Αν υπάρχει ένας τρόπος για να μην τηρηθούν τα μέτρα, είναι κάποιος πολίτης να ανοίξει την τηλεόρασή του και να συντονιστεί σε ένα από τα δήθεν ενημερωτικά πρωινάδικα των τηλεοπτικών σταθμών. Βλέποντας τους δημοσιογράφους να κουνούν το δάχτυλο στην κοινωνία σχολιάζοντας π.χ. την κίνηση στους δρόμους θα διαπίστωνε κανείς ότι η μόνη αποδεκτή εργασία στην Ελλάδα είναι αυτή του “δημοσιογράφου”.
Του Γιώργου Μουρούτη
Ο δημοσιογράφος είναι ένας ανώτερος πολίτης σε σχέση με τους υπόλοιπους, ο οποίος μπορεί να κινείται άνετα με το αυτοκίνητό του προκειμένου να πηγαίνει στη δουλειά του, να δικαιούται να μην φοράει μάσκα στον κλειστό χώρο της εργασίας του και ταυτόχρονα να κατηγορεί όλους τους υπόλοιπους επειδή κάνουν το ίδιο με αυτόν! Χασκογελώντας μάλιστα, μπορεί να ειρωνεύεται τους πολίτες οι οποίοι (τηρώντας τα μέτρα) στέλνουν sms προκειμένου να βγάλουν βόλτα τα κατοικίδιά τους.
Τί μήνυμα στέλνουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι στην κοινωνία;
Τουλάχιστον μήνυμα αλαζονείας και αμετροέπειας: Ότι η δική τους δουλειά είναι υπέρτερη του γιατρού, του χονδρέμπορου, του βιομηχανικού εργάτη, της νοσοκόμας, του φαρμακοποιού, του ντελιβερά, της καθαρίστριας, του δασκάλου… Η δική τους ανεμπόδιστη κυκλοφορία είναι προσφορότερη σε σχέση με την κίνηση του πολίτη ο οποίος εφοδιάζει με φάρμακα τους υπέργηρους γονείς του ή του συνταξιούχου που επιχειρεί να εφοδιαστεί με τρόφιμα από ένα σούπερ μάρκετ.
Δυστυχώς το πράγμα παράγινε: Κάποιοι δημοσιογράφοι μέσα από την ασφάλεια του σταθερού μισθού τους όχι μόνον δεν κατανοούν την αγωνία των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών για επιβίωση, αλλά κουνούν και το δάχτυλο σε όποιον επιχειρεί να το πράξει, τηρώντας μάλιστα απαρέγκλιτα τα μέτρα που η ίδια η πολιτεία έχει θεσπίσει, και απειλούν όλους τους υπόλοιπους ότι αν δεν εισακουστούν αυτοί και οι διαπιστώσεις τους, το κράτος μας επιφυλάσσει ακόμα σκληρότερα μέτρα και ακόμα πιο μεγάλα lock down.
Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο δεν πρέπει να χαρακτηρίζουν συνολικά το λειτούργημα. Αντίθετα, θα πρέπει να επιβραβεύονται οι πολλοί, που επιδεικνύουν σεβασμό και κατανόηση στις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας κάνοντας τη δουλειά τους όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι: Ως δέκτες κι πομποί των μηνυμάτων της κοινωνίας και όχι ως εισαγγελείς και μάλιστα χωρίς εξουσιοδότηση…
