*Του Νίκου Αρμένη
Ομολογώ αυτό το «Λ» με ταλαιπώρησε. Δυσκολεύτηκα να βρω λέξη που θα με ενέπνεε να γράψω μια δρομική ιστορία. Και τελικά δεν βρήκα απλώς μια λέξη. Δεν βρήκα μια οποιαδήποτε λέξη…
Λατρεία!
Αυτό αισθάνομαι για το τρέξιμο. Αυθεντικό, δυνατό συναίσθημα. Και σε κυριεύει σιγά σιγά. Το τρέξιμο στην αρχή σε χαλαρώνει, μετά αρχίζει να σε γοητεύει, στη συνέχεια σε κάνει να το αγαπάς και τελικά να το λατρεύεις.
Υπερβολές λέτε; Εγώ πάλι θεωρώ ότι είμαι και συγκρατημένος..
Γιατι φίλες και φίλοι, τρεχαλατζήδες και μη, δεν γίνεται να μην λατρεύεις κάτι που του επιτρέπεις να καθορίζει με τέτοια ένταση και τόσο πάθος τη ζωή σου.
Όσες και όσους δρομείς γνωρίζω με αρκετά χλμ στα πόδια τους, θα το επιβεβαιώσουν. Μόλις βγάλουν την προπόνησή τους, σκέφτονται αμέσως την επόμενη ακόμα κι αν η σημερινή τους έβγαλε τα συκώτια..
Πώς γίνεται να μην λατρεύεις κάτι που συνεχίζεις να κρατάς συστηματικά στη ζωή σου παρότι δοκιμάζει το σώμα και το πνεύμα σου;
Δεν γίνεται.
Θα επιβεβαιώσουν επίσης πως και μετά από κάθε τερματισμό σε αγώνα δρόμου, είτε πρόκειται για απόσταση 3 ή 5 χλμ είτε για μαραθώνιο ή υπερμαραθώνιο, σκέφτονται ήδη τη στιγμή που θα σταθούν ξανά στην εκκίνηση. Θα σας πουν ότι αυτό που αισθάνονται ολοκληρώνοντας έναν αγώνα και έχοντας πετύχει τον προσωπικό τους στόχο, δεν περιγράφεται. Κάνοντας μια προσπάθεια θα έλεγα ότι είναι σαν να πλέεις σε πελάγη ευτυχίας αγνοώντας τους πόνους στο σώμα σου και την υπερβολική κόπωση.
Δεν γίνεται να μην λατρεύεις το τρέξιμο και να συνεχίζεις να τρέχεις.
Λατρεία λοιπόν είναι αυτό που αισθανόμαστε. Τόσο πολύ και δυνατά που αν ήταν εφικτό, θα θέλαμε να μπορούσαμε να τρέχουμε έναν μαραθώνιο ακόμα και κάθε μέρα!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA.
