Σοκ έχει προκαλέσει η σχεδόν μεσαιωνικού τύπου επίθεση με βιτριόλι, που άφησε σημαδεμένο δια βίου το θύμα, με έναν τρόπο που σαφώς παραπέμπει σε μεθόδους βασανιστηρίων εποχών που όλοι ελπίζαμε ότι έχουμε αφήσει αιώνες πίσω μας. Όσο πολιτισμένοι και εξελιγμένοι θεωρούμε όμως ότι είμαστε πλέον, τόσο τα γεγονότα έρχονται να μας διαψεύσουν και να αποδείξουν ότι η ανθρώπινη φύση κρύβει μέσα της τεράστια βαρβαρότητα.
*Της Αλίκης Τσίκα
Από ότι φαίνεται από τις έρευνες της αστυνομίας το κίνητρο της επίθεσης ήταν η ερωτική αντιζηλία, η γυναικεία ερωτική αντιζηλία θα προσθέσω εγώ ή αλλιώς το γνωστό σε όλους ξεκατίνιασμα, που στη δεδομένη περίπτωση ξεπέρασε κατά πολύ το σύνηθες ξεμάλλιασμα και έφτασε στο κατώφλι της απόπειρας δολοφονίας. Ο Φρόυντ ήταν ο πρώτος που αναλύοντας τα κίνητρα της ανθρώπινης δράσης, είχε πει ότι οι δυο βασικοί πυλώνες γύρω από τους οποίους κινείται η δράση μας, είναι η επιθετικότητα και η σεξουαλικότητα και το συγκεκριμένο έγκλημα μάλλον έρχεται να τον επιβεβαιώσει πλήρως για ακόμη μια φορά στην πορεία των χρόνων.
Το συγκεκριμένο έγκλημα σαφώς και δεν δικαιολογείται ως προς την βαρβαρότητά του σε καμία των περιπτώσεων, αποτελεί όμως επί της ουσίας την κορυφή του παγόβουνου, σε πληθώρα άλλων περιπτώσεων που δεν βγαίνουν στη δημοσιότητα, είτε επειδή δεν χαρακτηρίζονται από τέτοια βαναυσότητα, είτε γιατί απλώς θεωρούνται «συνηθισμένα» υπό το πρίσμα της νοοτροπίας που θέλει τις γυναίκες αυτονόητα να ξεκατινιάζονται για έναν «γαμπρό».
Διότι όσο και να διατυμπανίζουμε ότι άλλαξαν οι εποχές και ζούμε πλέον διαφορετικά, η αλήθεια είναι ότι αυτά είναι παραμυθάκια για ευρεία κατανάλωση. Οι μεν γυναίκες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ακόμα και στα χρόνια μας, ψάχνουν σαν τις ύαινες το θύμα τους, τον δήθεν περιζήτητο (πέθαναν οι «περιζήτητοι» εδώ και χρόνια), που θα τις ταΐζει και θα τις ποτίζει αλλά αυτές θα το παίζουν απελευθερωμένες. Οι δε άντρες έχοντας επίγνωση του τι γίνεται εκεί έξω, ποντάρουν τα ρέστα τους σε αυτή τη νοοτροπία και πολλές φορές ελπίζουν και τρέφουν με πολλούς τρόπους τον γυναικείο ανταγωνισμό, απολαμβάνοντας το ξεκατίνιασμα σαν άλλη Τζένη Καρέζη στο «για εμένα χτυπιούνται τα παιδιά».
Οι κοινωνικές επιταγές και οι βαθιά ριζωμένες κοινωνικές νόρμες αιώνων, είναι δύσκολο έως και σχεδόν αδύνατο να αλλάξουν και απλώς διανθίζονται ή παραφράζονται για να μπορέσουν να πουληθούν σα νέα προϊόντα, σε μια νέα εποχή. Το κατά πόσο όμως έχει πραγματικά αλλάξει η νοοτροπία μας, τα πρότυπα ή οι επιδιώξεις μας, μάλλον είναι πασιφανές και αν παρατηρήσει κανείς την κοινωνία μας, με ένα πιο προσεκτικό βλέμμα, θα δει ότι δεν απέχουμε και πολύ από το «στάσου μύγδαλα».
Κατά την ταπεινή μου άποψη το δυστυχέστερο δεν είναι το ότι αυτές οι πεποιθήσεις ενυπάρχουν ακόμη στην κοινωνία μας, αλλά το ότι προσπαθούμε απεγνωσμένα να πείσουμε για το αντίθετο, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις στους ίδιους μας τους εαυτούς. Σαν να μας έχει αναγκάσει κάποιος να παριστάνουμε τα εξελιγμένα είδη, ενώ στην ουσία προσπαθούμε να γατζωθούμε με κάθε τρόπο στην παλιά παραδοσιακή κοινωνία και κάπου εκεί ανάμεσα βρισκόμαστε μετέωροι στο παρελθόν και το παρόν. Ίσως θα ήταν καλύτερο και σαφώς πολύ πιο ειλικρινές και λιγότερο ψυχοφθόρο το να παραδεχτούμε ότι η ελληνική κοινωνία, εξακολουθεί να είναι μια κλασική ελληνική ταινία της Φίνος Φίλμ.
