και φυσικά μέτρο, πάνω από όλα μέτρο στο «κίνδυνος θάνατος». Ψυχραιμία λοιπόν…
