Θυμάμαι. Διαλυμένα παιδιά. Φορτωμένα με τόνους Άγχους. Με πολλά κιλά και λίγα μαλλιά, κομμάτια από το διάβασμα και την πίεση ενός στενόμυαλου οικογενειακού περιβάλλοντος που έψαχνε επιβεβαίωση από την εισαγωγή του παιδιού τους στα ΑΕΙ.
Να περάσεις όπου να ναι. Αρκεί να μπεις. Να χαρούμε και μεις λίγο.
Του Σπύρου Λάμπρου
Ήταν μια κόντρα γειτονιάς. Οι φτωχές οικογένειες θα έμπαιναν στο μάτι των πλουσίων και οι πλούσιοι θα κόμπαζαν που έκαναν το παιδί τους αυτό που ήθελαν.
Δώσαμε στις πανελλήνιες. Υπέροχα μυαλά πέρασαν κάπου καλά… και υπέροχα μυαλά πέρασαν όπου να ναι. Λίγα χρόνια μετά η ανεργία χτύπησε την πόρτα. Και πολλά πτυχία στον τοίχο του σαλονιού πάνω απ τα τετράγωνα σοκολατάκια με το φουντούκι δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Κάπως έτσι ζητήσαμε απ τον καλό γείτονα και βουλευτή να μας βολέψει σε μια τράπεζα. Σ ένα δημαρχείο. Όπου. Μια δουλειά.
Να χαρούμε και μεις λίγο όπως έλεγαν και οι γονείς.
Ίσως και ν άξιζε τον κόπο. Πήραμε μια θεσούλα και οκ. Δεν τρέχουμε από δω και από κει να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρα μας.
Και τώρα στη θεσούλα σκέφτεσαι τα λόγια του θείου τότε.
Ρε εσύ είσαι άριστος. Σήκωσες την σημαία. Είσαι απουσιολόγος. Δεν θα κάνεις τη δουλειά του μπαμπά στο σιδεράδικο, στον αλευρόμυλο, στο συνεργείο σαν τον τάδε και τον τάδε.
Και έδωσες πανελλαδικές και έλιωσες στο άγχος αλλά αποζημιώθηκες από το χαμόγελο της μαμάς μόλις της είπες “ΠΕΡΑΣΑ”.
Και ένιωσες και πιο σίγουρος όταν σου είπε: Ευτυχώς πέρασες, γιατί ο Γιάννης δεν πέρασε και τι θα κάνει τώρα…
Και τα χρόνια πέρασαν και διάβασες και τελείωσες στην ώρα σου αλλά με την κρίση και τις δυσκολίες… βρήκες μια δουλειά που δεν είχε σχέση μ αυτό που σπούδασες.
Αλλά και ο Βαγγέλης ο μαθηματικός που κάνει αυτό που σπούδασε, 8 ευρώ την ώρα παίρνει… άντε 10 στην καλύτερη. Και φτάνει τα 50 και διορισμό δεν βλέπει ακόμα. Και ο υπουργός δεν μπορεί να κάνει τίποτα λέει η μάνα. Κρίμα τα λεφτά που δώσαμε για να σας σπουδάσουμε…
Γυρνώντας σπίτι… τα παιδιά των πανελλαδικών βγαίνουν απ τα φροντιστήρια. Άλλα με δάκρυα, άλλα σφιγμένα, πολλά από αυτά με χαμόγελα γιατί έγραψαν άριστα.
Καλή επιτυχία και αύριο και μεθαύριο και σε όλη σας τη ζωή ρε παιδιά λες….
Ένας θόρυβος ακούγεται στο αμάξι…
Πετάγεσαι ως το Γιάννη… που δεν πέρασε τότε που ήσασταν παιδιά και έμεινε στο συνεργείο του μπαμπά.
Όσο κοιτάει το αυτοκίνητο του λες για τις πανελλήνιες… για τα παιδιά που δίνουν.
– Εσύ ήσουν άριστος, άξιζες να πας ψηλά σου λέει.
– Έχει χαλάσει εδώ και εδώ σου λέει. 250 έχει το ανταλλακτικό. Να το βγάλω ή να το φτιάξω να περάσεις 5-6 μήνες ακόμα; Μπορώ! Δεν είναι γράμματα να τα βρω σκούρα.
-ΑΡΙΣΤΑ Γιάννη. Φτιάχτο είπες για τα 250 ευρώ που γλίτωσες επειδή ξέρεις τον Γιαννη που είναι αδελφικός φίλος, μεγάλος μάστορας… άριστος στην δουλειά του, άλλα στα μαθήματα ήταν κουμπούρας…
Δίνεις τα 250 στο φροντιστήριο γιατί του χρόνου δίνει ο μικρός και θα ακολουθήσει αυτό που έκανες και συ. Μη γίνει σαν τον Γιάννη που είναι μες τα γράσα και τα λάδια… Να γίνεις Αρίστος του λές!
Σαν τον κύριο Γιάννη;;; ρώτησε. Η σαν εσένα;
Καλή επιτυχία παιδιά!
