Σε πρόσφατο ρεπορτάζ με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, εκλήθησαν νέοι άνθρωποι να απαντήσουν για το τι ακριβώς συνέβη τότε, πότε ακριβώς έγινε και ποιοι ήταν οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης του Έθνους.
Της Αλίκης Τσίκα
Περιττό να αναφέρουμε το κλασικό πλέον μπέρδεμα που γίνεται κάθε φορά σχεδόν που ένας νέος άνθρωπος ερωτάται τι έγινε το 1821 και τι το 1940 και τις τραγικές απαντήσεις που ακολουθούν το εν λόγω ερώτημα. Χρόνια τώρα δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους «Γερμανούς» και το «ΟΧΙ» από τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια. Και φυσικά ούτε λόγος αν αναφέρεις όρους όπως το έθνος-κράτος, η νεωτερικότητα ή η μετανεωτερικότητα.
Ειλικρινά αναρωτιέται κανείς τι κάνουν αυτά τα παιδιά στο σχολείο όταν διδάσκεται η ιστορία και κατά πόσο μπορούν να κατανοήσουν ότι η ιστορία ενός Έθνους, δεν είναι απλά ένα ακόμα βαρετό μάθημα, αλλά η ιστορία των προγόνων τους και ένα σημαντικό κομμάτι της πορείας της χώρας τους, στο παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον.
Μπορεί να ακούγεται λίγο τετριμμένη η φράση που λέει ότι «λαός που δεν ξέρει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει», αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι πέρα για πέρα αληθής και σαφώς ένα λαός που θέλει να λέει ότι έχει έστω και την ελάχιστη παιδεία, οφείλει να μαθαίνει στα παιδιά του ιστορία. Ιστορία όχι για να περάσουν τις τάξεις και τις πανελλήνιες, μαθαίνοντας παπαγαλία πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, αλλά ιστορία ουσιαστική που θα μπορούν να κατανοήσουν τη βαρύτητα και τη σημασία των γεγονότων ανά τους χρόνους.
Και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπει κανείς σχεδόν την συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων της νέας γενιάς, την ώρα που δεν ξέρουν «πού πάνε τα τέσσερα» σε ό,τι αφορά στην ιστορία της χώρας τους, να ουρλιάζουν σαν τις ορδές των βαρβάρων και να ταυτίζονται με «προσωπικότητες» όπως οι Καρντάσιανς και κάθε άλλη χαζοχαρούμενη καρικατούρα που εμφανίζεται στις τηλεοράσεις και τα σοσιαλ μίντια.
Καλή η τεχνολογία και ακόμα πιο καλό το να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας να είναι πολίτες του κόσμου, ανοιχτόμυαλοι και κοντά σε διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Τραγικό όμως το να μην μπαίνουμε στον κόπο να τους εξηγήσουμε από πού προέρχονται, πώς έφτασαν μέχρι εδώ και πώς θα πορευτούν παρακάτω. Ακόμη τραγικότερο το ότι είναι ελάχιστοι οι νέοι άνθρωποι που μπορούν να κατανοήσουν τη σύνδεση της ιστορίας, με τη διπλωματία, την πολιτική, τη γεωστρατηγική, την οικονομία και τη γλώσσα.
Ναι μεν γκρινιάζουμε για τις αδυναμίες και τα ατοπήματα του συστήματος παιδείας, ειδικότερα στη χώρα μας, δεν μπορούμε όμως μόνο να ζητάμε τα ρέστα, θα πρέπει και να κατανοήσουμε ότι είναι ευθύνη όλων η παιδεία που θα προσφέρουμε στα παιδιά και φυσικά οι γνωστικές προτεραιότητες που θα τους θέσουμε, ώστε να κατανοήσουν ότι μάλλον είναι σημαντικότερο να ξέρουν την ιστορία του έθνους τους και όχι το νούμερο των οπισθίων της οποιασδήποτε Καρντάσιαν. Κάπως έτσι άλλωστε δημιουργούνται τα πρότυπα και οι μετέπειτα δρόμοι που θα επιλέξουν τα παιδιά να ακολουθήσουν και να ταυτιστούν.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι στην εποχή μας χρειαζόμαστε περισσότερες «Αρβελέρ» και περισσότερους «Μπαμπινιώτηδες», από ότι Καρντάσιαν και ριαλιτο-σκουπηδο-αστέρες, αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει πρώτα να το παραδεχτούμε στους εαυτούς μας, μετά να το μεταφέρουμε στα παιδιά μας και τέλος να ελπίζουμε ότι θα το επιβάλλουμε στην κοινωνία και τα ευρύτερα πρότυπα που αυτή παράγει. Προσωπικά ακόμα ελπίζω, ιδανικά μέσα στα επόμενα χρόνια, να ανατρέψουμε το παιχνίδι των τηλε-προτύπων υπέρ της παιδείας και της κουλτούρας.
Καλή χρονιά με υγεία, δύναμη, προοπτικές αληθινούς ανθρώπους και δυνατά συναισθήματα!
