Δεν υπάρχει κατά την άποψη μου, πιο ψυχοφθόρα και ανούσια διαδικασία, από αυτήν των πανελληνίων εξετάσεων. Έτη επί ετών, γενεές επί γενεών, έχουν θυσιαστεί στο βωμό των πανελληνίων εξετάσεων και ακόμη κανένας Υπουργός και καμία Κυβέρνηση, δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα για την οργάνωση της ανώτατης εκπαίδευσης, ώστε αυτή να μπορεί να ανταποκριθεί στην κατάργηση των πανελληνίων.
Της Αλίκης Τσίκα
Βεβαίως πληθώρα Υπουργών, έχουν κάνει ο καθένας και τη δίκη του δήθεν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που στην ουσία δεν ήταν ποτέ μεταρρύθμιση, αλλά ανακάτεμα ξανά και ξανά της ίδιας σούπας. Η πλήρης εκχώρηση της ανώτατης εκπαίδευσης, σε ιδιωτικά συμφέροντα σαφώς και δεν είναι η λύση στο πρόβλημα, ούτε καν η παραμικρή ανακούφιση.
Δεδομένου μάλιστα ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά και το διδακτικό προσωπικό αυτών, είναι αδιαμφισβήτητα από τα κορυφαία στον κόσμο, μια άνευ όρων και ορίων απελευθέρωση της «αγοράς» της γνώσης, θα αδικούσε καταφανώς την κορυφαία διαχρονική πορεία και προσφορά των ελληνικών πανεπιστημίων. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι οι επιστήμονες που προέρχονται από αυτά, σχεδόν σε όλα τα πεδία, είναι και αυτοί που διαπρέπουν σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο και καταλήγουν εν τελεί να κατέχουν ένα τεράστιο ποσοστό πανεπιστημιακών εδρών στα κορυφαία πανεπιστήμια του πλανήτη.
Κανένας όμως από αυτούς τους επιστήμονες, δεν κατέκτησε τη γνώση και την κορυφή, επειδή έμαθε παπαγαλία την ιστορία και τα Λατινικά, πλήρωσε χρυσάφι τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια, γαλουχήθηκε από την ελληνική κουλτούρα ότι αν δεν πετύχεις στις πανελλήνιες είσαι ένα τίποτα και όλα αυτά τα γνωστά και εικονογραφημένα που βιώνουμε κάθε χρόνο.
Και ας μην αναλογιστούμε επιπλέον, πως αυτή η κουλτούρα ήταν που οδήγησε παρά πολλές οικογένειες, στο να στραφούν στη γνωστή βρετανική (και όχι μόνο) βιομηχανία της δήθεν γνώσης, όπου γονείς πλήρωναν για να αγοράσουν ένα πτυχίο στα παιδιά τους. Το τι τους πρόσφερε τελικά το εκάστοτε πτυχίο και αν άξιζε τα λεφτά του ή ανταποκρινόταν στις πραγματικές ικανότητες του κάθε παιδιού, είναι αμφισβητήσιμο, αλλά σαφώς κρίθηκε και κρίνεται από την αγορά εργασίας.
Θα με ενθουσίαζε μπορώ να πω η ιδέα, ότι θα υπάρξει στο μέλλον ένας Υπουργός Παιδείας, που θα καταφέρει να οργανώσει τόσο τα πανεπιστήμια, όσο και όλες τις υποδομές με ωριμότητα, σχέδιο και σαφώς τόλμη, έτσι ώστε να καταφέρει σε δεύτερο χρόνο να καταργήσει το μαυσωλείο των πανελληνίων εξετάσεων. Αδιαμφισβήτητα θα πρέπει να βρει και το σθένος να τα βάλει με πολλά «συμφέροντα», καθώς η διαδικασία εισόδου στην ανώτατη εκπαίδευση, είναι η κότα με τα χρυσά αυγά σε πολλές περιπτώσεις μιας και χτυπάει «φλέβα» στη βαθιά ριζωμένη κουλτούρα του Έλληνα, που προκειμένου να δει το παιδί του γιατρό, δικηγόρο, διευθύνοντα σύμβουλο και πτυχιούχο του «St άπαυτου college» είναι διατεθειμένος να δώσει γη και ύδωρ.
Και που τους αποκτήσαμε βέβαια όλους αυτούς τους πτυχιούχους, από ότι αποδείχθηκε η αγορά εργασίας μας, δεν δύναται να τους αντέξει και τελικά τους κάναμε μετανάστες. Γιατί σε μια χώρα που το μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας της βασίζεται στον τουρισμό και την αγροτική παραγωγή, προς απογοήτευση της μέσης Ελληνίδας μάνας, χρειαζόμαστε περισσότερα «εργατικά χέρια» και λιγότερα «μυαλά». Αλλά φεύ αν τολμήσει κανείς να το προσυπογράψει αυτό, πάνε και οι ψήφοι, πάνε και οι καρέκλες και μαχαίρια στην καρδιά της κουλτούρας μας.
Το μόνο δεδομένο πάντως είναι, ότι η ελληνική ανώτατη εκπαίδευση, δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από αντίστοιχες άλλων χωρών, αλλά όπως σε πολλά πεδία, έτσι και σε αυτό, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.
