Και φτάσαμε αισίως στο τέλος μιας ιδιαίτερης και δύσκολης χρονιάς. Ένα 2020 που αλλιώς το περιμέναμε και αλλιώς μας έκατσε, ένα χρόνο σταθμό για τη σύγχρονη ιστορία, ένα χρόνο που μετράμε τις μέρες από το Πάσχα στο καλοκαίρι και από το καλοκαίρι στα Χριστούγεννα, για να πούμε «φτου ξελευτερία» αλλά δεν, ένα χρόνο που μας στρίμωξε, μας θύμωσε, μας έθεσε αντιμέτωπους με μαζικές απώλειες, μας έριξε ψυχολογικά και μας έμαθε τη σκληρή πραγματικότητα.
Της Αλίκης Τσίκα
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα γίναμε όλοι λίγο πολύ γιατροί, παντογνώστες, επικριτές και υποστηρικτές θεωριών, γεγονότων και πολιτικών. Ακολουθούμε πιστά σκληρές οδηγίες ή αντισταθήκαμε σε αυτές. Γκρινιάξαμε για όλα όσα μας επιβάλλουν, πήγαμε κόντρα στις αποφάσεις, συζητήσαμε και διαφωνήσαμε για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά ή καλύτερα, συνεισφέραμε ή δυσκολέψαμε την κατάσταση.
Σε όποια μεριά όμως και αν είμασταν η πικρή για όλους μας αλήθεια, είναι ότι η όλη κατάσταση ήταν και παραμένει «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Απλώς τώρα σε αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο των γιορτών και μετά από μήνες ψυχολογικής πίεσης και αναπόφευκτα κούρασης και συνεχόμενων υποσχέσεων ότι «μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν τελειώσει όλα», φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Ο κόσμος δείχνει πλέον ανήμπορος να κρύψει την ανάγκη του να βγει έξω, να ξανανιώσει ελεύθερος πολίτης και να επανέλθει στη φυσιολογική του καθημερινότητα, κάτι που φαίνεται στις εικόνες από όλο το κόσμο, όπου οι πολίτες αδυνατούν να εφαρμόσουν πλέον τα μέτρα προστασίας.
Κακά τα ψέματα, η κατάσταση κούρασε και η περίοδος των γιορτών εντείνει τη δυσαρέσκεια όλων μας, μιας και τα μέτρα τείνουν να φαίνονται όλο και πιο υπερβολικά και περιοριστικά για όλους. Ναι όλοι θέλουμε να βγούμε μια βόλτα, να αγοράσουμε δώρα για τους αγαπημένους μας, να φάμε και να πιούμε μαζί τους, να διασκεδάσουμε, να παίξουμε με τα παιδιά μας, να αγκαλιάσουμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες και να κάτσουμε στο τραπέζι δίπλα τους, να δώσουμε και να πάρουμε αγκαλιές και φιλιά. Και ναι, δεν υπάρχει άνθρωπος που να περιορίζεται αυτή τη στιγμή και να νιώθει άνετα και ευχάριστα με αυτό που βιώνει.
Κανείς πλέον δεν βρίσκει δικαιολογίες για να νιώσει ευχάριστα με τον περιορισμό και ούτε καν τα νέα για τα εμβόλια δείχνουν να βοηθούν την όλη κατάσταση μιας και η δυσπιστία για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά τους, έχει επικρατήσει πάνω στην αρχική ελπίδα που έφερε η είδηση της διανομής τους. Ακόμη και τα σταδιακά «ανοίγματα» που έγιναν σε διάφορες πόλεις, τελικά κατέληξαν να ξανακλείσουν άρον άρον, μιας και η ανάγκη για ελευθερία, κάλυψε την ανάγκη για προστασία. Ο κόσμος κουράστηκε, η κατάσταση δεν βελτιώνεται, άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν και τα συστήματα υγείας κρασάρουν ακατάπαυστα, δε θέλουμε να νοσήσουμε αλλά δε θέλουμε και να περιοριστούμε άλλο.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για έναν ολόκληρο πλανήτη που τα τελευταία χρόνια είχε μάθει να ζει στο ροζ συννεφάκι της τεχνολογικής εξέλιξης και τελειότητας που όλοι ελπίζαμε ότι θα αποτρέψει καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε. Επιστήμες και τεχνολογία έτρεχαν με τα χίλια προς την κατεύθυνση του «όλα τα κάνουμε και όλα είναι εφικτα» και πέσανε επίσης με τα χίλια στον τοίχο. Πολιτικοί και πολιτικές πρακτικές πασχίζουν να πείσουν για την ορθότητα των μέτρων, βλέποντας καθημερινά το λόγο τους να γίνεται όλο και πιο αδύναμος και τους πολίτες να χάνουν την εμπιστοσύνη, που μεταξύ μας δεν ήταν και ιδιαίτερα ισχυρή.
Ας κρατήσουμε όμως για λίγο ακόμα ότι έχει απομείνει από την ψυχραιμία και την υπομονή μας, μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι δυστυχώς δεν έχουμε και πολλές ακόμα επιλογές και την ελπίδα ότι το συντομότερο δυνατό θα βρούμε το δρόμο ανάμεσα στο γκρεμό και το ρέμα.
