Του Νίκου Αρμένη
Θυμάμαι στο γυμνάσιο είχα έναν καθηγητή μουσικής, ονόματι Σωτηρίου νομίζω, ο οποίος ήταν και ψάλτης τις Κυριακές στον Άγιο Κωνσταντίνο στη γειτονιά μου. Ήταν ένας πολύ γλυκός και καλοκάγαθος άνθρωπος ο οποίος είχε καταφέρει να δώσει ενδιαφέρον στο μάθημά του παρότι σε άλλα σχολεία η ώρα της μουσικής ήταν η …ώρα του παιδιού. Στη δική μας αίθουσα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο και αυτό γιατί ο δάσκαλός μας είχε έναν μοναδικό τρόπο επικοινωνίας με τους μαθητές του. Επαναλαμβάνω μιλάμε για μαθητές γυμνασίου, δηλαδή για παιδιά που περνούν την ιδιαίτερη για όλες και όλους μας φάση της εφηβείας.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, παρότι ψάλτης όπως προείπα, και ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι ιδέες του θα ήταν κατά βάση συντηρητικές, είχε βρει τον τρόπο να μας προσεγγίζει με έξυπνα μιλώντας στη ..γλώσσα μας και χρησιμοποιώντας πολλές φορές ακόμα και φράσεις από την τότε αργκό μας..
Ανάμεσα στα πολλά σημαντικά που μας δίδαξε, ήταν ότι κάθε ήχος στη ζωή μας στην πραγματικότητα συνιστά μουσική. «Οι άνθρωποι που λένε ότι δεν τους αρέσει η μουσική, χωρίς να το ξέρουν, λένε ψέματα. Είναι σαν να υποστηρίζουν ότι δεν τους αρέσει η ζωή. Ακόμα και οι χτύποι της καρδιάς σας, είναι μουσική. Είναι δυνατόν να μην σας αρέσει η μουσική της καρδιάς σας;», μας έλεγε σε εκείνο το μάθημα περίπου 30 χρόνια αλλά το θυμάμαι σαν να βρισκόμουν στην αίθουσα χθες..
Στο ίδιο …κεφάλαιο μάθαμε και το ρόλο που παίζει το τέμπο στις νότες δηλαδή η συχνότητα..
Όταν άρχισα να τρέχω συστηματικά, μπήκε ξανά στο καθημερινό μου λεξιλόγιό η λέξη «τέμπο». Όλοι οι δρομείς αντοχής αυτό επιδιώκουμε να βελτιώσουμε, το pace, το ρυθμό με τον οποίο καταφέρνουμε για μεγάλη διάρκεια να «καταπίνουμε» σταθερά χλμ. Αν ρωτήσεις μαραθωνοδρόμο με ποια ταχύτητα έβγαλε έναν αγώνα, θα σου απαντήσει αναφέροντας το μέσο τέμπο του, δηλαδή το μέσο χρόνο με τον οποίο έτρεχε κάθε χλμ. Είναι προφανές πως όσο μικρότερο είναι αυτό το νούμερο, τόσο πιο γρήγορος είναι ο δρομέας.
Ο τρόπος με τον οποίο βελτιώνεις το τέμπο σου είναι ένας και απλός, η προπόνηση!
Ας «παντρέψουμε» τώρα το τέμπο στο τρέξιμο με εκείνο στις νότες. Ανήκω σε εκείνους τους δρομείς που λατρεύουν να τρέχουν ακούγοντας μουσική. Έχει τύχει ωστόσο να αναγκαστώ να βγάλω μία προπόνηση ή ακόμα και αγώνα χωρίς μελωδίες στα αυτιά γιατί απλώς τελείωσε η μπαταρία στο mp3 μου.. Μου συνέβη μάλιστα στον τελευταίο μου μαραθώνιο πριν από μερικές ημέρες όταν κάπου στο 30ο χλμ, πάπαλα η μουσική καθώς βρήκε την ώρα το mp3 μου να τα «φτύσει»..
Σε τέτοιες περιπτώσεις αφουγκράζομαι τη μουσική της καρδιάς μου. Αυτούς τους επαναλαμβανόμενους και ρυθμικούς χτύπους που μου δίνουν ώθηση να μείνω σταθερός στο τέμπο μου. Ξέρω μάλιστα άλλους δρομείς που ενώ τρέχουν ακούν μόνο την καρδιά τους και με αυτές τις …νότες καταφέρνουν να πιάσουν και το επιθυμητό τέμπο.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μουσική λοιπόν είναι που δίνει αέρα στα πνευμόνια μας και μας βοηθά να κρατηθούμε στο τέμπο μας τρέχοντας. Και κάπως έτσι δικαιώνεται και εκείνος ο καθηγητής που μας έλεγε και το πίστευε ακράδαντα ότι «όλα στη ζωή μας είναι μουσική».
ΥΓ: Στο τραγούδι «ύμνο» των δρομέων «The loneliness of the longdistance runner» από τους αγαπημένους μου στίχους είναι αυτός που λέει «Keep the pace, holdthe race»…
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA
