Πριν καν ανοίξουν τα σχολεία για φέτος και χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, το γνωστό για τη μοναδική του ικανότητα να διαιρείται, ελληνικό βασίλειο, έχει χωριστεί σε υποστηρικτές και πολέμιους για τη χρήση μάσκας στα σχολεία. Ως άλλοι Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες, οι Έλληνες γονείς μάχονται υπέρ ή κατά της μάσκας.
Της Αλίκης Τσίκα
Η λατρεμένη και διαχρονική πλέον πρακτική του να βρίσκουν ένα λόγο οι Έλληνες, για να διαιρούνται και να ξεκατινιάζονται, βρήκε ακόμη ένα πεδίο και όπου και αν σταθεί κάποιος, σε οποία συζήτηση και να συμμετάσχει, οποιοδήποτε κοινωνικό δίκτυο και αν επισκεφθεί, θα απολαύσει τους απείρου κάλλους διαλόγους που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες.
Οι μεν υποστηρικτές της μάσκας δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουμε όλοι μας από την έλευση της πανδημίας και μετά, και δεν είναι άλλο από να ακούμε τις οδηγίες των επιστημόνων, καθώς καλώς ή κακώς δεν είμαστε οι ίδιοι επιστήμονες και άρα μάλλον εκείνοι ξέρουν κάτι περισσότερο από εμάς. Μας αρέσει, δε μας αρέσει δεν έχουμε όλοι και από ένα πτυχίο επιδημιολογίας στον τοίχο μας και άρα κάποιος που το έχει, κάτι καλύτερο μπορεί να ξέρει και να εκφέρει και τεκμηριωμένη άποψη.
Οι δε «μη μασκοφόροι εκδικητές» μάλλον συγκαταλέγονται στη γνωστή και μη εξαιρετέα κατηγορία των Ελλήνων που τα ξέρουν όλα καλύτερα από όλους. Είναι οι ίδιοι που μπορούν να τα κάνουν όλα, που ξέρουν να επιπλήτουν τους πάντες και τα πάντα, οι θερμοί ωχαδελφιστές, οι «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», οι «έλα μωρέ τώρα».
Δε θα μπω καν στη διαδικασία να αναλύσω τις τερατώδεις θεωρίες συνομωσίας, στις οποίες έχουν καταφύγει για να εξηγήσουν το πως πιστεύουν ότι όλη η παγκόσμια κοινότητα έχει συνωμοτήσει για να φιμώσει τα βλαστάρια τους, και να τα μετατρέψει, κατά την άποψη τους, σε άβουλα ρομπότ που δε θα έχουν άποψη και φωνή να ορθώσουν κατά του συστήματος. Λες και το μέσο παιδάκι έξι ή εφτά χρόνων κοιμάται και ξυπνάει με το άγχος της παγκόσμιας πραγματικότητας, οικονομίας ή ηγεσίας. Πολύ περισσότερο λες και ο μέσος γονιός έχει μάθει στο παιδί του σε αυτήν ή σε μεγαλύτερη ηλικία, να αφουγκράζεται την πραγματικότητα, αντί να το αφήνει να αποχαυνώνεται στα τάμπλετ και τα ριάλιτι.
Θα στοιχημάτιζα ότι οι γονείς που τάσσονται κατά της χρήσης μάσκας, είναι οι ίδιοι που βάζουν τρικάβαλο τα παιδάκια τους πάνω στις μηχανές χωρίς κανενός είδους προστασία, αυτοί που τα αφήνουν μέσα στα αυτοκίνητα χωρίς ζώνη ασφαλείας, αυτοί που τα μαθαίνουν να οδηγούν χωρίς δίπλωμα γιατί «ο γιος μου θα γίνει μάγκας». Και μάλλον είναι οι ίδιοι που χειροκροτούν υπερήφανοι όταν το εκάστοτε βλαστάρι τους καταφέρει να περάσει την οντισιόν σε κάποιο ριάλιτι. Οι γονείς που δε θα το επιπλήξουν όταν θα πετάξει τα σκουπίδια στο δρόμο ή όταν θα ουρλιάζει υστερικά μέσα στον κόσμο. Έτσι προφανώς πιστεύουν ότι μεγαλώνουν σκεπτόμενους πολίτες, με τα αντίστοιχα εχέγγυα για να ορθώσουν ανάστημα και να πολεμήσουν το λεγόμενο σύστημα.
Δυστυχως ζουν ανάμεσά μας και το δυστυχέστερο όλων, δεν είναι ότι είναι οι ίδιοι ανεύθυνοι, αλλά το ότι μεταλαμπαδεύουν αυτήν την ανευθυνότητα, ως γνώση και ικανότητα στα παιδιά, που την επαύριον θα κληθούν να συμμετέχουν στην κοινωνία ως ενεργοί πολίτες, με την αντίστοιχη κουλτούρα.
