*Του Νίκου Αρμένη
Πάντα πίστευα ότι ο χρόνος είναι μια αφηρημένη έννοια. Μπορεί να έχει συγκεκριμένη μονάδα μέτρησης – τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες – αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο δεν κυλάει με τον ίδιο για όλους τους ανθρώπους.
Να δώσω μερικά παραδείγματα.
Ανήκω σε εκείνους που χαρακτηρίζονται “εγγλέζοι” στα ραντεβού τους. Όταν θα πούμε ότι έχουμε συνάντηση πχ στις 15:00, θα φροντίσω να είμαι στο σημείο τουλάχιστον δέκα λεπτά πριν. Αν δεν είμαι, όντως θα μου έχει συμβεί κάτι έκτακτο που εκτροχίασε τον προγραμματισμό μου και φυσικά θα ενημερώσω εγκαίρως για την αργοπορία μου…
Γνωρίζω όμως άλλους που κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Που φτάνουν στο ραντεβού τους τουλάχιστον δέκα λεπτά μετά από την συμφωνημένη ώρα γιατί δεν μπορούν να υπολογίσουν ποτέ πόσο χρόνο χρειάζονται για να είναι συνεπείς.
Οι πρώτοι αντιλαμβανόμαστε και με το παραπάνω τη χρονική διάρκεια και οι δεύτεροι βλέπουν το χρόνο να περνά όπως τους φεύγει η άμμος από τη χούφτα τους στην παραλία..
Θα δώσω και ένα δεύτερο παράδειγμα που έχει σχέση με την ηλικία καθεμιάς και καθενός. Δεν εννοώ εμφανισιακά που και μόνο λόγω κράσης συνομηλίκοι διαφέρουν.. Υπάρχουν όμως εκείνοι οι 50άρηδες που παρά τις πολλές εμπειρίες που έχουν αποκτήσει στη ζωή, έρχονται στιγμές που συμπεριφέρονται σαν έφηβοι και εκείνοι οι 20άρηδες που αντίστοιχα πράττουν και μιλούν σαν να είναι ηλικιωμένοι πριν τη σύνταξη. Για παράδειγμα ο μεγαλύτερος ηλικιακά Έλληνας μαραθωνοδρόμος σήμερα, ο 90χρονος Στέλιος Πρασσάς, ξεγελά το χρόνο καθημερινά σε σχέση με εκείνον τον 20άρη που ξημερωβραδιάζεται μπροστά σε μια οθόνη παιχνιδομηχανής και βαριέται να πάει από το σαλόνι στην κουζίνα.
Ο χρόνος λοιπόν – επαναλαμβάνω – είναι αφηρημένη έννοια εκτός αν αναγκάζεσαι να τον μετρήσεις με τη μονάδα μέτρησής του, δηλαδή με δευτερόλεπτα, λεπτά κλπ. Οι δρομείς δεν μπορούν να το αποφύγουν αυτό όταν τρέχουν αγωνιστικά.
Ένα δευτερόλεπτο έχει συγκεκριμένη διάρκεια, όπως και ένα λεπτό και μία ώρα κλπ. Η σχέση του δρομέα που κυνηγάει το χρονόμετρο είναι καθημερινή. Μετράει το χρόνο σε κάθε στροφή στο στίβο, σε κάθε “κομμάτι” στην προπόνηση, σε κάθε χιλιόμετρο που διανύει, σε κάθε αγώνα που λαμβάνει μέρος. Και αυτό το άτιμο το χρονόμετρο, δεν “κλέβει” ποτέ ούτε μισό κλάσμα δευτερολέπτου. Είναι ακριβοδίκαιος μετρητής και καταγράφει αυτό που κάνεις, χωρίς “συν” και “πλην”.
Μόνο αν τρέχεις χωρίς να κυνηγάς επιδόσεις, δεν ασχολείσαι με το χρόνο στο ρολόι σου.
Είτε κυνηγάς, είτε δεν κυνηγάς τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά, σημασία πάντως έχει να τρέχεις. Γιατι αν τρέχεις, νικάς τον χρόνο διαφορετικά. Τον ξεγελάς καθώς τελικά πάντα κερδίζεις χρόνο ζωής!
