*Του Νίκου Αρμένη
Πολλοί με έχουν ρωτήσει γιατί τρέχω… Πολύ σύντομα μετά τον πρώτο μου μαραθώνιο και ενώ συνέχιζα το χαβά μου «καταπίνοντας» καθημερινά αρκετά χλμ τρέχοντας, δέχθηκα το ερώτημα και από τη μητέρα μου.
«Γιατί βρε αγόρι μου τρέχεις και ταλαιπωρείσαι;»..
Δεν άφησα να περάσει δευτερόλεπτο για να της απαντήσω. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ.
«Για να ζήσω περισσότερο».
Πρωτίστως αυτό προσφέρει και είναι το τρέξιμο. ΖΩΗ!
Δεν πρόκειται για αυθαίρετο ισχυρισμό, μήτε για προσωπική άποψη ή συναίσθημα. Τεκμηριώνεται ιατρικά, επιβεβαιώνεται από χείλη επιστημόνων και φυσικά ομολογείται από τα εκατομμύρια των δρομέων σε όλο τον κόσμο που απολαμβάνουν μακρά και ποιοτική ζωή επειδή απλώς τρέχουν!
Πρωτίστως δε, αποδεικνύεται από τους αριθμούς καθώς οι δρομείς έχουμε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής σε σύγκριση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Στις ΗΠΑ οι ασφαλιστικές εταιρείες προβλέπουν μειωμένα ασφάλιστρα για τους δρομείς ακριβώς γι’αυτό το λόγο.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω ιατρικά πώς και γιατί συμβαίνει για να απαντήσω σε εκείνες τις ελάχιστες φωνές – ακόμα και επιστημόνων – που ισχυρίζονται το αντίθετο. Δεν υπάρχει λόγος, δεν είμαι γιατρός και δεν θα χάσω το χρόνο μου.
Το τρέξιμο είναι ΖΩΗ αδιαπραγμάτευτα, χωρίς αστερίσκους και χωρίς υποσημείωσεις.
Το μότο «Marathon is Life!» του Προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μαραθώνιων Δρόμων (AIMS) σενιόρ Πάκο Μποράο, ενισχύει το μήνυμα. Το φέρω πάνω μου και είναι πάντα το πρώτο μου hashgtag στις δρομικές αναρτήσεις μου.
Έχω και ιστορία να σας πω για μια σπουδαία μαραθωνοδρόμο που το τρέξιμο, της έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή. Στα παιδικά της χρόνια οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από μία σπάνια πάθηση καθώς οι πνεύμονές της ήταν σχεδόν κολλημένοι μεταξύ τους. Με βάση όσα γνώριζε τότε η ιατρική κοινότητα, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της. Για την ακρίβεια της έδιναν 10-12 χρόνια ζωής.. Αυτό που συνέστησαν στους γονείς της ήταν να μετακομίσουν από την πρωτεύουσα σε χωριό και η μικρή να περπατάει καθημερινά. Έτσι κι έγινε. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο αυξάνονταν τα χλμ στα πόδια της. Πρώτα περπατώντας, μετά με χαλαρό τζόκινγκ και στη συνέχεια τρέχοντας. Μέχρι που μια καταπληκτική ημέρα πήρε μέρος σε αγώνα δρόμου στη διπλανή πόλη από το χωριό που έμενε και τερμάτισε πρώτη!
Οι πνεύμονές της ξεκόλλησαν! Η όλο και μεγαλύτερη πρόσληψη οξυγόνου ήταν η θεραπεία της! Το τρέξιμο της έδωσε ζωή και ως μαραθωνοδρόμος έγινε μεγάλη και τρανή!
Ονομάζεται Ρόζα Μότα και είναι η Χρυσή Ολυμπιονίκης Μαραθωνοδρόμος της Σεούλ το 1988 και μία από τις μεγαλύτερες μορφές του αγωνίσματος όλων των εποχών!
Όταν το 2010 ήρθε στον Μαραθώνιο της Αθήνας για να τιμήσει με την παρουσία της τις επετειακές εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 2500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα, είπε μια συγκλονιστική φράση.
«Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε, που είστε εδώ!», της είπε ο τότε Δήμαρχος Μαραθώνα και σημερινός πρέσβης της Φλόγας του Μαραθωνίου Δρόμο Σπύρος Ζαγάρης.
«Εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω, όχι εσείς. Γιατι ο μαραθώνιος που μου έσωσε τη ζωή γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο!», απάντησε η κορυφαία Πορτογαλίδα Ρόζα Μότα η οποία όσο κι αν έλαμψε στον αθλητισμό, ποτέ δεν καβάλησε το καλάμι..
Το τρέξιμο είναι ΖΩΗ λοιπόν! Και ειδικά ο μαραθώνιος προσφέρει ΖΩΗ όπως το γάργαρο νερό που αναβλύζει από τις πηγές του Ψηλορείτη!
Σκόρπια, σας εξομολογούμαι ότι κάνω σκέψεις για εκείνη την ημέρα που θα φύγω από τη ζωή, ελπίζω στα πολύ βαθιά μου γεράματα. Τότε πιστεύω θα με ενδιαφέρει μεταξύ άλλων αν η ζωή μου ήταν τελικά γεμάτη.
Ε, λοιπόν το τρέξιμο σου εξασφαλίζει ακριβώς αυτό.
ΖΕΙΣ, δεν επιβιώνεις.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA.
