Δεν είναι η πρώτη και σαφώς ούτε και η τελευταία φορά που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με μία τεράστια κρίση όπως αυτή της πανδημίας. Πόλεμοι, λιμοί, αρρώστιες, καταστροφές και κρίσεις, συνήθως πάνε χέρι χέρι με την ιστορία και την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ίσως αλλάζει η σύσταση, η δυναμική, οι εποχές και οι τρόποι που οι κρίσεις εμφανίζονται και επηρεάζουν τον κόσμο μας. Οι επιπτώσεις όμως πάνω κάτω είναι πάντα οι ίδιες και μετρώνται σε απώλειες. Απώλειες ανθρώπινων ζωών, οικονομικών πόρων, συνηθειών, απώλειες μικρότερες ή μεγαλύτερες.
Της Αλίκης Τσίκα
Πάντα όμως ακόμη και από τη χειρότερη κρίση, κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε. Κάθε κρίση, μικρή ή μεγάλη, προσωπική ή παγκόσμια, κρύβει μία ευκαιρία για όλους. Συνήθως έχουμε μάθει να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο και το νόμισμα από τη μία μεριά αλλά ποτέ αυτό δεν αντικατοπτρίζει την αλήθεια. Ναι είναι γεγονός ότι αν καθίσει κάποιος και παρακολουθήσει την υγειονομική κρίση ή την οποιαδήποτε κρίση από το πρίσμα των μίντια και των ειδησεογραφικών μεταδόσεων, μάλλον θα βγάλει το συμπέρασμα ότι όλα είναι χάλια και ήρθε το χολιγουντιανό τέλος του κόσμου, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εμείς επιλέγουμε πως θα δούμε και θα “μεταφράσουμε” ότι βιώνουμε.
Η πανδημία ήρθε για να στερήσει ανθρώπους, να στοιχίσει νεκρούς, να κλείσει επιχειρήσεις, να αφήσει ανθρώπους χωρίς εργασία, να “αποτελειώσει” μια ήδη επί ξύλου κρεμάμενη παγκόσμια οικονομία (οι φαρμακευτικές εξαιρούνται δεδομένων των εκατομμυρίων κερδών που έρχονται από τα εμβόλια), να μας κλείσει μέσα στο σπίτι, να μας στερήσει γιορτές και γενέθλια, αγκαλιές και συναθροίσεις.
Ήρθε όμως και για να μας θυμίσει – μάθει κάποια μικρά καθημερινά πράγματα που είχαμε επιλέξει να παραμελούμε ή να παραβλέπουμε ή ακόμα και να αρνούμαστε μέσα στην ανήλεη καθημερινότητα που βιώναμε τα τελευταία χρόνια. Ήρθε να μας δώσει πρώτα και πάνω από όλα χρόνο. Όλον αυτόν το χρόνο που ποτέ δεν είχαμε για να περάσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους ή τον εαυτό μας, γιατί πνιγόμαστε στη δουλειά ή τρέχουμε από τη μία γωνία στην άλλη ή τρώγαμε στο μποτιλιάρισμα. Το χρόνο για τις οικογένειες να έρθουν πιο κοντά, να παίξουν με τα παιδιά τους, να τα πάνε μία βόλτα, να μαγειρέψουν όλοι μαζί και να φάνε όλοι μαζί. Να συζητήσουν και να αντικρίσουν ο ένας τον άλλον, όχι φευγαλέα για μισή ώρα μετά τη δουλειά, αλλά ουσιαστικά.
Χρόνο για τον εαυτό μας. Αυτόν τον άγνωστο που βρίσκεται μέσα μας και συνήθως δεν του δίνουμε την παραμικρή σημασία όταν ζητάει, γκρινιάζει, πέφτει, χαίρεται, κουράζεται. Αυτόν που τον θεωρούμε δεδομένο και τον βάζουμε να τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να του προσφέρουμε λίγη ανάπαυλα και κατανόηση. Μάθαμε γενικότερα να μη θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο μιας και εν έτει 2020 είναι δυνατόν από τη μία στιγμή στην άλλη να χαθούν χιλιάδες ζωές και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Μάθαμε να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, για τον άγνωστο, για τον μακρινό συγγενή ή φίλο, για αυτόν που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας, αλλά μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο της απώλειάς του. Μάθαμε εστω και λίγο να μην είμαστε παρτάκηδες. Να λειτουργούμε για το κοινό καλό, να αναλαμβάνουμε ευθύνη για κάτι πέρα από τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πράξεις μας δεν επηρεάζουν μόνο εμάς.
Κρίσεις πάντα θα υπάρχουν, θα έρχονται και θα φεύγουν, θα στερούν και θα προσφέρουν, θα γράφουν ιστορία και θα την αλλάζουν, δε θα πάψουν ποτέ και δύσκολα θα προβλέπονται ή θα ελέγχονται πλήρως. Έχουν αποδείξει όμως στο πέρασμά τους ότι δεν σταμάτησαν την ανθρωπότητα, δεν την λύγισαν και δεν την εξαφάνισαν, αλλά ανταυτού την επανεκκίνησαν από την αρχή με νέα δύναμη και νέα δεδομένα. Έρχονται και φεύγουν για να μας θυμίσουν κάθε φορά το ίδιο μάθημα, ότι υπάρχει επόμενη μέρα. Και σε αντίθεση με κάποιους που επιμένουν πεισματικά ή χιουμοριστικά να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει επόμενη μέρα, οι κρίσεις και η ζωή είναι εδώ για να τους αποδείξουν ακριβώς το αντίθετο.
