Με αφορμή την αύξηση των κλήσεων που αφορούν στο διαζύγιο το διάστημα της καραντίνας, θεωρούμε σημαντικό να αναφερθούμε σε ζητήματα γύρω από αυτό το θέμα. Οι κλήσεις στη Γραμμή «115 25» της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» το διάστημα της ιδιαίτερης αυτής συνθήκης παρουσίασαν αύξηση 100% συγκριτικά με αντίστοιχες περιόδους προηγούμενων ετών, καταλαμβάνοντας ποσοστό περίπου 25% επί των συνολικών κλήσεων συμβουλευτικής.
Κανένα ζευγάρι δεν ξεκινά μια νέα οικογένεια με την πρόθεση να φτάσει στο διαζύγιο. Κάθε ζευγάρι ξεκινά με όνειρα και επιθυμίες. Κάποιες φορές στην πορεία προκύπτουν δυσκολίες, διαφωνίες, αλλαγές τις οποίες καλείται να διαχειριστεί.
Όταν η διαχείριση των καταστάσεων που καλείται να αντιμετωπίσει το ζευγάρι δεν είναι εφικτή τότε επέρχεται ένα διαζύγιο.
Συχνά, οι γονείς δίνουν παρατάσεις περιμένοντας κάτι να αλλάξει, προκειμένου να μην «πληγώσουν» ή «τραυματίσουν» τα παιδιά τους. Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν είναι το διαζύγιο αυτό που πληγώνει περισσότερο τα παιδιά, αλλά η κακή επικοινωνία και οι συγκρούσεις των γονέων.
Στη διάρκεια αυτών των εντάσεων μέσα στην οικογένεια, το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με τους τσακωμούς των γονέων. Δεν είναι σπάνιο το παιδί να προσπαθεί να καθησυχάσει ή να ηρεμήσει το κλίμα.
Σε μικρότερες ηλικίες μπορεί να αισθάνεται υπεύθυνο για τα όσα συμβαίνουν. Αντιλαμβάνεται το τεταμένο κλίμα και μπαίνει πολλές φορές σε ρόλο ερευνητή, κρυφακούει συζητήσεις, παρατηρεί συμπεριφορές και παρακολουθεί κινήσεις. Φυσικά, εγκλωβίζεται σε ένα ρόλο που δεν του αντιστοιχεί και αναλαμβάνει ευθύνες πέραν των ορίων και των δυνατοτήτων του.
Η σταθερότητα και το αίσθημα ασφάλειας που κανονικά παρέχει το σπίτι φαίνεται να κλονίζεται και να παράγει τελικά ανησυχία και φόβο.
Επίσης, σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι τα παιδιά «εκπαιδεύονται» σε έναν τρόπο επικοινωνίας επιθετικό και εκδικητικό.
Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας μπορεί να δυσκολέψει και την αλληλεπίδραση στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε άλλα περιβάλλοντα πέραν της οικογένειας.
