Όλοι οι άνθρωποι τείνουμε να πιστεύουμε στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ότι το κακό που έτυχε στο συνάνθρωπο μας και ακούσαμε στις τοπικές ή διεθνείς ειδήσεις, δε θα συμβεί σε εμάς. Στην πλειονότητα αυτών των περιστατικών, σαστίζουμε στιγμιαία ή και αδιαφορούμε πολλές φορές και μόλις αλλάξει η είδηση ξεχνάμε τι ακούσαμε και είδαμε δευτερόλεπτα πριν.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε και ζούμε καθημερινά με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Καμία λαμαρίνα δε θα μας τσακίσει, κανένα ατύχημα δε θα μας συμβεί, δε θα αρρωστήσουμε ποτέ, δε θα πέσουμε, δε θα χρειαστεί να σηκωθούμε και να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα.
Κολλάμε σε εμμονές, συμπεριφορές, πράξεις, εγωισμούς, αντικείμενα και συνήθειες. Κολλάμε σε αυτό που λέει ο λαός «τα τούβλα» ή τα χιλιάρικα λες και όπως επίσης λέει ο λαός, θα τα πάρεις μαζί σου. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ούτε μαζί σου θα τα πάρεις, ούτε άμα σου κάτσει η στραβή θα σε σώσουν από την καταστροφή, το πολύ πολύ αν η όποια «στραβή» επιδέχεται διορθώσεων, να σου κερδίσουν λίγο χρόνο.
Η επίσης πικρή αλήθεια είναι ότι στη δύσκολη στιγμή, μικρή ή μεγάλη, αναστρέψιμη ή μη, αυτό που όλοι χρειαζόμαστε δίπλα μας, είναι ανθρώπους και όχι αντικείμενα, τούβλα, τουπέ και πάσης φύσεως «κακίες». Διότι όταν αυτή θα έρθει, το πιθανότερο είναι ότι δε θα σου έχει στείλει μήνυμα πριν και θα σε βρει απροετοίμαστο αν δεν έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι κι εσύ άνθρωπος είσαι και ναι δεν είσαι άτρωτος.
Και θα σε βρει ακόμα πιο απροετοίμαστο αν πιστεύεις ότι μπορείς να την αντιμετωπίσεις μόνος. Χωρίς ανθρώπους στο πλευρό σου να σου κρατήσουν το χέρι, να βάλουν πλάτη, να τρέξουν όταν εσυ δε θα μπορείς ή να κάτσουν σιωπηλά δίπλα σου. Να κλάψουν ή να γελάσουν μαζί σου, να κάνουν τους χαζούς αν χρειαστεί ή να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει για να σε βοηθήσουν να βγεις από τη δύσκολη θέση.
Κανείς δε λέει να ζούμε με το φόβο, αλλά με την ενσυναίσθηση, τη γνώση και την ωριμότητα, του ότι δεν μπορείς να σνομπάρεις την ίδια τη ζωή γιατί καλώς ή κακώς άμα αυτή θέλει να σου τη φέρει, εσύ δεν μπορείς να κανείς τίποτα. Άμα δε θέλει να σου τη φέρει πολύ άσχημα, τότε κλάφτα Χαράλαμπε.
Όσο και αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα, θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουμε (συνήθως με δυσάρεστο τρόπο), ότι τίποτα και κανέναν δεν ελέγχεις και καλό θα ήταν να έχεις λάβει τα εχέγγυα για να μπορείς να αντιμετωπίζεις και όχι να ελέγχεις τους πάντες και τα πάντα. Να τα/τους αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια, ήθος, κουλτούρα, σεβασμό και ευγένεια.
Δυστυχώς δεν ελέγχουμε τα πάντα, δυστυχώς σε όλους θα κάτσει η στραβή, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι ακόμα.
*Στη μνήμη δυο εξαιρετικών ανθρώπων, του Δημήτρη και της Αλεξάνδρας που χάθηκαν άσχημα και άδικα, αλλά έφυγαν όπως έζησαν. Μαζί.
