Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και μετά, παρατηρείται το γενικό φαινόμενο της ολοένα αυξανόμενης παρουσίας ανθρώπων με έντονα κομπλεξικά σύνδρομα. Ίσως αυτά τα σύνδρομα να προϋπήρχαν καλυμμένα πίσω από ψεύτικα εισοδήματα και μια επίπλαστη οικονομική επιφάνεια που επικρατούσε την προ κρίσης εποχή, ίσως πάλι να μην ήταν τόσο εμφανής η παρουσία τους, λόγω της παρουσίας σοβαρών και ουσιαστικά καταρτισμένων ανθρώπων στην κοινωνία μας, άνθρωποι που όμως εγκατέλειψαν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Της Αλίκης Τσίκα*
Δυστυχώς η παρουσία αυτών των ανθρώπων συναντάται σε όλα τα επίπεδα, από το επαγγελματικό, το κοινωνικό, μέχρι και το πολιτικό και κυβερνητικό. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αρνούνται να παραδεχτούν ότι υπάρχουν καλύτεροι από αυτούς, αυτοί που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από άνθρωποι, αυτοί που θεωρούν εαυτόν αυθεντία σε όλους τους τομείς, που έχουν την επιτακτική ανάγκη να νιώσουν αφεντικά, σημαντικοί, κυρίαρχοι και άρχοντες.
Συχνά η καθημερινότητα και η πραγματική ζωή έρχεται να τους διαψεύσει με θορυβώδη τρόπο και ακόμη πιο συχνά αποδεικνύονται επικίνδυνοι τόσο για τους εαυτούς τους, αφού στην ουσία είναι αυτοκαταστροφικοί, όσο και για τους άλλους, αφού αρνούνται να δουν την αδυναμία τους και κατ´ επέκταση να ρωτήσουν, να μάθουν, να διορθώσουν λάθη, να βελτιωθούν. Να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι για τους εαυτούς τους αλλά και για τους γύρω τους.
Είναι οι άνθρωποι που τους φταίνε πάντα οι άλλοι, δεδομένου ότι αρνούνται να παραδεχτούν ότι δεν έχουν αποδεχτεί ποτέ αυτά που πραγματικά τους φταίνε. Για άλλους είναι η καταγωγή, για άλλους η μόρφωση, για άλλους ο τόπος κατοικίας, για άλλους το εισόδημα, για άλλους τα ρούχα, το αυτοκίνητο κ.ο.κ. Ο καθένας από τους ανθρώπους με έντονα κομπλεξικά στοιχεία ψάχνει να βρει και από έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να μπορέσει να επιβιώσει εμμένοντας στην άποψη τους, ότι αυτοί είναι ο καλύτεροι και τους έχει αδικήσει η ζωή ή η τύχη που δε γεννήθηκαν πλούσιοι ή δε μένουν στο Ψυχικό ή δεν πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ούτε η ζωή τους φταίει αλλά ούτε και οι οικονομικές ή κοινωνικές ευκαιρίες και συγκυρίες, αλλά ο τρόπος που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω τους. Διότι το κόμπλεξ δεν μετριέται ούτε με χαρτονομίσματα, ούτε με τον τόπο κατοικίας, ούτε καν με πτυχία ή τίτλους. Είναι κάτι που ενυπάρχει και ανθεί εκεί που κάποιος συμπεριφέρεται αγενώς για να κρύψει την ανασφάλεια του, εκεί που γυρνάει την πλάτη για να κρύψει την ντροπή του, εκεί που προσπαθεί να μειώσει τους άλλους για να νιώσει λίγο καλύτερα με τον εαυτό του.
Το κόμπλεξ είναι αυτό που δεν έχει λύσει ο ίδιος ο κομπλεξικός με τον εαυτό του και επί της ουσίας δεν τον αφήνει να γίνει αυτό που στην πραγματικότητα τόσο απεγνωσμένα ζηλεύει στους άλλους, ένας καλύτερος, πιο άνετος και πιο ευτυχισμένος με τον εαυτό του άνθρωπος.
