Συχνά ο ρατσισμός είναι συνώνυμο της κατάχρησης εξουσίας, στο σημείο που η οποιαδήποτε πραγματική ή πλασματική ψευδαίσθηση εξουσίας, δίνει στο άτομο το δικαίωμα να πιστεύει, ότι είναι ανώτερο από τον δίπλα ή τον απέναντι του και αυτό το αίσθημα ανωτερότητας τον οδηγεί να πιστεύει ότι μπορεί να προβεί σε συγκεκριμένες πράξεις.
Η δολοφονία του Φλόιντ που πυροδότησε σειρά αντιδράσεων, αλλά και δράσεων σε όλον τον κόσμο, αντιμετωπίζεται στην συντριπτική της πλειοψηφία ως μια πράξη ρατσισμού, χωρίς όμως να συνυπολογίζεται στην εξίσωση η ξεκάθαρη κατάχρησης εξουσίας, τόσο του αστυνομικού, όσο και του Αμερικάνου Προέδρου, που συνεχίζει να προάγει το ίδιο το πρόβλημα, σαν λύση, δηλαδή την κατάχρηση εξουσίας. Την κατάχρηση εξουσίας που δίνει σε αυτόν η καρέκλα του και δεν είναι άλλη από το «θα κατεβάσω τον στρατό», και η κατάχρηση εξουσίας που έδωσε στον αστυνομικό το δικαίωμα να δολοφονήσει έναν πολίτη.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η εξουσία δεν είναι για όλους. Δεν είναι όλοι ικανοί να διαχειριστούν, να αντιμετωπίσουν και να ασκήσουν εξουσία. Δεν είναι όλοι το ίδιο έτοιμοι, προικισμένοι ή «εκπαιδευμένοι» να κρατήσουν τα εξουσιαστικά σκήπτρα στα χέρια τους, με ωριμότητα, σύνεση και σωφροσύνη. Διότι η εξουσία σε πολλές των περιπτώσεων δίνει στο άτομο την ψευδαίσθηση της υπεροχής, και την ελευθερία στο μυαλό του να ασκήσει ωμή βία, ψυχολογική και σωματική.
Η εξουσία όπως την μελέτησε και την όρισε ο Μισέλ Φουκώ, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, είναι ακριβώς αυτό που αδυνατεί να καταλάβει ο αμερικανός Πρόεδρος και όλοι όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν μέσω της βίας, της καταπίεσης και του εξαναγκασμού. «Η βία, ιδιαίτερα στην απόλυτη μορφή της, δεν συνιστά σχέση εξουσίας, αλλά προσπάθεια επιβολής κυριαρχίας» είπε ο Φουκώ, τονίζοντας ότι «αυτό που κάνει την εξουσία ανθεκτική, είναι το ότι δεν περιορίζεται στην απαγόρευση, αλλά παράγει πράγματα, μορφές, γνώσεις και λόγο».
Ακριβώς αυτό το δεύτερο κομμάτι φαίνεται να αδυνατούν να κατανοήσουν όσοι προσπαθούν να επιβάλλουν απόψεις, πεποιθήσεις, στερεότυπα και πολιτικές με το έτσι θέλω, αποδεικνύοντας καταφανώς ότι είναι ανίκανοι να δουν, ότι η οποιαδήποτε βίαιη επιβολή έχει ημερομηνία λήξης. Πολλώ μάλλον δε ότι πέρα από την ημερομηνία λήξης, ακόμη χειρότερα έχει και καταστροφικές συνέπειες.
Η ιστορία προσπαθεί να μας δείξει ξανά και ξανά τη δύναμη της και το ξεκάθαρο μήνυμα, ότι κανένα απολυταρχικό καθεστώς δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τους σκοπέλους που το ίδιο βάζει στον εαυτό του και δεν είναι άλλοι από την αλόγιστη χρήση βίας, που είναι απόρροια της ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας.
Η εξουσία χρειάζεται μαεστρία, ανθρωπισμό, κατανόηση, δικαιοσύνη, ισότητα και μια δόση πονηριάς και διπλωματίας όταν πραγματικά βρίσκεσαι ένα βήμα πριν το γκρεμό. Ένας ακόμη άνθρωπος χάθηκε άδικα, όπως πολλοί πριν στο παρελθόν. Ένας ακόμη άνθρωπος όμως θα γίνει σύμβολο ευαισθητοποίησης και κίνητρο αλλαγής, για όλους όσους δε θα ξεχάσουν και δε θα συγχωρήσουν, όταν θα αλλάξει η «πρώτη είδηση».
