Η κρίση του κορωνοϊού αφήνει πίσω της, ευτυχώς όχι στην πατρίδα μας, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και μερικές νέες σταθερές που θα καθορίζουν τη ζωή μας τις επόμενες δεκαετίες.
Σκεφτείτε για παράδειγμα, αντί για τον Κ.Μητσοτάκη, τον Σ.Τσιόδρα και τους λοιπούς συνεργάτες τους, τις αποφάσεις για τη διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού, να έπρεπε να πάρει κάποιο συμβούλιο στις Βρυξέλλες και να επικυρώσει μετά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σκεφτείτε για παράδειγμα, μόλις εμφανίζονταν τα πρώτα κρούσματα στην Ιταλία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των ηγετών να έπρεπε να αποφασίσει για τη μία, ενιαία στρατηγική που θα έπρεπε να εφαρμόσουν τα κράτη – μέλη: Πότε θα μπει Lock down συνολικά στα κράτη μέλη, πόσες μονάδες εντατικής θεραπείας θα έπρεπε να έχει κάθε χώρα ανάλογα με τον πληθυσμό της, πόσα χρήματα θα δαπανηθούν για την υποστήριξη του ιατρικού προσωπικού, πώς θα στηριχθούν άμεσα εργαζόμενοι και επιχειρήσεις…
Από τη μία θα ήταν Γερμανοί, Ολλανδοί και οι δορυφόροι τους, οι οποίοι θα αρνούνταν να χρηματοδοτήσουν το “σπάταλο σύστημα της δημόσιας υγείας της Ελλάδας”, από την άλλη ο Μακρόν ο οποίος θα ήταν αρνητικός με οποιαδήποτε περιστολή συνταγματικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας, σε άλλη κατεύθυνση ο Ιταλός και ο Ισπανός πρωθυπουργός που δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με καμία στρατηγική γιατί οι Ποδέμος, και οι έτεροι λαϊκιστές των πέντε αστέρων της Ιταλίας, θα ήθελαν να διαβουλευθούν μεταξύ τους, και ίσως μόνος του ο Μητσοτάκης, με την εισήγηση του Τσιόδρα στο χέρι, να ζητάει ολοκληρωτικό κλείσιμο της Ευρωπαϊκής Οικονομίας….
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το συμβούλιο αυτό δεν θα κατέληγε πουθενά. Σε περίπτωση όμως που τελικώς έβγαζε κάποια απόφαση, αυτή θα ήταν προϊόν συμβιβασμού, άρα θα ήταν μια άτολμη απόφαση τόσο ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης, όσο και ως προς την αντιμετώπιση των επιπτώσεών της στην οικονομία.
Σκεφτείτε δε, αυτή η απόφαση να έπρεπε να εγκριθεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τους διάφορους Παπαδημούληδες και Αρβανίτηδες να την καταψήφιζαν προκαταβολικώς, κατηγορώντας την Ευρωπαϊκή ηγεσία για “νεοφιλελεύθερες πολιτικές” οι οποίες “ευνοούν το κέρδος των πολυεθνικών του φαρμάκου…”
Ευτυχώς λοιπόν, που ο Κ.Μητσοτάκης και ο Σ.Τσιόδρας πήραν τελικώς τις αποφάσεις για εμάς κι όχι η Μέρκελ από κοινού με τον Κόντε, τον ο Σάντεθ ή τον Μακρόν και γλιτώσαμε τα χειρότερα.
Όμως μπορεί να μας τρομάζουν τα παραδείγματα αυτά, αλλά η Ευρώπη δεν είναι μόνον η γραφειοκρατία της. Δημιουργήθηκε ως ένωση κοινών αρχών και αξιών, ως οργανισμός αλληλεγγύης για τα μέλη της. Είναι όμως έτσι; Εξαιρώντας την αμφιλεγόμενη αλληλεγγύη που οι χρηματοδοτικοί μηχανισμοί της προσέφεραν στην Ελλάδα και στην Κύπρο κατά την προηγούμενη περίοδο, η Ευρώπη απογυμνώθηκε εντελώς στην πρόσφατη κρίση του κορωνοϊού. Η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία αφέθηκαν αβοήθητες να μετρούν τα φέρετρά τους, χωρίς στήριξη, με μόνο τους τους καημένους τους Ρουμάνους να στέλνουν όσους γιατρούς μπορούσαν να διαθέσουν, και τους Γερμανούς ή όσους άλλους μπορούσαν, να σφυρίζουν αδιάφορα. Ούτε εντατικές άνοιξαν οι χώρες που είχαν υγειονομικό πλεόνασμα, ούτε γιατρούς διέθεσαν, ούτε οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια παρείχαν στους δήθεν εταίρους τους.
