Δυστυχώς, η στιγμή που το επιτελείο της Κυβέρνησης, οι ειδικοί επιστήμονες, οι χιλιάδες υγειονομικοί και η πλειοψηφία των νοημόνων συμπατριωτών μας απεύχονταν, ήρθε. Η χώρα έχει ήδη μπει στο δεύτερο καθολικό lockdown μέσα σε ένα χρόνο, λόγω της πανδημίας COVID-19.
Της Αφροδίτης Λατινοπούλου*
Πρόκειται για το θέσφατο ενός προαναγγελθέντος «θανάτου» ή ήταν κάτι που μπορούσε να αποτραπεί; Η αλήθεια είναι πως μια μουδιασμένη διεθνής κοινότητα και ένας, μάλλον κατώτερος των περιστάσεων, Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας βρέθηκαν ανοχύρωτοι απέναντι σε αυτήν την πρωτοφανή για το σύγχρονο κόσμο κατάσταση. Η πρώτη πανδημία εν μέσω παγκοσμιοποίησης, όπου αρκεί ένας εμπορικός αντιπρόσωπος ή ένας φοιτητής σε μια εξωτική γωνιά του πλανήτη να μεταφέρει μια σπάνια ή καινούρια αρρώστια σε εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους του, βρήκε τα εθνικά συστήματα υγείας σχετικά απροετοίμαστα, τις Κυβερνήσεις από ανέτοιμες έως επικίνδυνες, και τους πολίτες σε εκπληκτικά μεγάλους αριθμούς μαλωμένους με τη λογική!
Στην Ελλάδα του χρονίως παραμελημένου ΕΣΥ, είχαμε την τύχη να έχουμε πρόσφατα αλλάξει Κυβέρνηση, αντικαθιστώντας το σταλινικό θίασο του ΣΥΡΙΖΑ με τον επιτελικό και καλοκουρδισμένο (έστω και με κάποιες αρρυθμίες) μηχανισμό της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ακόμα και μέχρι σήμερα, όπου βλέπουμε με θλίψη και απόγνωση την δεύτερη επίκληση του μέτρου του lockdown, η χώρα μας έχει σταθερά από τα καλύτερα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά, σε απόλυτα νούμερα, αλλά και, κυρίως, σε αναλογία με τον πληθυσμό μας. Και αν η Κυβέρνηση έχει κάνει τα όποια λάθη της (π.χ. η χαλάρωση του καλοκαιριού όπως ανέφερε ο Πρωθυπουργός στην κοινή του συνέντευξη με τον Σωτήρη Τσιόδρα), τη μη έγκαιρη επέκταση του στόλου των Μέσων Μαζικής μεταφοράς αλλά και την ανοχή σε πάσης φύσεως συγκεντρώσεις, τα νούμερα είναι αδιάψευστα.
Όμως, παρ’ όλες τις όποιες λανθασμένες κινήσεις ή παραλείψεις της κυβέρνησης, εξακολουθεί να υφίσταται το ύψιστο στοίχημα της κοινωνίας μας: Η ατομική ευθύνη. Ναι, ναι, πολλοί στο άκουσμα αυτής της φράσης ενστικτωδώς αντιδρούν με κατηγορίες για μετάθεση ευθυνών της Κυβέρνησης κλπ. Αλλά, αν όχι εμείς οι ίδιοι, ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την προσωπική ασφάλεια και την ασφάλεια των αγαπημένων μας;
Έστω, η (όποια) Κυβέρνηση έχει αποφασίσει λάθος μέτρα. Μα, έχουμε τη βεβαιότητα προσωπικά ότι τα όποια τούτα μέτρα τα τηρήσαμε; Γιατί, για να αποδειχτούν λάθος κάποια μέτρα, θα πρέπει πρώτα να εφαρμοστούν.
Δυστυχώς μια μειοψηφία από αδίστακτους για το κέρδος επιχειρηματίες στην εστίαση έδρασαν εγκληματικά κάνοντας παράνομα πάρτι. Κάποιες άλλες μειοψηφίες κάνανε συναυλίες χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, κάποιοι (ελάχιστοι) ιερωμένοι δεν φορούσαν επιδεικτικά μάσκα, κάποιοι άλλοι έκαναν πορείες και θεωρούσαν «μαγκιά» το να μην φοράνε μάσκα και να αποκαλούν «πρόβατα» τους συνειδητοποιημένους πολίτες. Εμείς οι ίδιοι, πόσο αντιταχθήκαμε στις διαστρεβλωτικές φωνές των συνωμοσιολογιών και των «ψεκασμένων» στον διαδικτυακό και πραγματικό περίγυρό μας; Κατανοώ πως όταν έρχεται ένας πελάτης στο μαγαζί σου ή μιλάς με κάποιον αγαπημένο συγγενή, δεν μπορείς εύκολα να του «πας κόντρα». Αλλά ίσως ήρθε η ώρα να πάρουμε λίγο σοβαρότερα το ζήτημα της προσωπικής μας ευθύνης.
Να σπάσουμε τα στεγανά του μικρόκοσμού μας, κι ας χρειαστεί να πάρουμε ρίσκα. Οι πελάτες μας, οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας πρέπει να είναι εκεί και την επόμενη μέρα, ώστε όλο αυτό να έχει νόημα. Και επειδή πολλοί συμπολίτες μας όχι απλά φοβούνται, αλλά βιώνουν τεράστια προβλήματα με τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας τους, ας αναλογιστούν το δυστοπικό σενάριο των μαζικών θανάτων από την πανδημία: ποιος θα έχει το κουράγιο να ψωνίσει, να διασκεδάσει, να δημιουργήσει, αν έχει χάσει έναν ή περισσότερους οικείους του και μάλιστα με τον τόσο άσχημο τρόπο που παίρνει τους αγαπημένους ο ιός αυτός. Και ποιος θα έχει την όρεξη για όλα αυτά , εάν φοβάται, γιατί πλέον οι νεκροί τριγύρω του θα είναι περισσότεροι από τους αρνητές μάσκας, τους πολέμιους του… 5g και του τσιπ παρακολούθησης του Bill Gates.
Δεν μου αρέσει να κάνω εμπορία φόβου, να πουλάω μισοτιμής τρόμο και πανικό. Όμως εγώ η ίδια φοβάμαι. Εγώ η ίδια πανικοβάλλομαι στη σκέψη να νοσήσει βαριά ένας κοντινός μου άνθρωπος. Εγώ η ίδια είμαι αβέβαιη για το μέλλον μου, σε μια πιθανώς κατεστραμμένη αυριανή οικονομία. Σε μια πιθανώς ρημαγμένη κοινωνία.
Όχι, ο φόβος και ο πανικός δεν είναι στο να εφιστούμε την προσοχή στην ατομική βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας (και της κοινωνίας) που είναι η έλλειψη ατομικής ευθύνης. Ο φόβος και ο πανικός θα ακολουθήσουν αν εκραγεί αυτή η βόμβα. Και ήδη μετράει αντίστροφα.
Κλείνω με τα λόγια του αξεπέραστου συγγραφέα μας Νίκου Καζαντζάκη “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”
* Η Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι νομικός, μέλος του Δ.Σ. του Ελληνοπολωνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και υποψήφια Βουλευτής ΝΔ Α’ Θεσσαλονίκης,
