Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι μάλλον τους πολιτικούς ηγέτες που είχαν το σθένος, τη δύναμη και τη πυγμή να κυβερνούν με ήθη, αξίες και όραμα τους έχουμε απολέσει προ πολλού από τον ιστορικό χάρτη. Ονόματα όπως ο Σρέντερ, ο Μιτεράν, η Θάτσερ, ο Τρούμαν και πολλές άλλες ιστορικές μορφές που χάραξαν και άλλαξαν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, μάλλον θα γελούσαν μέχρις δακρύων αντικρίζοντας τους σημερινούς ηγέτες.
Της Αλίκης Τσίκα
Είχαν όραμα, είχαν ισχυρές πεποιθήσεις που δε δεχόντουσαν να ξεπουλήσουν ή να μεταλλάξουν για τίποτα και για κανέναν, ήταν αυτοί που καθοδηγούσαν και δεν καθοδηγούνταν από τις εξελίξεις, τα πρόσωπα και τα πράγματα. Υπηρετούσαν πιστά αυτό που πρέσβευαν και όχι τα αποκαλούμενα συμφέροντα. Δυστυχώς όμως πλέον το μόνο που έχει απομείνει από αυτούς είναι η βαριά τους παρακαταθήκη που μας καλεί να τους συγκρίνουμε με τις σημερινές ηγετικές μορφές και να χτυπάμε όλοι μαζί το κεφάλι μας στον τοίχο.
“Μορφές” που πραγματικά πιστεύουν ότι είναι καλή ιδέα αφότου έχεις αποτύχει παταγωδώς να διαχειριστείς την παγκόσμια υγειονομική κρίση και μετράς πτώματα σωρηδόν, να βγεις με μπλούζα Σούπερμαν από το νοσοκομείο και να θες να λέγεσαι και Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Να κατέχεις ένα από τα υψηλότερα αξιώματα στον κόσμο και να κάνεις το παν για να ξεφτιλίζεις το αξίωμα, τους προκατόχους σου, τη χώρα και τους πολίτες σου. Ναι κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Τράμπ ενίσχυσε την οικονομία, όχι κατά την ταπεινή μου άποψη, καμία μορφή τύπου Τράμπ, δεν ενισχύει την οικονομία μακροπρόθεσμα όσο λειτουργεί τυχοδιωκτικά αγνοώντας τις παγκόσμιες ισορροπίες και αποδεικνύοντας καθημερινά την πλήρη ανικανότητά του να τιμήσει το αξίωμα που κατέχει και την ιστορία της χώρας του.
“Μορφές” όπως ο νεοσούλτανος της γείτονος χώρας που θέλει να γίνει Σουλειμάν στη θέση του Σουλειμάν, και βγάζει βόλτα τα πλοιαράκια του για να αποδείξει πόσο άντρας είναι και τι τεράστια δύναμη που έχει, την ίδια στιγμή που η χώρα του βυθίζεται σε ύφεση και καταρρέει μέρα με τη μέρα. Ο νεοσούλτανος που θέλει να λέγεται ηγέτης και αδιαφορεί καταφανώς για το χάλι που έχει δημιουργήσει στη χώρα του, χρησιμοποιεί απολυταρχικές πρακτικές και πολιτικές για να επιβληθεί και νομίζει ότι κινήσεις όπως η καταστροφή παγκοσμίου βεληνεκούς μνημείων είναι μαγκιά.
“Μορφές” όπως ο Αλέξης, για να έρθουμε στα δικά μας, που έχει κάνει την κωλοτούμπα πολιτική θρησκεία και το ψέμα Θεό και πιστεύει ότι ηγέτης γίνεσαι όταν σου το τραγουδάει η Μεγαλοοικονόμου σε live μετάδοση. Όταν έχεις ερμαφρόδιτες πεποιθήσεις και δεν πρεσβέυεις τίποτα παραπάνω από το “έτσι το έκανα, άρα είναι σωστό”. Όταν έχεις αποδεδειγμένα αποτύχει σε πληθώρα τομέων αλλά επιμένεις να βγαίνεις στη ΔΕΘ και να λες θα ξανασκίσω τα μνημόνια που θα έσκιζα, αλλά τα υπέγραψα γιατί έκανα το όχι ναι.
Όχι πως μόνο τα παραπάνω τρια παραδείγματα είναι τα μόνα που αποδεικνύουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Πολιτική και πολιτικοί, βιώνουν χρόνια τώρα μια βαθιά κρίση και μάλλον έχουν μπερδέψει την ηγεσία με τον άρρωστο εγωισμό και μια εμμονική προσπάθεια επιβολής εξουσίας, εκτός ορίων που δεν υπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα. Κάποτε οι πολιτικοί ηγέτες είχαν την ευθιξία να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών τους. Και ναι “συμφέρον” υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όχι σε τοπικό ελληνικό επίπεδο, όπως πολλοί θέλουν να ισχυρίζονται, αλλά σε παγκόσμιο και διαχρονικό. Απλώς παλαιότερα το συμφέρον ακολουθούσε το λαό, και όχι ο λαός το συμφέρον.