Και έτσι αντί για υποστήριξη, οι φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, έβλεπαν το υγειονομικό υλικό που είχαν παραγγείλει και είχαν προπληρώσει να δεσμεύεται από χώρες όπως η Γερμανία προκειμένου να διανεμηθεί στους δικούς της πολίτες…
Τα ίδια και χειρότερα παρατηρούμε και στις κοινές στρατηγικές που αφορούν στην επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Τα πλουσιότερα κράτη αρνούνται να συνεισφέρουν στα χρέη των νοτίων, και δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι με γονατισμένες τις μισές χώρες, καθίστανται εξαιρετικά ευάλωτες και οι δικές τους οικονομίες. Λεφτά μπορεί να υπάρχουν, αλλά η πρόσβαση σε αυτά δεν θα γίνεται χωρίς όρους, παρά μόνο με πολλές και αμφιλεγόμενες προϋποθέσεις!
Ένα μικρόβιο έφτανε για να μας υποδείξει την άβολη πραγματικότητα: Οι αξίες και οι ιδέες της Ευρώπης είναι δυστυχώς νεκρές. Όπως νεκρές είναι και οι περίφημες κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές που υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν τις εθνικές, προς όφελος των πολιτών. Πλέον, η νέα στρατηγική κάθε κράτους είναι ο ο σώζων εαυτόν σωθήτω, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον.
Δυστυχώς νεκρή δεν είναι μόνον η Ευρώπη με ό,τι αυτή συμβολίζει. Νεκροί είναι και οι υπερεθνικοί Οργανισμοί, που φάνηκαν αδύναμοι να αντιμετωπίσουν την κρίση, να εμπνεύσουν τα τοπικά παραρτήματά τους και να παρέχουν ασφαλείς κατευθύνσεις στους λαούς του κόσμου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΠΟΥ, ο οποίος όχι μόνον δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων, αλλά με τη γενικότερη αρχική του στάση κατέστη μέρος του προβλήματος, κατευθύνοντας τις ηγεσίες σε λανθασμένες στρατηγικές. Αν ακούγαμε τις αρχικές εκτιμήσεις του ΠΟΥ, τότε δεν θα μιλούσαμε για πανδημία, αλλά για “επιδημία”, θα πιστεύαμε ότι ο ιός “δεν είναι τόσο θανατηφόρος” , ότι “μέτρα γενικευμένης εφαρμογής δεν είναι χρήσιμα”, ότι “δεν υπάρχει ανάγκη να σταματήσουν τα ταξίδια” και ότι “τα αρχικά μέτρα του Πεκίνου ήταν κατάλληλα”.
Είναι ίσως η μόνη περίπτωση κατά την οποία ο -κατά τα άλλα- επικίνδυνος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ.Τραμπ έχει δίκιο ως προς τη χρηματοδότηση ενός Οργανισμού που πάντα αντιδρά με καθυστέρηση φάσης όπως φάνηκε σε αυτή την πανδημία. Ασφαλώς αντίστοιχες αποφάσεις δεν πρέπει να λαμβάνονται εν θερμώ, ειδικά από έναν πρόεδρο ο οποίος λειτουργεί με κίνητρο την προσωπική του πολιτική επιβίωση και όχι το συμφέρον του λαού του, όμως ίσως αποτελούν τον μόνο τρόπο προκειμένου να ταρακουνήσουν συθέμελα τη λειτουργία ενός γραφειοκρατικού, βραδυκίνητου και τελικώς αναποτελεσματικού Οργανισμού.
Η επόμενη μέρα της κρίσης σίγουρα θα βρει τον κόσμο μας διαφορετικό. Σε αυτή τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, ίσως η αποφασιστικότητα, η πειθαρχία, το ταλέντο, η επιστημοσύνη, το φιλότιμο και κυρίως η ηγεσία κάθε λαού, να θεωρούνται σημαντικότερα κριτήρια αξιολόγησης από το εξωτερικό ισοζύγιο, τις μπράντες, την πιστοληπτική ικανότητα ή τις βαριές υποδομές κάθε χώρας.
Σε αυτό τον καινούργιο κόσμο, οι γραφειοκρατικοί διεθνείς Οργανισμοί που απέτυχαν ως προς την ετοιμότητα και τη διάθεσή τους να αντιμετωπίσουν μια τόσο μεγάλη κρίση είτε θα αναγεννηθούν, είτε θα πεθάνουν, με τις εθνικές κυβερνήσεις να ισχυροποιούνται και τις επιμέρους συμμαχίες μεταξύ κρατών να δημιουργούν τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα.
Σε αυτή τη νέα εποχή, η Ελλάδα μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Γιατί και φιλότιμο λαό έχει που βγαίνει νικητής από αυτή τη δοκιμασία, αλλά και εμπνευσμένη ηγεσία που τα κατάφερε στα δύσκολα. Γι αυτούς τους λόγους, μετά από αρκετά χρόνια, μπορούμε να αισιοδοξούμε…
Γ.Μ.
